Anne Ioannatou
Een paar dagen na het 19de Congres van de Communistische Partij van Griekenland (KKE) vond in de Peloponnesus bij het plaatsje Manolada de tot nu toe gruwelijkste aanslag op buitenlandse landarbeiders plaats. Zo'n 200 landarbeiders uit Bangladesh, tewerkgesteld in de aardbeienoogst, gingen naar het kantoor van het bedrijf om hun achterstallige loon op te vragen. Ze waren al maanden niet betaald, maar moeten wel huur betalen voor de armzalige barakken van plastic zonder sanitaire voorzieningen, die op het land opgetrokken zijn door hun werkgever, grootgrondbezitter en grootexporteur van aardbeien.
Drie opzichters van de baas wachtten hen op. Toen duidelijk werd dat de opzichters niet van zins waren op hun rechtvaardige eisen in te gaan, protesteerden de loonslaven hevig. Twee van de opzichters liepen naar hun auto om een karabijn te halen. De derde bleef en loste met zijn pistool schoten in de lucht. De twee anderen kwamen terug en begonnen met hun karabijnen erop los te schieten in de menigte migranten, van wie er 33 gewond neervielen, getroffen aan hoofd, ogen, hals, borst en andere organen. De rest rende weg om het vege lijf te redden. De daders maakten zich met de auto's snel uit de voeten, de landeigenaar werd gearresteerd en later de daders ook.
De minister van 'werkgelegenheid' (dit kan in Griekenland niet anders dan tussen aanhalingstekens gezet worden) bezocht de gewonden in het ziekenhuis en beloofde ze niet het land uit te zetten, want het gaat uiteraard om loonslaven zonder documenten. Manolada was de laatste jaren in het nieuws vanwege de gruwelijk behandeling van de buitenlandse landarbeiders. Op het gebeuren volgde een storm van (schijn)heilige verontwaardiging, ook komende van de regerende partijen die, door werkgeverswillekeur ongebreideld toe te laten, verantwoordelijk zijn voor de uitbuiting van weerloze werkers (uiteindelijk is zwart en onverzekerd werken de diepste wens van het grootkapitaal, en arbeiders uit imperialistische oorlogsgebieden waar grote ellende heerst, kunnen nou eenmaal moeilijk terug).
De voorzitter van de fascistische Gouden Dageraad schreeuwde in het parlement, dat die opzichters niet van de Gouden Dageraad waren, maar (socialistische) Pasokkers. Waarom dus de Gouden Dageraad illegaal verklaren (deze wens wordt door een aantal 'democratische' partijen geuit)?
De KKE wijst er als enige partij op, dat het gebeuren niet losgehaakt moet worden van de aard van het uitbuitingssysteem, dat in rauwheid toeneemt en steeds meer oogluikend wordt toegestaan door de politieke vertegenwoordigers van de echte kapitaalkrachtige machthebbers, ook al komen ze met schijnheilige verklaringen, dat dit soort dingen toch echt niet mag.
Nog een reden bovendien om de communisten ervan te betichten dat ze altijd naar 'het socialisme' verwijzen als DE strategische oplossing, zonder wat te doen aan 'nu'. Dat is duidelijk voor iedereen die door de halve waarheden, de verzwijgingen en de feitenverdraaiingen van het zenderlandschap heen kan kijken en niet blind is voor de talloze acties van KKE en PAME in talloze bijzondere en vaak ook individuele gevallen van uitbuiting en onderdrukking (hoe vaak wordt niet door het militante optreden van het PAME de elektriciteit weer aangesloten bij mensen die niet kunnen betalen, om maar een voorbeeld te noemen).
Misschien kan er een verband gelegd worden met de, tijdens de periode voorafgaande aan het Partijcongres, verhevigde aanvallen op de KKE. De machthebbers proberen zoveel mogelijk de radicalisering van de bevolking tegen de neerwaartse spiraal te verhinderen en dus vooral de beweging van de werkende bevolking en de door de barbaarse antisociale maatregelen getroffen lagen van de bevolking.
Dus moet de activiteit van de KKE en het PAME aan banden gelegd en hun ideologie in diskrediet worden gebracht via de theorie van de 'beide totalitaristische extremen' communisme en fascisme. Dat taaie stukje waarheid, dat in het bijna 95-jarig bestaan van de KKE onuitroeibaar is gebleken, moet zo beklad worden dat tenminste de mensen er niet in geloven, als je die partij niet weg kan krijgen. Als enige partij in het land kent de KKE een democratische procedure voor het Congres. D.w.z. dat Stellingen, Programma en Statuten in alle partijorganisaties besproken en ter stemming worden gebracht als basis voor discussie. Verder nodigde de krant 'Rizospastis' en het tijdschrift 'Communistische Revue' lezers en niet-lezers, partijleden en niet-partijleden uit van hun pagina's gebruik te maken om hun mening over de partij in het openbaar te uiten. In de krant verschenen 493 bijdragen en 24 in het tijdschrift.
Onder deze meningen was gepeperde kritiek op de partijlijn van de laatste jaren en op de partijleiding vooral ook naar aanleiding van de slechte verkiezingsuitslag van juni 2012. Dit leidde tot een media-oorlog vol insinuaties en verdraaiingen. Om een paar krantenkoppen te noemen:
Er is geen ruimte binnen dit artikel om meer voorbeelden te geven van wat er allemaal gezegd en geschreven werd en wat er allemaal ongebreideld gefantaseerd werd door tegenstanders van alle politieke schakeringen. Ook nog even na het Congres naar aanleiding van wie uit het Centraal Comité "werd gezet" en wie erin. Wat betekent 'verwijdering' zus en zo, ook in het Politieke Bureau. En als er geen greintje meningsverschil of nuance uit 'Perissos' kwam? De geschiedenis heeft geleerd dat het burgerlijke medialandschap (en/of propaganda-apparaat) dan spreekt over het 'monolithische communistische partij-apparaat', waar geen tegenspraak geduld wordt. Zoals de partijleden, van wie 96,8 procent voor de Stellingen en het Programma stemden en 97,3 procent voor de nieuwe Statuten. Die meerderheid werd natuurlijk de mond gesnoerd en mocht alleen maar 'ja' zeggen, volgens deze logica.
Hoe je het ook draait of keert, een communistische partij kan geen goed doen binnen de kapitalistische context. Het zou ook een slecht teken zijn als zij in de smaak viel bij haar tegenstanders...