"(...) Sprekend over het aangekondigde einde van de verzorgingsstaat is het nodig de plaats van het begrip verzorgingsstaat nader te bepalen. Dan moet worden vastgesteld dat het begrip verzorgingsstaat een verhullend en verduisterend begrip is. Het suggereert dat het kapitalisme (na de Tweede Wereldoorlog) in een fase is beland waarin op basis van een harmonieuze en gecoördineerde groei iedereen 'van de wieg tot het graf' van een breed gespreide welvaart kan genieten. Deze voorstelling van zaken is eenvoudig te weerleggen omdat ook na de oorlog in de kapitalistische landen omvangrijke delen van de bevolking in zorgelijke omstandigheden verkeerden: bejaarden, werklozen, delen van de middenstand, raciale minderheden. Om nog maar te zwijgen van de toestanden in de neo-koloniale wingewesten van de welvaartsstaat. Toch zijn er na de oorlog wel degelijk belangrijke veranderingen opgetreden in de kapitalistische landen, die ook verbeteringen voor de werkende bevolking met zich hebben meegebracht. Deze verbeteringen moeten evenwel niet als 'vruchten van het moderne kapitalisme' worden opgevat, maar steeds worden geanalyseerd als producten van de klassentegenstellingen zoals die zich in verhouding tot de productiekrachten ontwikkelen (...)."
Uit: De crisis van de verzorgingsstaat, Stichting voor Politiek en Sociaal Onderzoek, 1979.