Opnieuw een overwinning voor het Cubaanse volk tegen de blokkade

Grafiek: Manifest/M.M.

Resultaten van de stemming in de Algemene Vergadering van de Cubaanse resolutie tegen de genocidale blokkade van de VS tegen Cuba.

Jaar	Voor	Tegen	Onthouding
2013	188	2	3
2012	188	3	2
2011	186	2	3
2010	187	2	3
2009	187	3	2
2008	185	3	2
2007	184	4	1
2006	183	4	1
2005	182	4	1
2004	179	4	7
2003	179	3	2
2002	173	3	4
2001	167	3	3
2000	167	3	4
1999	155	2	8
1998	157	2	12
1997	143	3	17
1996	137	3	25
1995	117	3	38
1994	101	2	48
1993	88	4	57
1992	59	3	71

Er heerst al meer dan 200 jaar een conflict tussen de VS en Cuba, doordat Amerikaanse leiders steeds opnieuw denken dat zij het recht hebben om de toekomst van Cuba te bepalen en de Cubanen constant hun recht op onafhankelijkheid en soevereiniteit verdedigen.

Op 1 januari 1959 behaalde de Revolutie tegen de dictatuur van Fulgencio Batista de overwinning en kwam er een nieuwe regering onder leiding van de revolutionaire beweging van Fidel Castro. De maatregelen van de regering om de rijkdom van het land weer onder het beheer van het volk te brengen was een mokerslag voor de belangen van de Amerikaanse monopolies, die meer dan een halve eeuw de grondstoffen van het eiland roofden en het volk overheersten. Het historische meningsverschil tussen de twee landen laaide weer op door de vastberadenheid van de nieuwe Cubaanse regering om onafhankelijk te handelen en grootschalige veranderingen voor de meerderheid van de bevolking te realiseren. De VS hebben hier direct op een oneerlijke manier op gereageerd.

Gedurende al die jaren was het hoofddoel van de Amerikaanse leiders om de revolutionaire regering omver te werpen, de socialistische revolutie te vernietigen, het kapitalisme te herstellen en daarmee hun hegemonie en overheersing. De belangrijkste methoden voor dit beleid zijn directe agressie, de blokkade en de subversie.

De sancties, die als doel hadden de Revolutie in de kiem te smoren, groeiden al snel uit tot een volledige blokkade, een economische oorlog van het grote buurland in het noorden tegen Cuba. Deze toestand gaat al decennialang door, maar tot nu toe is het niet gelukt om de overheersing over één van de enclaves in het westelijk halfrond te herstellen.

Het beleid van de economische wurging van Cuba werd vormgegeven door de nota van 6 april 1960, geschreven door Deputy Assistant Secretary of State Lester Mallory, waarin staat:

"Castro wordt door de meerderheid van de Cubanen gesteund. [...] Er bestaat geen effectieve politieke oppositie. [...] De enige mogelijke manier om de binnenlandse aanhang los te weken is door middel van onvrede op basis van economische problemen. [...] Alle mogelijke middelen moeten worden aangewend om het economisch leven van Cuba zo snel mogelijk te verzwakken. [...] Het ontzeggen van geld en bevoorrading, het verlagen van nominale en reële lonen, het veroorzaken van honger, wanhoop en de omverwerping van de regering."

De blokkade is dus al sinds het begin een openlijke overtreding van het internationaal recht. Het druist in tegen de grondbeginselen en doelstellingen van het Handvest van de VN en het recht van een soevereine staat op vrede, ontwikkeling en veiligheid.

Gezien het openlijk gestelde doel van de blokkade en de ingewikkelde politieke, juridische en bureaucratische structuur waar het op gebaseerd is, is de blokkade een daad van genocide volgens het Verdrag inzake de Voorkoming en de Bestraffing van Genocide uit 1948.

De Cubaanse bevolking heeft met zware economische verliezen te maken. In april 2013, na vijf decennia van de blokkade, is de schade opgelopen tot 1.157.327.000.000 dollar, met de waardedaling van de dollar ten opzichte van goud op de wereldmarkt meegerekend.

Toen president Obama in 2009 aan zijn ambtstermijn begon, kondigde hij aan dat er een frisse start met Cuba zou komen en dat hij ervan overtuigd was dat een nieuwe koers in de band tussen de VS en Cuba mogelijk was. Vijf jaar later zien we dat de gevolgen van de blokkade buiten Cuba alleen maar erger zijn geworden en dat de internationale financiële handelingen van Cuba alleen maar zwaarder onder druk staan.

In deze periode werd de blokkade het grootste obstakel voor de economische en maatschappelijke ontwikkeling van Cuba en de grootste hindernis voor de uitbreiding van de economische banden met de rest van de wereld. Bovendien staat het de wederzijdse ontwikkelingssamenwerking tussen Cuba en andere landen in de weg.

Cuba kan zijn goederen en diensten niet vrijelijk naar de VS exporteren en andersom, en het kan ook niet de dollar gebruiken in internationale financiële transacties of in het openen van rekeningen bij banken van andere landen. Daarnaast mogen internationale financiële instellingen geen hulp aan Cuba verlenen.

Een bijzonder onderdeel van de blokkade is de vergaande vervolging en het hinderen van mensen die de banden met Cuba proberen te herstellen, vanuit het Office of Foreign Assets Control (OFAC) van Financiën. Tussen januari 2009 en 9 september 2013 heeft de regering-Obama dertig Amerikaanse en buitenlandse instanties voor meer dan 2,4 miljard dollar beboet omdat ze banden hadden aangeknoopt met Cuba en andere landen die sancties opgelegd hebben gekregen.

Uit een commentaar van persbureau Bloomberg van 3 maart 2013 blijkt dat de Amerikaanse regering alleen al tussen 2000 en 2006 11.000 onderzoeken gestart heeft op grond van vermeende overtredingen van de sancties. Verder bleek dat er 7.000 onderzoeken gestart waren vanwege de overige landen. Dit vindt allemaal plaats in een context waarin de overheid van de VS zelf toegeeft dat Cuba geen enkele bedreiging voor de veiligheid vormt. Toch blijven ze Cuba onder het beruchte lijstje van staten die het terrorisme faciliteren rekenen, om zo de intensieve vervolging van Cubaanse transacties en de verscherping van de blokkade te rechtvaardigen.

De gevolgen van de blokkade dienen zich vooral aan in de gevoeligste onderdelen van het leven van de Cubanen. Het besluit van de Zürich Kantonbank om onder druk van de VS alle overboekingen naar Cuba op te schorten heeft de samenwerking van de ngo MediCuba-Suisse op het gebied van kankerbestrijding, aidsbestrijding en pediatrie bemoeilijkt.

Ook een Canadese bank moest onder druk van de VS het geld voor de aanschaf van een griepvaccin ten behoeve van de immunisering van bejaarden tegenhouden. Een ongehoorde gebeurtenis in het kader van het werk van de WHO en de Pan-American Health Organization.

In april 2013 maakte de OFAC het onmogelijk voor de Cuba Solidarity Campaign (CSC), een Britse ngo, om honderd exemplaren aan te schaffen van het boek The Economic War Against Cuba: A Historical and Legal Perspective on the U.S. Blockade van Salim Lamrani, uitgegeven door Monthly Review Press in New York.

Rob Miller, directeur van de CSC, vatte het buitensporige optreden als volgt samen: "Ze gebruiken een wet buiten hun eigen grondgebied om de verkoop van een boek over de blokkade in Groot-Brittannië tegen te houden.[...] Hieruit blijkt weer hoe belachelijk de Amerikaanse blokkade is, aangezien ze proberen te voorkomen dat Britse lezers een boek van een Amerikaanse uitgeverij lezen."

De Amerikaanse regering moet de blokkade onmiddellijk en onvoorwaardelijk opheffen. Het beleid is absurd, achterhaald, onwettig en immoreel, en het zal er nooit in slagen de Cubaanse bevolking te laten afwijken van hun verlangen naar soevereiniteit, onafhankelijkheid en zelfbeschikking van hun vaderland.

Op 29 oktober 2013 diende Cuba voor de 22e keer op rij een conceptresolutie in bij de Algemene Vergadering van de VN, getiteld: "Necessity of Ending the Economic, Commercial, and Financial Embargo Imposed by the United States of America against Cuba." Wederom stemden 188 lidstaten voor deze resolutie, wat eens te meer bewijst dat vrijwel de voltallige internationale gemeenschap de strijd van het Cubaanse volk tegen de blokkade erkent en ondersteunt.

Cuba spreekt nogmaals zijn waardering uit voor de toenemende mate waarin de internationale gemeenschap onze oproep tot opheffing van de blokkade ondersteunt, waarmee er een einde komt aan een oneerlijk, onwettelijk en onmenselijk beleid dat nooit had mogen bestaan.

RESOLUTIE "NECESSITY OF ENDING THE ECONOMIC, COMMERCIAL AND FINANCIAL EMBARGO IMPOSED BY THE UNITED STATES OF AMERICA AGAINST CUBA" ingebracht tijdens 68e Algemene Vergadering van de VN.