Gedicht: Het gaat om de pegels
Henricus Azewijn
Het gaat om de pegels
Verloren tijd, uitgetrokken
voor hopeloze zaken.
Hoe zal het aflopen, we gokken:
wie zal er een eind aan maken?
In eeuwigheid wachten
op wat kan gaan komen
werd het weer niet wat wij dachten
als een voldongen feit genomen.
De tijd lijkt overrijp
te denken aan een mispel.
De freak is niet gek, is hij lijp.
Mijn kater denkt... vooruit... ik kwispel...
Vreemde verschijnselen doen kond
van wat wij niet begrijpen
heeft geen begrip een goede grond
niet de bok, maar Joost eens te pijpen.
Joost mag weten, weet hij veel
is hij eindelijk áfgestudeerd
weet hij genoeg van part noch deel
hoe ons faillissement wordt beheerd:
management is uit de tijd
is die tijd verloren
als het beheer aan zichzelf lijdt
zijn de krokodillentranen bevroren.
Bevroren beeld, ijspegels
het gaat slechts om de poen:
in een blauwe envelop met zeven zegels
met van de dood een tongzoen...