Giorgos Marinos (*)
De KKE wil haar hartelijke dank uitspreken aan de Communistische Partijen, communistische mannen en vrouwen, evenals grote aantallen actievoerders wereldwijd, die zich solidair hebben getoond en onze partij gesteund hebben. Zij deden dat omdat ze grote waardering hadden voor de taaie klassenstrijd die wij gedurende een lange periode vóór en tijdens de huidige kapitalistische crisis moesten voeren.
Onze partij zal daarmee doorgaan, ze zal die steun niet beschamen en zal de strijd voor de belangen van de werkende klasse, tégen de kapitalistische repressie en vóór het socialisme verder opvoeren. Want dat is nodig om het doel te bereiken; een einde maken aan de uitbuiting van de ene mens door de ander, het grondbeginsel van communistische partijen.
De ontwikkelingen in Griekenland - vooral ook de afgelopen beide verkiezingen - hebben veel discussies op gang gebracht betreffende de KKE, 'links', de rol van de 'linkse regeringen' en de opstelling van de communisten. Sommige partijen die zichzelf nog steeds communistisch noemen, ondanks dat ze een sociaaldemocratische koers hebben ingezet, en weer andere partijen die zeggen de spreekbuis van 'links' te zijn, hebben frontale aanvallen op de KKE geopend: ze hebben onze acties belasterd, onze standpunten verzwegen of verdraaid, spreken van sektarisme, hebben het jargon van de klassenvijand overgenomen, en namen de standpunten van SYRIZA over.
SYRIZA is een partij die vierkant achter de Europese Unie staat, ze ziet haar als het instituut dat het utopisch 'kapitalisme met een menselijk gezicht' kan verwezenlijken. Deze partij bestaat uit een smeltkroes van opportunisten van de rechtervleugel, groeperingen die de klassenstrijd afgezworen hebben, marginale ultralinkse groeperingen (Trotskisten en voormalig Maoïsten) en nog een behoorlijke groep kaders van de sociaaldemocratische PASOK.
De partijen die de aanval op de KKE hebben geopend, waaronder de top van de 'Europese Linkse Partij' en andere partijen die de karikatuur van het 21e eeuwse socialisme aanhangen, hebben zichzelf wel te kijk gezet, omdat de acties van de KKE en haar deelname aan de revolutionaire strijd hun standpunten wel hebben weerlegd.
Maar hun standpunten zijn schadelijk voor de werkende klasse, voor alle lagen van de bevolking en voor de jongeren. De communisten voeren een consequente strijd tegen de bezittende klasse, tegen het imperialisme. Wij proberen actief te voorkomen dat de werkende bevolking voor het karretje gespannen wordt van de doelstellingen van het kapitalisme. We willen graag dat communisten, arbeiders, in Griekenland en daarbuiten, de ontwikkelingen hier goed volgen en geïnteresseerd zijn in het verloop van de klassenstrijd, en zo een betere kijk krijgen op de strategie en tactiek van de KKE, haar geschiedenis en haar strijd.
Ze kunnen dan de opstelling van de KKE beoordelen op basis van specifieke politiek-ideologische criteria en niet via geruchten en lasterpraatjes.
Pas dan zullen ze zelf tot de conclusie kunnen komen dat de aanvallen op de strategie van de KKE en haar bondgenoten, en de belachelijke beschuldigingen over sektarisme en isolationisme, afkomstig zijn van burgerlijke partijen of partijen die in werkelijkheid de marxistisch-leninistische beginselen al overboord hebben gegooid. Zij zien geen noodzaak meer voor socialisme, voor klassenstrijd die ertoe moet leiden dat de arbeidersklasse de macht krijgt.
Ze zullen kunnen constateren dat die partijen de politieke lijn volgen van de burgerlijke bovenlaag, die deze verpakt met praatjes over een 'linkse oplossing', waarmee de illusie gewekt wordt dat ze het 'kapitalisme met een menselijk gezicht' kan verwezenlijken. Dit belemmert de strijd van de arbeidersklasse ten zeerste.
Het ergste is dat deze partijen, die de ene keer op slinkse wijze de KKE aanvallen, en de andere keer zich weer als bondgenoten voordoen, deze voor de bevolking ongunstige verkiezingsuitslag proberen te gebruiken om er hun gevaarlijke standpunten mee te ondersteunen.
De diepe kapitalistische crisis in Griekenland gaat nu haar vierde jaar in en hangt samen met de crises in andere lidstaten van de Europese Unie. Ze heeft bij de monopolies en hun vertegenwoordigers een intense agressie opgewekt en dat uit zich in een strategie, keihard gericht tegen de bevolking.
De memoranda (overeenkomsten voor een reddingsplan met opgelegde bezuinigingsdictaten) die afgesloten zijn tussen de Griekse regering en de Europese Unie, de Europese Centrale Bank en het Internationaal Monetair Fonds (Trojka) zijn een onderdeel van die strategie.
De verslechteringen voor de bevolking, die het gevolg zijn van dit kapitalistisch offensief, en de ontwikkeling van de klassenstrijd met een doorslaggevende rol van de KKE en klassenbewuste groeperingen, heeft al geleid tot een behoorlijke afkalving van de sociaaldemocratische PASOK, die de rigide antibevolkingspolitiek al jarenlang steunt. Het leidde ook tot de afkalving van de liberale partij Nea Dimokratia (ND). Voor dit tweepartijensysteem is het nu ook niet meer mogelijk om brede volksbewegingen achter zich te krijgen, zoals dat eerder nog wel het geval was.
Daarom wordt nu een hervorming van het politiek stelsel bedacht, ondersteund door de bezittende klasse, de Europese Unie en andere imperialistische krachten, om de kapitalistische crisis toch weer zodanig te kunnen aanpakken dat het voor het kapitaal gunstig uitvalt. Hiermee probeert men de klassenstrijd de kop in te drukken en de KKE en haar bondgenoten te bestrijden. Het belangrijkste element van deze omvorming van het politiek krachtenveld is het creëren van twee kampen, het ene is 'centrumrechts' rondom de ND, en het andere is 'centrumlinks' met SYRIZA (zoals in Nederland met VVD en SP, nvdr) aangevuld met een flink deel van PASOK-kaders die verantwoordelijk geacht moet worden voor het beleid dat de afgelopen jaren gevoerd is en gericht was tegen de bevolking.
Griekenland en de parlementsverkiezingen hebben als arena gediend voor de machtsstrijd tussen de kapitaalgroepen uit de Verenigde Staten, uit de Europese Unie, uit Duitsland en uit Frankrijk. Dit kwam tot uiting in de opstelling van de Griekse politieke partijen, vooral bij ND, PASOK en SYRIZA, waarbij de laatste de oren liet hangen naar Frankrijk en de VS.
Omdat Griekenland op vele terreinen in de Europese Unie verweven is, en vanwege de diepe en langdurige crisis gecombineerd met de recessie in de Eurozone, vinden de Europese Unie, het IMF en de VS het uiterst noodzakelijk om hier hard in te grijpen, om elke vorm van radicalisering van de Griekse bevolking tegen te gaan, vanwege de internationale gevolgen ervan.
De stelselmatige verklaringen van de kopstukken van de imperialistische organisaties en de artikelen in de buitenlandse pers, zoals de oproep van de Duitse Financial Times om op de ND te stemmen, versterken de polarisatie en de chantage van de bevolking, opdat zij zouden kiezen voor een burgerlijke koers.
De KKE heeft bij de verkiezingen van 6 mei jl. een krachttoer uitgehaald en 8,5 procent van de stemmen behaald (536.000) en 26 parlementszetels. Maar dit op zich gaf geen voldoening. Het was duidelijk dat er plannen gesmeed werden om de partij te verzwakken, een georganiseerde anti-KKE-campagne kwam daarna op gang. De partij heeft zich daar krachtig tegen verweerd en is overeind gebleven bij de tweede verkiezingen op 17 juni, weliswaar met een flink verlies van 4 procent van de stemmen en parlementszetels. We behaalden nu 4,5 procent van de stemmen (277.000) en 12 parlementszetels. Wat is er in de periode tussen de twee verkiezingen gebeurd?
Welke dilemma's zijn er opgeworpen door de burgerlijke partijen om de volksbewegingen een hak te zetten? Het Centraal Comité van de KKE heeft een eerste beoordeling van het resultaat gemaakt. Dat wordt nu in de partij-organisatie besproken, op vergaderingen met sympathisanten en medestanders van de partij. Er worden op deze manier zoveel mogelijk meningen en ervaringen verzameld om dit voor een eindoordeel te benutten.
Om de politieke atmosfeer waarin de tweede verkiezingen plaatsvonden te begrijpen, is het belangrijk om in gedachten te houden dat volgens de kieswet de grootste partij een bonus ontvangt van 50 parlementszetels, op een totaal van 300, om het makkelijker te maken een regering te vormen. Bij de eerste verkiezingen (6 mei) was het verschil tussen de grootste partij (ND) en de tweede (SYRIZA) 2,1 procent van de stemmen, en de strijd om de grootste partij te worden veroorzaakte een ongekende polarisatie.
"De aanzienlijke achteruitgang van de KKE bij de tweede verkiezingen is niet te wijten aan de standpunten en acties van de partij. De verkiezingen werden gehouden onder druk van een golf van illusies, en de redenering dat van twee kwaden de minst kwade, minst pijnlijke weg gekozen moest worden. Er werd beweerd dat het mogelijk zou zijn een regering te vormen die de crisis te lijf kon gaan, hand in hand met de macht van het kapitaal en binnen de Europese Unie, en dat dit de achteruitgang in het levenspeil voor de bevolking zou kunnen stoppen.
Tegelijkertijd werd er een sfeer van angst en intimidatie over het uittreden van Griekenland uit de Eurozone geschapen. Dit gebeurde door systematische en sluwe aanvallen vanuit de verschillende politiek-ideologische organen van de behoudende instituten. Systematisch werd hiervoor ook het internet ingezet.
Het hoofddoel was om de KKE te verzwakken en daarmee te voorkomen dat de arbeidersbeweging te sterk zou worden op dit moment, waarop de bevolking zwaar gepakt wordt. Conclusie hiervan is, dat het verkiezingsresultaat in zijn geheel weergeeft dat het klassen-geöriënteerde radicalisme dat zich tijdens een crisisperiode ontwikkelt, te maken krijgt met burgerlijke quasi-radicale ideologieën en propaganda, gevoed door de burgerlijke klassen.
Het is duidelijk dat we, ondanks alle geleverde strijd, er nog niet in zijn geslaagd om het radicalisme te verdiepen en vast te houden en we niet beschikten over de juiste organisatiemogelijkheden en politieke inzichten die in de huidige omstandigheden nodig zijn. In de eindanalyse zien we dat alle positieve effecten die we bereikten beïnvloed werden door de smalle antimemorandum-basis, en door het naar beneden bijstellen van de te verwachte verarming van en massawerkloosheid onder de bevolking."
De groeperingen die SYRIZA ofwel openlijk of achter de schermen gesteund hebben en de KKE dwarsboomden, zullen aan hun leden en kaderleden, aan de werkende klasse en alle lagen van de bevolking de volgende punten moeten uitleggen:
Waarom verzwijgen ze dat de steun aan de Europese Unie en aan de internationale imperialistische alliantie het gezamenlijke element was in het partijprogram van ND, PASOK, SYRIZA en andere, de KKE uitgezonderd? En dat dit een aangetoonde aanslag op de bevolking inhield, beraamd door, en in het voordeel van de monopolies en multinationals?
Waarom hebben ze verzwegen dat een deel van de bezittende klasse, bestaande uit grote financiersgroepen die de macht hebben over de kranten, radio- en televisiezenders overduidelijk SYRIZA steunde? En dat dit eveneens gold voor de staatsradio- en staatstelevisiezenders? En dat de voorman van de Griekse ondernemers graag een regering van nationale eenheid wilde vormen met deze partij?
Waarom hebben ze het feit verzwegen dat tijdens het verloop van de verkiezingen, met name na 6 mei, SYRIZA zelfs haar standpunten voor het afschaffen van het memorandum en de leningovereenkomsten en het nationaliseren van ondernemingen e.d. achterwege liet? Zij hebben hun standpunten helemaal gedraaid in de richting van de bezittende klasse.
Waarom verzwijgen ze het feit dat een groot deel van de meest corrupte PASOK-functionarissen uit de regionale- en gemeentebesturen, vakbonden en overheidsinstellingen een belangrijke rol gespeeld hebben in de misleiding van de volksbewegingen en hun eigen kiezers door op velerlei manieren SYRIZA te promoten?
Waarom verzwijgen ze dat er een plan is om de sociaaldemocratie te hergroeperen rondom de partij SYRIZA (zoals in Nederland rond de SP, nvdr)? Het is een beproefd recept, dat de sociaaldemocratie van grote waarde is voor de bezittende klasse, vanwege het dempen van het radicale klassenbewustzijn bij de bevolking, om het éénrichtingsverkeer naar de EU te handhaven, en om de arbeidersbeweging onderuit te halen en te controleren.
Waarom verzwijgen ze dat Syriza voortdurend anticommunistisch is, terwijl ze zich sterk maakte voor de 'eenheid van links'? Op een landelijke verkiezingsbijeenkomst van SYRIZA, waarbij de Sloveense filosoof Slavoj Zizek ook aanwezig was, zei de voorzitter met een vulgair vertoon van anticommunisme: "Dit is, als ik het goed begrijp, wat de KKE, die feitelijk de partij is van de mensen die nog leven omdat ze vergeten zijn dood te gaan, jullie voorhoudt." Hij kreeg hiervoor een hartelijk applaus van het publiek.
Waarom verzwijgen ze dat ze alles op alles gezet hebben om de KKE zwart te maken om stemmen te winnen? De bedoeling daarvan was om de grootste partij te worden om een éénpartijregering te kunnen vormen. Er werden vuile spelletjes gespeeld, er werden o.a. valse berichten in handen gespeeld van de burgerlijke pers over het verschil in opvatting van het Centraal Comité en het partijbestuur van de KKE over SYRIZA en over deelname aan een regering met een burgerlijk beleid.
De ervaringen die de KKE heeft opgedaan om onder deze omstandigheden een verkiezingsstrijd te voeren zijn voor elke communistische partij nuttig, daarom willen we ze dat ook laten weten. Veel provocaties hebben we meegemaakt, waaronder ook via Twitter, waar een nep-account van de KKE was aangemaakt waarop werd opgeroepen om op SYRIZA te stemmen.
Waarom verzwijgen ze dat enkele dagen voor de verkiezingen de voorzitter van SYRIZA in Athene een ontmoeting had met diplomaten van de G20-landen om een 'sfeer van vertrouwen' te scheppen? Vertrouwen bij wie eigenlijk? Met de club van de grootste kapitalisten en imperialisten ter wereld?
En verder nog presenteerde het bestuur van SYRIZA de Obama-lijn aan de Grieken als een realistische koers om de crisis te boven te komen in het belang van de bevolking. Ondertussen beweerde ze ook dat de verkiezing van de sociaaldemocraat Hollande in Frankrijk een factor zou worden die een nieuwe wind door Europa zou doen waaien, met gunstige gevolgen voor de bevolking. Tegelijkertijd riep de sociaaldemocratische regering in Frankrijk de Grieken op om de overeenkomsten met Europa na te leven en werd er samengewerkt met de Duitse regering, ondanks de tegenstellingen tussen de twee imperialistische kampen aan maatregelen in de vorm van verdergaande economische en politieke integratie binnen de EU, die voor de bevolking slecht uitpakken.
Deze feiten mogen niet genegeerd worden. De KKE heeft geen samenzweringstheorieën nodig. De waarheid mag niet verzwegen worden. Het is erg belangrijk dat elkeen die in de Griekse situatie en de rol van de verschillende partijen geïnteresseerd is, zich er een mening over kan vormen.
Lang zijn er mythes in stand gehouden over de rol van SYRIZA in de arbeidersbeweging en andere volksbewegingen. Er werd de mensen voorgehouden dat ze een sterke oppositiepartij was, terwijl ze in feite nauwelijks een aandeel gehad heeft in het mobiliseren van de acties in fabrieken en bedrijven, stakingsacties en massademonstraties. In werkelijkheid liep deze partij altijd achter de GSEE (Algemene Federatie van Griekse Werknemers) en de ADEDY (Federatie van overheidspersoneel) aan. Deze organisaties lopen aan de leiband van de regering en de bezittende klasse, en laten zich door hen misbruiken.
De beweging van 'de pleinen' was van korte duur en had niet de grote massa achter zich, en was een broedplaats van reactionaire meningen en standpunten. SYRIZA nam hierin een opportunistische houding aan en dat paste in het plan van de bezittende klasse die toch weer aan de macht wilde komen in de nieuwe situatie. SYRIZA heeft hierin een zware verantwoordelijkheid, omdat zij op de pleinen van de verontwaardigden zij aan zij stonden met de fascistische bende van de 'Gouden Dageraad' en andere nationalistische groeperingen, die zich voordeden als antimemorandum-partij. Zij gebruikten vulgaire en reactionaire leuzen om de verontwaardiging van de werkende klasse te manipuleren.
De aanvallen op de KKE na de verkiezingen kwamen niet alleen van de verschillende welbekende Trotskistische partijen maar ook van Europese linkse partijen zoals het Portugees 'Links Blok' en de Italiaanse 'Heropgerichte Communistische Partij'. De beide voorzitters van die partijen konden in hun Europees opportunisme niet nalaten hun aversie tegen de KKE te laten blijken.
Het standpunt van de partijen die de KKE er de schuld van geven dat ND een regering kon gaan vormen, is zeer provocerend. Ze verzwijgen echter wel het feit dat de KKE de enige partij was die tegen ND en PASOK ageerde vanwege de omarming van EU, NAVO en het grootkapitaal. De KKE wijst dat af, in tegenstelling tot SYRIZA.
De KKE koestert geen parlementaire illusies en vertelt de waarheid over welke partijen de rijke klasse aan de macht willen houden. Onze partij heeft jarenlang strijd geleverd tegen de intimiderende dilemma's van 'vóór de rechtervleugel of tegen de rechtervleugel' en 'centrumlinks of centrumrechts' en strijd tegen het dilemma van 'het minst kwade', dat ertoe geleid heeft dat er communistische partijen in Europa zijn die achter de sociaaldemocratie zijn gaan aanlopen.
De pogingen om de KKE zwart te maken zullen echter mislukken, omdat de aanstichters volledig ontmaskerd zullen worden als propagandisten van sektarisme en isolationisme. En het zijn juist die termen die ze gebruiken voor onze partij. Het wordt echter weerlegd door de leidende rol van de KKE, de KNE, maar ook van PAME, van de klassenbewuste vakbonden, van de actiebijeenkomsten van verschillende bevolkingsgroepen en de jeugd. Dit kwam tot uiting in tientallen stakingen over het gehele land, per sector, per bedrijf, tijdens honderden betogingen in allerlei sectoren, waaraan duizenden werknemers deelnamen, die opkwamen voor behoud van de rechten en voor het levenspeil van de werkende klasse, en die daarmee optraden tegen de macht van het kapitaal, tegen de repressie van het kapitalisme. Deze aanzienlijke resultaten worden niet uitgewist door verkiezingsuitslagen die niet gunstig zijn voor de bevolking. Die resultaten vormen waardevolle ervaringen en zijn nuttig bij het verder opvoeren van de klassenstrijd tot aan het einddoel.
De KKE heeft de opportunistische, van bovenaf opgelegde eenheid van bestuur, afgewezen. We blijven uitgaan van een sociale alliantie van de werkende klasse, van de stedelijke en plattelandsbevolkingsgroepen, met de vrouwen en de jeugd. De KKE wijst de formatie van een 'linkse regering die het kapitalistische beleid moet handhaven' af. We blijven opteren voor de formatie van een politiek-sociaal bondgenootschap dat de problemen van de bevolking wil aanpakken. Daarbij zullen we zeker botsen met de monopolies en het imperialisme en zal de strijd gericht moeten zijn op het omverwerpen van de kapitalistische macht, op het verkrijgen van de macht door het volk.
De strategie van de zgn. linkse en progressieve regering, die een betere toekomst belooft voor de werkende bevolking en de werklozen zonder de macht van het kapitaal en het particulier bezit aan te tasten, is gevaarlijk. Deze strategie is al geprobeerd en het is bewezen dat het niet werkt. Het leidde ertoe dat communistische partijen met andere partijen samensmolten en zelfs tot het ontbinden van de partij overgingen.
Deze strategie verhult waar het werkelijk om gaat. Het verhult dat het werkloosheidsprobleem, dat tot oncontroleerbare proporties aan het oplopen is, niet opgelost kan worden zolang de macht en de meerwaarde, door de arbeidersklasse geproduceerd, in handen van het kapitaal blijft, en zolang de kapitalistische anarchie en het winstmotief blijven bestaan. In de hedendaagse behoefte van de bevolking kan niet voorzien worden, omdat het kapitalisme in z'n laatste stadium is beland, het volledig reactionair imperialisme.
De problemen bij het reproduceren van het kapitaal, de zware concurrentiestrijd tussen de monopolies om de grootste te worden, versterken de druk om de prijs voor de arbeid te verlagen en de uitbuitingsgraad te verhogen. Zelfs de lage lonen leveren nog conflicten op met het kapitaal, zoals de zeven maanden durende heldhaftige strijd van de staalarbeiders van Asprogirgos liet zien. Hierbij werden de staalarbeiders continu door de KKE en PAME gesteund, samen met duizenden solidaire werkers in Griekenland en daarbuiten.
De dagelijkse strijd voor het recht op werk, voor de rechten van werklozen, voor goede lonen en pensioenen, voor gratis gezondheidszorg, welzijn en onderwijs, de dagelijkse strijd tegen imperialistische oorlogen, voor het ons vrijmaken uit imperialistische bondgenootschappen, voor het zelfbeschikkingsrecht van volkeren, voor democratische rechten, is allemaal onlosmakelijk verbonden met de strijd voor de omverwerping van het kapitalistisch systeem.
De principiële opstelling van de KKE houdt ook in dat een revolutionaire partij geen twee gezichten kan hebben en haar eigen strategie moet blijven volgen. Voor ons betekent dat strijd voeren om de macht aan de arbeidersklasse, voor het socialisme, en niet het stemmen vergaren bij de parlementsverkiezingen en daarmee de heersende klasse in het zadel houden.
De KKE heeft de bevolking de waarheid verteld, en opgeroepen om de partij te steunen en te versterken. Dan is de partij nog beter in staat om op te treden tegen de maatregelen die de bevolking hard treffen, en om de arbeidersorganisaties te hergroeperen en te versterken om verdere acties te ontwikkelen op weg naar radicale veranderingen.
De KKE ging hiermee tegen de stroom in, zoals ze dat voordien ook deed als er zich belangrijke politieke onderwerpen voordeden, onder andere over het kenmerkende karakter van de contrarevolutie, over het ten val brengen van het socialisme, over het imperialistische karakter van de EU toen de partij zich hiertegen verzette, toen ze het niet eens was met het Verdrag van Maastricht, bij de veroordeling van de imperialistische interventies en de voorwendsels om ze te legitimeren, enz. De KKE ging bij de verkiezingen op dezelfde weg verder en streed tegen de stroom van angst zaaien en fatalisme en allerlei dreigementen die gingen van het uittreden uit de euro tot het blijven zitten zonder regering. SYRIZA bleef systematisch illusies propageren, ook daar gingen wij tegenin.
Onze partij bleef duidelijk maken wat de aard van de crisis is en onder welke voorwaarden we die zo gunstig mogelijk voor de bevolking te boven kunnen komen. De belangrijkste voorwaarden zijn dat Griekenland uit de Europese Unie en de NAVO stapt, het eenzijdig afwaarderen van de schuldenlast en vormen van een sociale regering, d.w.z. door partijen van de arbeidersbeweging. Dit stelden wij voor als alternatief voor de regeringen waarin de bezittende klasse het voor het zeggen had, zoals we die tot nu toe gekend hebben. Hiervoor maakten we ons sterk in de verkiezingsstrijd, beseffende dat dit electoraal tot verlies kon leiden.
Zelfs de kleinste toegeving van onze partij, tijdens de grote druk die op ons werd uitgeoefend om deel te nemen aan een regering die volgens de EU-dictaten de crisis zou aanpakken, zou de arbeidersbeweging vleugellam hebben gemaakt. Dan zouden de pogingen gestaakt zijn om tot de regeringsformatie te komen bestaande uit een sterk sociaal-politieke alliantie, die tegen de door de monopolies en imperialisme gedicteerde EU- en NAVO-beleid zou durven ingaan. Er zouden dan verder geen maatregelen meer genomen worden om de bevolking te verenigen in de strijd tegen de steeds erger wordende problemen waar we nu dagelijks mee te maken hebben. Als we daaraan hadden toegegeven, waren we niet meer consequent geweest in woord en daad. Dan hadden we akkoord moeten gaan met schadelijke maatregelen die tegen ons eigen programma en strijdpunten indruisen.
Het is van groot belang om onder zulke omstandigheden - terwijl er veel andere communistische partijen in Europa niet in parlementen vertegenwoordigd zijn, of in sociaaldemocratische en links-opportunistische groeperingen zijn opgegaan - als KKE overeind te blijven, weliswaar met een kleinere electorale uitslag, maar met nog grote politieke maatschappelijke invloed.
Onze strategie heeft twee speerpunten uitgaande van de noodzaak voor een sociaal-politieke alliantie en de strijd voor meer macht aan de arbeidersklasse. Uitbreiden en versteviging van de banden met de werkende klasse en de onderste lagen van de bevolking blijft ons doel van nieuwe activiteiten onder de bevolking, om ze overeind te houden en te voorkomen dat ze aan alle aanslagen op het levenspeil die nog zullen komen, onderdoor gaan.
De strategie van de KKE wordt bepaald door de dagelijkse ontwikkelingen, gebaseerd op de communistische principes. Uitgaande van de wetten van de klassenstrijd wordt het doel, de route en de voorwaarden vastgesteld. Daardoor kunnen we de basis-tegenstellingen tussen kapitaal en arbeid blootleggen. We kunnen dan het hoofdprobleem, waar de macht ligt, aanpakken. Dan kunnen we een einde maken aan de uitbuitingspraktijken van het kapitalisme, dat lijdt aan onverenigbare tegenstellingen en steeds reactionairder en gevaarlijker wordt, en waaronder geen regering met oplossingen kan komen waarbij het levenspeil van de bevolking overeind blijft.
Met deze strategie en strijdpunten heeft de KKE steeds bijgedragen aan pogingen de communistische beweging te hergroeperen op een revolutionaire basis. Ze stimuleert en ondersteunt de communistische en anti-imperialistische strijd wereldwijd, en versterkt de internationale solidariteit, terwijl ze tegelijkertijd de verantwoordelijkheid neemt voor het voeren van de klassenstrijd in eigen land.
De partij kijkt ook kritisch naar haar eigen koers. Ze stelt dat het niet alleen voldoende is om een goede strategie en actiebereidheid te hebben. Ze kijkt ook naar de eigen zwakke kanten. Ze moet bijvoorbeeld effectiever worden in politiek richting geven, betere politiek-ideologische scholing geven, de partijopbouw in fabrieken, bedrijven en woonwijken verbeteren, het klassenbewustzijn bij de mensen stimuleren, zodat de deelname bij vakbondsstrijd en in andere massa-organisaties vergroot wordt en nieuwe mensen zich bij de strijd aansluiten.
De KKE gaat met een nog groter verantwoordelijkheidsgevoel en vasthoudendheid door met haar strijd tegen de vele problemen waar de bevolking nu mee opgezadeld wordt. We richten ons op het belastingbeleid, dat voor de bevolking zeer slecht is, op de onderhandelingen voor de cao's, voor goede lonen en pensioenen en beschermende maatregelen voor werklozen, op de gezondheidszorg, welzijn en onderwijs. Tegelijkertijd zijn we acties aan het voorbereiden om te wijzen op de gevaren van een imperialistische oorlog tegen Syrië en Iran.
We vechten tegen het voor de bevolking slechte beleid van de ND, PASOK en het Democratisch Links (ontstaan uit een afsplitsing van SYRIZA). Deze politiek is onderdeel van het plan om de bevolking door 'links' te laten manipuleren. We voeren een meer gestructureerde campagne tegen de linkse illusies van SYRIZA en voeren de strijd nog meer op tegen de fascistische 'Gouden Dageraad'.
Lang geleden al hebben we veel communistische partijen geïnformeerd over de verscherpte aanvallen op de KKE. Veel kameraden weten dat de bezittende klasse, de staat en veel semi-overheidsinstellingen allerlei middelen gebruikten om de KKE en PAME tegen te werken en te provoceren. We moeten er juist op dit moment op bedacht zijn om verdere escalatie van aanvallen op onze partij af te slaan.
We gaan door met onze strijd. We proberen de eigen partijopbouw en uitbreiding van de klassenstrijd efficiënter aan te pakken. De terugval in stemmenaantal is geen belemmering voor de vooruitgang die onze partij geboekt heeft door haar grote inzet en is geen belemmering voor de macht die we binnen vakbonden en massa-organisaties hebben verworven, en niet van invloed op de status die de partij nu heeft binnen de arbeidersklasse. Los van de verkiezingsuitslag heeft de bevolking vertrouwen in de dagelijkse strijdbaarheid van de partij.
Zo kan je de partijen noemen die openlijk of in bedekte termen de verkiezingsresultaten zodanig proberen uit te leggen dat ze de strategie en tactiek van de KKE en haar rol in de internationale communistische beweging onderuit willen halen. Laat de revolutionaire communisten en de arbeidersklasse daar maar over oordelen.
Er zijn meer dan genoeg partijen die willen meeregeren. Wat de bevolking nodig heeft, zijn echte communistische partijen die niet willen meedoen in het besturen van de kapitalistische ellende, en niet onder de vlag van 'linkse regering' en onder het motto 'realistisch' de opgelegde dictaten accepteren. Op deze manier wordt de weg geplaveid voor de kapitalistenklasse en wordt kostbare tijd verspild. De werkende klasse en grote groepen van de bevolking zullen daar de hoge rekening voor gepresenteerd krijgen.
Vertaling uit het Engels: Ardengo Persijn.
(*) lid van het politiek bureau van het Centraal Comité van de Communistische Partij van Griekenland (KKE).