Ron Verhoef
In het Dagblad van het Noorden was het groot nieuws. Op een foto op internet was een gehoorapparaat van Fidel Castro weggepoetst. Daar werd door de krant nogal veel achter gezocht. In het bijgaande artikel konden we lezen dat het Cubaanse volk niet mag weten dat de voormalig president oud is en zwakker wordt. Het volk zou moeten denken dat hij het eeuwige leven had. Veel mensen geloven deze onzin. En onzin is het.
Wie Granma, de Cubaanse krant, erop naleest ziet regelmatig foto's van Fidel Castro waarop toch wel zeer duidelijk te zien is dat hij ouder wordt. Hij staat gebogen en steevast met een wandelstok. In Cuba doet men er dus helemaal niet moeilijk over en nergens wordt beweerd dat hij het eeuwige leven zou hebben, al helemaal niet door hemzelf.
In een slotzin wordt er nog een paar kleine voorbeelden genoemd van westerse leiders die wat lieten weghalen op foto's. Het bekendste voorbeeld blijft overigens achterwege, namelijk dat van Franklin D. Roosevelt, die wilde dat op foto's niet zichtbaar was dat hij in een rolstoel zat. En dat was effectief want nog steeds weten veel Amerikanen niet dat hun ex-president verlamde benen had door polio.
Een paar weken later konden we in dezelfde krant lezen dat de regering van Venezuela met scherp op demonstranten schoot. We mochten een paar dagen eerder niet lezen dat de rechtse oppositie op de woensdag daarvoor drie mensen had gedood en velen verwond. Doodseskaders trokken door het land, maar dat mochten de lezers niet weten. De rechtse oppositie wordt steevast afgeschilderd als een oppositie die voor vrijheid is tegen een dictatoriale Maduro. Dat Maduro gewoon democratisch verkozen is blijft uiteraard achterwege.
Steeds als het over Venezuela gaat herhaalt zich dit. Zo gauw er een dode valt die wellicht zou kunnen worden toegeschreven aan de regering staat er een enorm artikel in de krant. De talrijke doden die de oppositie op haar geweten heeft halen de krant steevast niet.
Ook bij de gebeurtenissen in Oekraïne zien we nu hetzelfde. Vanaf het begin werden de demonstranten afgebeeld als pro-westers en vrijheidslievend. De Duitse krant Junge Welt plaatste vanaf het begin kanttekeningen. Zij stelden wel de vraag: Wie zijn die demonstranten eigenlijk? Een vraag die essentieel is maar door Nederlandse kranten nauwelijks wordt gesteld. Pas toen we er echt niet meer omheen konden om te erkennen dat er een behoorlijk rechts blok was dat bovendien met geweld de strijd wilde voeren werd dit in een paar regels vermeldt.
Dat grote groepen demonstranten foto's toonden van voormalig nazistenleider Bandera haalde slechts de voetnoot van een enkel krantenartikel en al helemaal niet die van het Dagblad. Toen de regering door een coup was afgezet, verzuimde het Dagblad te vermelden dat de nieuwe Oekraïense regering als eerste alle openbare dienstverleners verbood Russisch te spreken. Vanzelfsprekend dat de Russisch sprekende inwoners hiertegen in verzet kwamen, dit was immers een recht dat ze allang hadden. Het Dagblad ontging het en vond de Russen maar zeuren. Waar maakten ze zich druk over: Nu zat er immers een democratische regering die voor iedereen zou zorgen. Hoe een regering die niet verkozen is en illegaal de macht heeft gegrepen democratisch kan zijn werd niet uitgelegd. Pas toen de maatregel weer werd ingetrokken besloot het Dagblad er toch maar melding van te maken en wat zeurden die Russen nu? Het was toch weer ingetrokken? Dat de maatregel veel zegt over het beleid dat de nieuwe machthebbers gaan voeren wordt niet erkend.
Pas toen in de hele wereld duidelijk werd dat Timosjenko toch wel een behoorlijke scheve schaats had gereden, publiceerde het Dagblad dit, met veel mitsen en maren. Uiteindelijk plaatste het Dagblad een objectieve kijk op Oekraïne, althans volgens zichzelf. Raar dat we daar dan toch veel zaken tussen aanhalingstekens zien staan, zoals de Russisch sprekende inwoners noemen de demonstranten 'fascistisch'. Waarom tussen aanhalingstekens als de demonstranten zichzelf al zo omschrijven. In het zogenaamde objectieve artikel was weinig objectiefs te lezen.
Veel mensen geloven wat de krant schrijft, het is dan ook onbehoorlijk dat het Dagblad van het Noorden niet de regels van hoor en wederhoor toepast. In plaats daarvan is de krant verworden tot een rechts propagandablad, zonder nuance en zonder kritische vragen te stellen. Gelukkig bestaan er alternatieven in het buitenland, maar een ander geluid zou ook in Nederland niet misstaan.