Rinze Visser
Rinze Visser
Het is niet mijn gewoonte om de lezers van deze krant stelselmatig en uitvoerig kond te doen van mijn wederwaardigheden als dorps/gemeentecommunist en gemeenteraadslid. De antisociale ontmantelingsplannen en activiteiten van zowel de nationale als de Europese machthebbers nopen zeker tot enige bescheidenheid waar het gaat om het uiteenzetten van dorpspolitiek. Maar als men kijkt naar de rol van de gemeenten in het geheel van dit afbraakbeleid, dan hoeft die bescheidenheid niet altijd even terecht te zijn. Gemeentebesturen - inclusief raadsleden - nemen maar al te graag de taken die met die ontmanteling gepaard gaan over.
Zo is onze gemeente ook nog eens verwikkeld in een fusieproces; per 1 januari 2014 gaat onze gemeente op in een groter geheel. Doordat het ambtenarenapparaat vanaf 1 januari 2013 al gefuseerd is geeft dit, ook als het om (schijnbaar) kleine zaken gaat, nogal wat problemen. 'In het belang van een goede dienstverlening aan de inwoners', dat waren destijds de mooie woorden, die als een van de belangrijkste argumenten werden gebruikt om de noodzaak van gemeentelijke schaalvergroting aan te kunnen tonen. Hoe staat het echter nu met die dienstverlening, nu men werkt alsof de fusie al een feit is? De heer B., die erg invalide is en niet meer kan autorijden wil zijn gehandicaptenparkeerkaart voor een bestuurder omzetten in eentje voor een passagier. Dat is ook nodig om ook in aanmerking te kunnen komen voor een hoog aantal taxikilometers van Valys (organisatie die invalidenvervoer buiten de directe omgeving faciliteert).
Zo'n aanvraag was tot voor kort echt niet iets ingewikkelds. Maar vanaf 1 januari 2013 - fusieproces! - ligt dat anders. Per 1 januari 2013 valt zo'n aanvraag onder de WMO (Wet Maatschappelijke Ondersteuning). Het gemeentekantoor is gesloten; een 'servicepunt' - 21 uur per week open - is ervoor in de plaats gekomen. Zo'n dikke drie maanden geleden met het ingevulde aanvraagformulier naar de balie. Iemand van de WMO komt zo bij u, wordt er gezegd. Dame van de WMO komt en vraagt mij met haar naar de spreekkamer te komen. Dame is helemaal niet van de WMO, zo blijkt, maar is toch bereid het formulier mee te nemen naar de toekomstige hoofdplaats van de nieuw te vormen gemeente. Er zal binnenkort naar mij gebeld worden, wat ook gebeurt. B. zal binnenkort een acceptgirokaart ontvangen. Na het overmaken van een bedrag zal de aanvraag gaan lopen.
Tegen B. gezegd dat ik geïnformeerd wil worden zodra de acceptgiro komt, want ik ben nieuwsgierig naar de hoogte van het bedrag dat overgemaakt moet worden. (Dat komt zo: al meerdere jaren geleden wilde de gemeente de leges voor zo'n kaart in overeenstemming brengen met Europese richtlijnen. De 25.- euro die het kostte zou naar 165.- euro verhoogd worden.
Omdat wij door een inwoner hierover getipt werden heeft de NCPN de zaak aan de orde gesteld en een voorstel dat het gratis hoort te zijn ingediend. Men is toen op 15.- euro uitgekomen). Terug naar het heden. Na een week of vier is er nog steeds geen acceptgiro ontvangen; telefoontjes hierover worden niet beantwoord. Uiteindelijk zegt men de bescheiden wel verzonden te hebben. Maar B. heeft niets ontvangen. Postbezorging nieuwe stijl...?
Dame adviseert B. dan maar zelf via zijn bank het bedrag van 17,55 euro over te maken. Banknummer en factuurnummer zorgvuldig genoteerd. Bedrag overgemaakt. Twee weken later: brief van de bank. Onbestelbaar naar opgegeven nummer. Maar weer bellen naar de beoogde hoofdplaats. Banknummer klopt precies. Dan maar weer eens proberen het gevraagde bedrag over te maken.
Na een poosje wil ik wel eens weten of het bedrag al binnen is. Nooit geweten dat het zo moeilijk is om een afdeling incasso te bereiken. Hoe dichter bij het geld, des te moeilijker bereikbaar zeker... Zal steeds teruggebeld worden, wat niet gebeurt. Dagen, maanden vliegen als een schaduw heen. De dichter had het bij het rechte eind. Toch nog maar eens proberen. Zal over een half uur teruggebeld worden. De telefoon gaat. Het is niet iemand van de kassa, maar het is B. met de mededeling dat hij pas een aanmaning heeft ontvangen. Het bedrag is verhoogd met 7.- euro incassokosten. Binnen de termijn betalen, anders deurwaarder.
Tegelijk met de aanmaning ontving B. een vragenlijst, een tevredenheidsonderzoek (ja, zo noemt men het!). Wat een timing! Als het niet zo ernstig was zou je aan cabaret denken... Na het weekeinde maar weer eens getelefoneerd. Was weer heel moeilijk tot de 'afdeling geld' door te dringen. Heb maar gezegd dat dit de laatste keer is dat ik hierover bel, dat ik het steeds op hun manier heb gedaan en het vanaf nu op mijn manier ga doen. Men wordt wakker en zegt dat het geld binnen is. Na wel een heel lange tijd wordt zoiets eenvoudigs 'in het belang van een goede dienstverlening' in gang gezet.
Er komt beweging in. Dacht ik. B. krijgt een schriftelijke uitnodiging om binnen een paar dagen ter keuring in de beoogde hoofdplaats te verschijnen (Lemmer wordt steeds minder belangrijk). Maar weer gebeld. Gaat echt niet vanwege zijn gezondheid op dit moment; kan de arts niet bij hem thuiskomen? B. krijgt telefoontje van keuringsbedrijf. Voor een afspraak? Te vroeg gejuicht. Voor bezoek aan huis moet eerst weer toestemming van WMO (gemeente) komen.
In de eerste helft van 2012 hebben de drie gemeenteraden 'in alle wijsheid' besloten dat de bestaande regelingen voor mensen met lage inkomens vanaf 2013 komen te vervallen. Een andere, veel slechtere (bezuiniging!) zou er voor in de plaats komen. November 2012 diende onze fractie een motie in waarin werd uitgesproken dat het nieuwe beleid voor 1 januari 2013 in de raad behandeld moet worden. Paniek. Er werd gebeld met de beoogde hoofdplaats (ja zeker, de drie raadsvergaderingen vinden op hetzelfde tijdstip plaats). Het zou wel eens maart kunnen worden. Maar, ter geruststelling: een oud beleid blijft in werking zolang het nieuwe nog niet effectief is. Met deze als dooddoener bedoelde toezegging werd onze motie verworpen.
Het was natuurlijk nooit de bedoeling dat mensen op basis van de regeling van 2012 in 2013 aanvragen zouden kunnen indienen. Maar waar de dames en heren niet aan gedacht hadden: schrijver dezes had nog twee ongebruikte aanvraagformulieren van de oude regeling in zijn binnenzak, 2012 veranderd in 2013. En wat is een kopieerapparaat toch een prachtige uitvinding! Aanvragen ingediend, formulieren uitgedeeld. Dat had men kennelijk niet verwacht. Men had nu eens niet met de NCPN rekening gehouden. Paniek op het hoofdbureau. Al maanden probeert men nu de zaak af te houden, door bellers en bezoekers te vertellen dat er nog geen formulieren zijn. Men schermt zelfs met een achterstand in behandeling als mensen informeren naar de beslissing op hun aanvraag. Men verwijst zelfs mensen naar een niet meer bestaand loket... Men raakt verstrikt in de eigen leugens.
Zo gaat dat in een gemeente die de zogenaamde sociale taken van het rijk moet uitvoeren. Zo gaat dat in een gemeente die zorgtaken, zoals thuiszorg, gehandicapten- en ouderenzorg, ABWZ, gezinsproblematiek, verslavingszorg en nog veel meer op zijn bordje krijgt. Zo gaat dat in een gemeente die mensen in hun zelfredzaamheid moet activeren. Met andere woorden: de instantie die zichzelf niet eens kan redden moet de inwoners leren zichzelf te redden. De propagandamakers hebben daar ook een 'wervende tekst' voor: het nieuwe denken en het nieuwe doen...