Mandela en Khadaffi
Sirte, de geboortestad van Khadaffi, na NAVO bombardementen.
Rob Heusdens
Het Libië onder zijn voormalig leider Khadaffi had goede banden met de bevrijdingsstrijd in Zuid-Afrika. Toen Mandela na zijn vrijlating Libie bezocht en Khadaffi omhelsde (foto), uitte hij kritiek op "landen die de politieagent van de wereld spelen" en voegde daaraan toe dat "degenen die mijn bezoek aan Libië afwijzen geen moraal hebben".[1]
Libië is vandaag, na de 'bevrijding' door de NAVO-gesteunde rebellen, een spookstaat. Honderdduizenden Libiërs zijn op de vlucht, ontheemd of zitten gevangen zonder proces op grond van vermeende banden met de voormalige regering. Krijgsheren, Somalische stijl, beheersen het land. De regering is zwak en niet in staat burgers te beschermen tegen het optreden van de milities.
De Libische bevolking is de krijgsheren meer dan zat. In november nog braken er ongeregeldheden uit tussen betogers en gewapende milities in Tripoli, waarbij tientallen ongewapende demonstranten werden doodgeschoten.[2] Het land is verder verdeeld dan ooit. Overheidsinstellingen zijn zo goed als onbestaand. Het westelijk deel, Cyrenea (Benghazi), is na de oprichting van een eigen oliebedrijf de facto een onafhankelijke staat geworden.[3]
De 'officiële' reden destijds voor de NAVO-steun aan de rebellen op grond van het VN-mandaat - het "beschermen van burgers" - was een drogreden. Van aanvallen van het leger of politie tegen demonstranten was geen sprake, maar voordat deze leugen aan de kaak kon worden gesteld, was het VN-mandaat reeds binnengesleept. Dit mandaat werd bovendien misbruikt om de regering van Kahdaffi ten val te brengen en Khadaffi (en een groot deel van zijn familie) te vermoorden.
De ware beweegredenen voor de laffe aanval op het Libische volk en zijn wettige regering waren onder meer:
Na de gewelddadige omverwerping van de regering Khadaffi is Libië een vrijstaat en springplank geworden voor terroristische activiteiten in de hele regio (zie kaart).
In Mali lokt dat op zijn beurt een westerse reactie uit door het zenden van een internationale troepenmacht, waar ook Nederland aan deelneemt, wat dan als onderdeel wordt gezien van de "strijd tegen terrorisme". In Syrië worden dezelfde terreurbrigades door het Westen logistiek en militair ondersteund om te vechten tegen de regering Assad.
De Libische fondsen, die in het buitenland geïnvesteerd zijn door de Libische Investerings Autoriteit, worden geschat op ca. 150 miljard euro.
| Land | Miljard euro |
|---|---|
| VS | 34 miljard euro |
| GB | 19,2 miljard euro |
| Frankrijk | 10,56 miljard euro |
| België | 19 miljard euro |
| Italië | 9,73 miljard euro |
| Nederland | 4,17 miljard euro |
| Canada | 2,4 miljard euro |
Totaal aan Libische fondsen dat door de landen van de NAVO-alliantie vastgehouden wordt: 99,6 miljard euro. Veel van de Libische buitenlandse investeringen zijn 'toevallig' in handen van de landen die de NAVO-invasiemacht vormden! Duitsland beschikt ook nog eens over 9,73 miljard euro aan Libische beleggingen!
Hoewel de chaos en wanorde in Libië nog dagelijks voortduren is er een sprankje hoop door de oprichting van verzetsbewegingen, de Libische nationale volksbevrijdingsbeweging, die langs vreedzame weg de orde in het land en het bestuur van het land tracht te herstellen.[6] Enig licht in de duisternis is er wel, maar er is nog een lange weg te gaan ...
"Khadaffi is de gids van ons allen. Geen Afrikaanse leider zal ooit zijn gestalte, zijn aura en zijn evenwicht evenaren. Hij is een bouwer, als ik kijk naar wat deze man van zijn land maakt, ondanks westerse raketbeschietingen die kinderen hebben gedood, heeft hij zijn land niet verlaten, hij was niet bang."a href=#n7 name=v7 class=noot>[7]