De NCPN heeft besloten niet aan de komende parlementsverkiezingen deel te nemen. Een uitvoerige verklaring daarover is te vinden op onze website www.ncpn.nl. De organisatorische drempels waren deze keer te hoog. De politieke risico's te groot en de noodzakelijke financiële uitgaven onder de gegeven omstandigheden weggegooid geld, de kans op succes te gering.
De keuze bij de komende verkiezingen zal zijn tussen een mildere, minder asociale, vorm van bezuinigen of voortgang en verdere intensivering van de neoliberale afbraakmaatregelen. Behoud van zoveel mogelijk sociale verworvenheden waarvoor in het verleden werd gestreden óf versnelde afbraak van de solidaire elementen uit de verzorgingsstaat. De Kunduz-partijen staan voor verdere en versnelde afbraak van het levenspeil en verder overdragen van politieke en economische autonomie aan Brussel. De PvdA doet weliswaar niet mee aan deze afbraakcoalitie maar heeft zich de afgelopen decennia politiek ongeloofwaardig gemaakt als (mede)uitvoerder van de neoliberale politiek. De partij wordt nu door een groot deel van de linkse kiezers onbetrouwbaar geacht.
De vakbeweging zou de stuwende kracht moeten zijn van het verzet tegen de afbraakpolitiek van regering en ondernemers, maar de interne tegenstellingen en organisatorische en ideologische zwakheden en tekortkomingen verhinderen dat op korte termijn een gezamenlijke en effectieve strijd tot ontwikkeling zal worden gebracht. De pogingen om de FNV vanaf de grond opnieuw op te bouwen vergen tijd. Om de voorwaarden te scheppen voor een radicaal ander beleid moet door links de komende periode nadrukkelijk prioriteit worden gegeven aan de opbouw van de strijd in buurten en bedrijven en dus aan de versterking en het strijdbaarder maken van de vakbeweging. Door te lonken naar regeringsdeelname plaatst de SP zich in de praktijk echter steeds meer buiten deze noodzakelijke strijd aan de basis en in de vakbeweging.
Roemer omschreef de nieuwe rol van de SP nauwkeurig in het FD toen hij beweerde: "het is daarbij van groot belang dat het kabinet, werkgevers en vakbonden elkaar vinden en niet elkaar op stang jagen". Dat is een pleidooi voor voortzetting van het sociaal partnerschap. Maar het gaat er juist om de jarenlange politiek van klassenvrede, sociaal partnerschap en achterkamertjesgepolder af te schudden. De vleugellamme vakbeweging die hiervan het resultaat is maakte het immers mogelijk het neoliberale afbraakbeleid tamelijk ongestoord te kunnen doordrukken. Zonder georganiseerde tegenstand zullen werkgevers en rechtse partijen brutaal doorgaan met de verdere verslechtering van arbeidsvoorwaarden, flexibilisering van de arbeid en verlagen van lonen en sociale uitkeringen.
Het is een illusie om te denken dat voortzetting van het sociaal partnerschap zal leiden tot successen aan de onderhandelingstafels. Alleen strijd en machtsvorming aan de basis zullen leiden tot onderhandelingsposities die tot behoud en verbetering van het levenspeil leiden. Succesvolle onderhandelingen vinden altijd hun basis in acties, strijd en verzet. Het is echter ook een illusie om te denken dat de gevolgen van de jarenlange inzet om van de Nederlandse vakbeweging een sociale ANWB te maken snel zullen verdwijnen. Het gevecht voor de opbouw van een strijdbare ééngemaakte vakbeweging is pas kortgeleden begonnen. De kansen en noodzaak daartoe worden steeds duidelijker nu steeds méér mensen tegen de gevolgen aanlopen van de afbraakplannen van de ongecontroleerde Europese machtscentra die volgzaam en onverbiddelijk worden uitgevoerd door de Europese regeringen.
Aan de mogelijkheid van politieke strijd in het parlement moet niet teveel gewicht worden gehecht. In de Tweede Kamer zal geen principiële discussie over de noodzaak van een socialistische maatschappij worden gevoerd. Zeker niet omdat pogingen tot meeregeren zelfs op voorhand zeer grote ideologische en materiële concessies betekenen, zoals GroenLinks heeft getoond, waarvan ook de PvdA zegt er de noodzaak van in te zien, en ook de SP die al doet. Wel kunnen verslechteringen milder worden gemaakt, vooruitgeschoven worden of zelfs (tijdelijk) worden gestopt. Onder de gegeven economische omstandigheden overigens van groot belang voor een groeiend aantal mensen in het land.
De strijd in Nederland tegen het voor de werkende bevolking funeste neoliberale beleid staat niet op zichzelf. Alle ontwikkelingen hangen in de eerste plaats samen met het verdere verloop van de sociaaleconomische en financiële mondiale crisis, de (Europese) antwoorden daarop van de Europese kapitaalgroepen en van het verzet ertegen van de werkende bevolking. Door de sociale en politieke instabiliteit die deze ontwikkelingen opleveren moet er ernstig rekening mee worden gehouden dat het mondiale imperialisme wederom en op grotere schaal naar het wapen van oorlogen zal grijpen. Het gevaar hiervan wordt vergroot omdat het voortbestaan van machtige groepen binnen het grootkapitaal zelf aan de orde is. Een hevige onderlinge mondiale kapitalistische concurrentiestrijd vindt plaats, waarin sociale en arbeidsrechten worden opgeofferd. De wereld staat voor grote gevaren. In dit kader is het veelbetekenend en verontrustend dat de SP al jaren geen onverkorte anti-NAVO-politiek meer wenst te voeren. De Nederlandse vredesbeweging is daardoor ernstig verzwakt.
De hevige onderlinge mondiale kapitalistische concurrentiestrijd gaat ten koste van sociale en arbeidsrechten. De gevolgen van die concurrentiestrijd zullen alleen kunnen worden gestopt door verzet en strijd van de aangevallen arbeidersklasse zelf. Zolang er binnen de werkende en uitkeringsgerechtigde bevolking nog illusies bestaan over de snelle oplosbaarheid van de crisis en de mogelijkheden van parlementaire oplossingen binnen het kapitalistische systeem heeft zij zich daadwerkelijk ideologisch en daarmee ook praktisch ontwapend.
Zolang de omvorming van de vakbeweging tot een strijdorgaan nog niet goed op gang is gekomen heeft de arbeidersklasse nog geen organisatorische macht om het kapitaal te weerstaan. En zolang velen nog niet de conclusie trekken dat de klassenstrijd tot het eind moet worden gevoerd en de omverwerping van het kapitalistisch maatschappijmodel en de opbouw van een socialistische maatschappij politiek en ideologisch bevochten moet worden, waarbij de communistische partij onmisbaar is, blijven zij en daarmee ook wij politiek zwak.
De groeiende onvrede onder de Nederlandse bevolking over de daadwerkelijke verslechteringen van het levenspeil - door de neoliberale maatregelen van de verschillende regeringscoalities in de afgelopen jaren - lijkt zich vooral te uiten in een electorale groei van de SP. Deze partij ontwikkelt zich steeds meer tot een moderne sociaaldemocratische partij en wordt niet vereenzelvigd met het zwalkende beleid van de al langer bestaande sociaaldemocratische partij, de PvdA. De SP krijgt het voordeel van de twijfel van een aanzienlijk deel van de bevolking en mag van de heersende klasse de rol overnemen van de PvdA.
De SP lijkt steeds meer geloof te hechten aan het idee dat langs parlementaire weg macht kan worden gevormd en doorslaggevende en blijvende verbeteringen kunnen worden bewerkstelligd. De geschiedenis toonde aan dat dit een illusie is. De SP kiest voor een mildere, minder asociale, vorm van bezuinigen, niet voor een andere maatschappij. Zij kiest voor het vertragen van de sociale afbraak. De NCPN is van oordeel dat voor het welzijn van de werkende bevolking een radicale breuk met het neoliberale beleid noodzakelijk is die alleen door machtsvorming in buurten en bedrijven en niet door verkiezingen kan worden afgedwongen.
Maar de voorwaarden hiervoor zijn nog nauwelijks aanwezig in Nederland. De verkiezingen op 12 september zijn een graadmeter voor het bewustzijn van de bevolking in Nederland. Die zullen laten zien of een rechtse regeringscoalitie onmogelijk zal zijn. Hoewel de invloed van verkiezingen op een radicale ombuiging van het neoliberaal beleid gering is, is een linkse regering altijd beter dan een rechtse.
De NCPN meent dat bij de verkiezingen op 12 september een stem op de SP de kans op mildere, minder asociale bezuinigingen het grootst is en in de gegeven omstandigheden de beste keus van de werkende bevolking. Het partijbestuur van de NCPN roept daarom op om op deze partij te stemmen. Als het gaat om het behoud van zoveel mogelijk sociale rechten en sociale solidariteit is er bij deze verkiezing voor de Tweede Kamer geen alternatief.
Partijbestuur NCPN
25 augustus 2012