Een commentaar van U. Gellermann, (www.rationalgalerie.de)
Daar zaten ze enkele dagen geleden in de plenaire vergadering van het Europees Parlement, al die vertegenwoordigers van landen die zich niet bewust wilden zijn van de vieze vlekken op hun vers gestreken vrijheidsvesten: bijna alle daar vergaderende landen hadden eens onrechtmatig rondgehangen in Afghanistan of doen het nog steeds.
Van hen hadden er heel wat de dood naar Irak gedragen. Rond 50.000 mensen werden door Engelsen en Fransen in Libië om het leven gebracht. Enkelen van hen waren al dapper geweest bij de aanvallen tegen Joegoslavië, toen Belgrado lustig werd gebombardeerd. Toen ze gemeenschappelijk met het, door drugshandel gefinancierde UCK ('Bevrijdingsleger van Kosovo'), de autonomie van Kosovo afkondigden, niet eens gedekt door een referendum.
Maar nu ging het er in het EU-parlement om, nog vóór het referendum in de Krim, iedere legitimiteit te ontkennen van de stemming van de Krim-bevolking over hoe ze haar zelfbestuur zou kunnen terugkrijgen. Dat is het zelfbestuur dat al in de Krim-grondwet van 1992 werd gewaarborgd en in een referendum in 1994 door zo'n twee derde van de bevolking werd bevestigd. Nu wordt dit opnieuw door een duidelijk herkenbare meerderheid van de bevolking geëist. Democratie? Referendum? Hoezo?
Wegens een dergelijk democratisch streven werd al eens een Griekse president door de EU tot aftreden gedwongen voordat de Grieken het woordje referendum ook maar hadden kunnen uitspreken. En nu willen die Krim-Russen het veto van de EU zomaar negeren? Nee, schreeuwde het EU-parlement, het is juist 'de agressie van Rusland in de gestalte van een invasie van de Krim', en het optreden van Rusland zou een bedreiging zijn voor de veiligheid van de EU. Let op: als een bevolking wil stemmen wordt de veiligheid van de EU bedreigd. Daarom moest het Krim-referendum als 'illegaal' worden bestempeld.
Het schuim stond op de monden van de parlementsmeerderheid. Als die Poetin nu de parlementsarena had betreden, hadden ze leeuwen op hem losgelaten. Dan had 'ie eens kunnen zien, die nieuwe tsaar, hoe echte democraten kunnen toehappen. In plaats van leeuwen kwamen de groene clowns van het EU-parlement: Ze struikelden, vielen neer, stonden weer op, zwaaiden met kleine toeters in de handen. Die Rebecca Harms had een rode neus, de witgeschminkte Dany Cohn-Bendit droeg een van die te gekke kale-koppruiken. Ze hielden elkaars handen vast en zongen: 'Poetin is stom, maar Schröder ook, Poetin is stom, en die Schröder ook.'
Op de tribunes van het EU-parlement waarde de kale horror rond. Twee dwazen spraken dus uit wat de meerderheid denkt en wil: een muilkorf voor Schröder. Die zou niet meer mogen zeggen dat Duitsland in de Kosovo-zaak samen met de VS het volkerenrecht heeft geschonden. Heel stiekem mag je dat denken.Maar zeggen? Dan bladdert immers de hele verf van vrijheid van meningsuiting en democratie af! Het gordijn! Snel het gordijn!
En terwijl de clowns in Brussel nog haasje over sprongen, organiseerde Andriy Volodymyrovytsch Parubiy in Kiev de nieuwe 'nationale garde'. Parubiy is de medeoprichter van de extreem-rechtse Sociaal-Nationale Partij van Oekraïne, de voorloper van de tegenwoordige Svoboda-partij. Hij staat bekend als 'commandant van de Maidan' en is een goede vriend van de 'rechtse nazi-sector'. Nu zal dus, naast het gewone leger, een particuliere paramilitaire groep van zo'n 60.000 manschappen worden geformeerd.
Parubiy is baas van de Oekraïense 'Nationale veiligheids- en defensieraad' en zijn nieuwe 'Nationale Garde' is natuurlijk een instrument voor de burgeroorlog. Want in het reguliere Oekraïense leger zijn er soldaten die twijfelen aan de legitimiteit van de putschregering. Intussen dringen de Republikeinen in de VS aan op wapenleveringen aan Oekraïne.
Dit patroon is bekend. Met dit particuliere leger kunnen de grote demonstraties voor zelfbeschikking in oostelijk Oekraïne, in Charkov, Odessa en Donezk uit elkaar worden geslagen. De burgeroorlog wordt in ieder geval voorbereid. En waar een burgeroorlog is, dat weten we in ieder geval sinds Libië (en tal van andere landen, nvdr), daar is de NAVO niet ver vandaan.
Bron: U. Gellermann op news.dkp.de van 17 maart 2014, vertaald door Marcel de Jong.