Anna Ioannatou
Er schijnt geen eind aan te komen. Nu zijn de ngo's (non gouvernementele organisaties) aan de beurt. Naar aanleiding van de organisatie IMI (International Mine Initiative) kwam de bal aan het rollen. Deze ngo bleek door de regering gefinancierd te zijn voor het vegen van mijnen in Bosnië, Libanon en Irak. Geheime posten van het ministerie van Buitenlandse Zaken blijken hele horden van ngo's gefinancierd te hebben zonder dat zelfs de namen bekend waren of met de meest wonderlijke titels, zoals "Organisatie voor de alternatieve tomatenkweek in Ivoorkust", "Steun aan de radiozender van Cuba (!)", enz.
De meest geruchtmakende echter was de IMI. De handelingen van deze organisatie in 2003 in Irak was al in december aan het licht gebracht door de krant 'Rizospastis' naar aanleiding van publicaties in de internationale pers van foto's van kaderleden van de organisatie, waaronder stond dat het om Griekse soldaten in Irak ging. Midden februari jl. kwam de zaak weer aan het licht, want tegen haar voorzitter, Alex Rondos, en zijn medewerkers is een gerechtelijke vervolging ingesteld voor de schade door hen teweeggebracht aan de Griekse overheid. Onder de aangeklaagden is ook een naaste medewerker van Jorgos Papandreou, nu zaakgelastigde van de EU voor mensenrechten in de Hoorn van Afrika.
In december 2003 waren er in het parlement vragen gesteld aan de regering door parlementsleden van de Communistische Partij, waarbij onthuld werd dat de bewuste organisatie fungeerde als dekmantel voor Griekenland's deelname aan de bezetting van Irak. Bij de financiering waren ook Griekse bedrijven betrokken, die ambities hadden mee te doen aan de buitverdeling, die op de interventie zou volgen. Het antwoord van Papandreou, toenmalig minister van Buitenlandse Zaken, was dat het inderdaad een Griekse organisatie betrof, die echter handelde binnen het kader van het Centrum voor Mijnenvegen van de VN, maar hij gaf verder geen enkele informatie over de financiering.
De betrokken ngo heeft de Griekse overheid voor 9 miljoen euro benadeeld, zo wees het onderzoek uit. Tevens bleek dat de gelden illegaal waren uitgekeerd. Ondertussen blijkt in het Pasok-tijdperk onder Papandreou (zoon) honderden miljoenen uitgegeven te zijn aan hele reeksen totaal vage ngo's.
Het behoeft geen uitleg dat het uitlekken van steeds meer schandalen van verspilling van overheidsgelden frustrerend, om niet te zeggen provocerend, werkt op de kaalgeplukte bevolking die voor dit alles uiteindelijk blijkt op te draaien en steeds maar hoort dat het vaderland gered moet worden. De sterk gegroeide ontevredenheid, frustraties en woede van de mensen op alle partijen en de 'politieke klasse' moeten opgevangen worden.
Reeksen nieuwe partijen en bewegingen zijn de laatste jaren opgericht. Wij doen een greep uit de namen: Beweging 58, Akkoord voor een nieuw Griekenland, Actie, Opnieuw Creëren, Nieuwe Dag, Sociale Bond, Vijf Sterren Drachme, De Samenleving Eerst, Sociaal Akkoord, Plan B. Deze bonte reeks wordt begeleid door diverse ideologische toonzettingen, die er echter allemaal op neerkomen dat de Griekse kapitalistische klasse gesteund moet worden.
Eén richting betreft de hervorming van de sociaaldemocratie. Er moet een middenveld geschapen worden, een centrum, dat "regeerbaarheid" garandeert en een evenwicht bewaart. Als het een regering met als middelpunt de Nea Dimokratia betreft (regeert nu samen met de Pasok), dan brengt zo'n politiek middenveld 'volksvriendelijke' tintjes. Als Syriza middelpunt van een regering wordt, dan kan dat middenveld een "kracht van verantwoordelijkheid" vormen, die ervoor zorgt dat het land geen gevaar loopt. Een derde pool is een soort alternatief centrum links, aldus geformuleerd door een uit Syriza weggelopen parlementslid: "Als Syriza aan de macht komt, dan zal het mensen nodig hebben met een gezond verstand, die het realistische, het logische deel van Syriza steunen, ... dat ernstig door populisten bedreigd wordt".
Een voormalig minister van de Pasok, die nu meedoet aan de "Beweging van 58" verklaarde, dat er een nieuwe pool nodig is met een "sterk hervormende agenda". Kapitalistische hervormingen, herstructureringen, enz. moeten zonder enige aarzeling doorgevoerd worden ondanks eventuele politieke verliezen. Hij wijst op het gevaar van een ongelijkmatige ontwikkeling, die bedreigend is voor de concurrentiepositie van de EU in de wereld. Deze ongelijkmatige ontwikkeling met haar ongelijke relaties is echter een basiswet van de kapitalistische ontwikkeling. Er tegenin gaan is vechten tegen de bierkaai, tenzij je een eind aan het kapitalisme zelf maakt.
Maar ook aan de rechtse kant van het politieke spectrum bestaat er behoefte aan 'vernieuwing'. Volgens de rechtse krant 'Kathimeriní' is "de opsplitsing van rechts in Europa en vooral in Griekenland al een feit. In Frankrijk, Nederland, Oostenrijk, maar ook in Groot-Brittannië zullen nieuwe politieke formaties buiten het conventionele kader van de traditioneel conservatieve partijen om, misschien de eerste plaats innemen bij de Europese verkiezingen van mei aanstaande (...).
De eenmaking (...) van Europa en vooral de invoering van de euro in combinatie met de aanvaarding van multiculturele beginselen en de poging tot afstomping van elementen van de nationale eigenheid van de onafhankelijke staten, heeft de ideologische kern van de rechtse partijen ondermijnd (...).
Een nieuwe wederopbouw van Rechts is dringend aan de orde. Nieuw Rechts kan niet anti-Europees zijn, maar moet doordrongen zijn van sceptische gevoelens ten opzichte van de Europese weg, een sociaal karakter dragen en zich de herwinning van de nationale soevereiniteit tot doel stellen, die door beklagenswaardige manipulaties de facto ontbonden is". Een sterk rechts centrum wordt aanbevolen, want anders komt het land in de penarie.
Of het nu om 'euro-sceptici' gaat, om 'centralisten', 'europeïsten', 'links- of rechts extremisten', aanhangers van consensus of polarisering, behalve de Griekse communisten steunen ze allemaal hetzelfde doel: het bestaande sociaaleconomische stelsel in stand houden. Het verschil is alleen de manier waarop.