Eda Yenil
De verandering van het Taksim-plein staat al geruime tijd in de stadsvernieuwingsplannen van de regeringspartij AKP. Zo heeft premier Erdogan meerdere voorstellen gedaan zoals: een moskee op het Taksim-plein, een winkelcentrum op de plaats van het gebouw van Atatürk Cultureel Centrum, een ander winkelcentrum op de plaats van de historische Emek Bioscoop.
Meerdere organisaties, zoals die van architecten en ingenieurs, van stadsplanners, milieubewegingen en de politieke partijen hebben een gezamenlijke organisatie, met de naam 'Taksim Dayanismasi', gevormd om tegen deze plannen van de AKP te strijden.
Op een nacht kregen mensen via Twitter een oproep, verspreid door bekende mensen en deelnemers van 'Taksim Dayanismasi' waarin werd gemeld dat de overheid met (graaf)machines het Gezi Park, een park nabij het centraal gelegen Taksim-plein, ging verwijderen. Daarop volgde op 27 mei de eerste bezetting. Het besluit over het verwijderen van het park was eerder overgedragen aan de rechtbank en deze had besloten om de werkzaamheden voorlopig op te schorten. De uitvoering was dus niet rechtsgeldig.
De machines werden tegengehouden door groepen mensen. Duizenden mensen verzamelden zich de volgende dag in het park om te protesteren. Sommigen hadden daar hun tenten opgezet om het park te bewaken. 's Ochtends om 5 uur werden de demonstranten aangevallen door de politie met traangas en wapenstokken. Er vielen gewonden. Nadat mensen hiervan op de hoogte werden gebracht kwamen er 's avonds nog meer mensen naar het plein en park. De tweede ochtend viel de politie weer aan. Maar zij kreeg het park niet leeg.
Op de avond van 31 mei verviervoudigde het aantal demonstranten zich. Duizenden mensen verzamelden zich op het Taksim-plein. De politie viel de demonstranten urenlang aan. Er werd in één nacht net zoveel traangas gebruikt als in Europa het hele afgelopen jaar. De protesten verbreidden zich naar meerdere plaatsen in Istanbul en uiteindelijk naar heel Turkije en naar meerdere plaatsen in de wereld. Hoe harder de politie mensen aanviel, hoe meer mensen de volgende dag op straat gingen protesteren.
De protesten gaan echter om veel meer dan alleen het behoud van het park. Het gaat om het gedrag van de AKP, het gaat erom dat Tayyip Erdogan zich gedraagt als een dictator. Het gaat om afbraak van vrijheden van mensen door allerlei opgelegde regelingen door de regeringspartij. Het gaat om het buitenproportionele geweld van de politie dat door Tayyip Erdogan wordt gesteund. Het gaat om de schijnheilige media die de waarheid niet vertellen en mensen proberen af te leiden door het uitzenden van documentaires, terwijl de mensen op het Taksim-plein werden aangevallen door de politie. Het gaat eigenlijk om het losbarsten van opgekropte woede tegen de arrogante politiek van de AKP-partij. Over die politiek schreven we de afgelopen jaren voortdurend in Manifest.
De politiek van de regeringspartij, de laatste wet rond het alcoholverbod en tal van andere vrijheidsbeperkende en ondemocratische ingrepen van de AKP hebben dit verzet uitgelokt. Erdogan beweert niet te weten wat de protesterende mensen eisen. Die geven echter duidelijk aan dat de AKP-regering ontslag moet nemen.
Hulporganisaties, dokters en ander medisch personeel die meedoen met de protesten verzorgen de gewonden in winkels en hotels en op andere plaatsen waar zij eerste hulp konden organiseren nabij het Taksim-plein. De politie heeft ook deze plaatsen aangevallen en heeft geprobeerd de gezondheidswerkers die slachtoffers hebben geholpen, te arresteren. De gezondheidswerkers legden echter een eed af dat zij iedereen in deze situatie zullen helpen. Het toont de karakterloosheid van de regeringspartij, die middels een wetsvoorstel heeft geprobeerd dit strafbaar te stellen.
De Communistische Partij van Turkije is vanaf het begin betrokken geweest bij deze strijd. Het begon met de deelname aan de vorming van 'Taksim Dayanismasi". Bovendien benadrukte de TKP steeds dat Taksim Dayanismasi de organisatie is die de voortgang van de protesten moet bepalen. Daarna is de slogan van de TKP 'Boyun Egme' (nooit overgeven) een symbool geworden van de demonstranten. De TKP benadrukte tijdens iedere demonstratie dat er sprake is van een volksopstand en dat de linkse bewegingen veel hebben geleerd van de mensen die de straat opgingen. De demonstranten hebben in hun slogans al duidelijk gezegd wat zij willen: "De AKP moet weg", "De Regering moet weg", "Schouder aan schouder strijden tegen fascisme".
De strijd van de Turkse bevolking duurt al bijna een maand. Het aantal deelnemers neemt met de dag toe. Intussen neemt ook het verzet van vakbonden toe. De vorm van de protesten verandert iedere dag. Zoals de demonstranten zeggen: "Het is overal Taksim, er is overal strijd".