Albert Miller (*)
Bondspresident Gauck eist steeds meer bereidheid tot militaire acties van de 'Bundeswehr' (het Duitse leger, nvdr). Dat doet hij 'toevallig' juist nu het gebrek aan succes van militair ingrijpen meer dan duidelijk wordt: in Afghanistan, Irak, Libië enz.
De twijfel over de wijsheid van de Amerikaanse politiek om conflicten in de wereld op te lossen met militaire interventies is noodzakelijk en groeiende. De alles vernietigende kracht van dit soort politiek beleven we elke dag, ook de daarmee verbonden vernietiging van mensenlevens en mensenrechten.
Onder deze omstandigheden schiet de Duitse bondspresident de militaristische kringen in de VS te hulp. Zijn eis weerspreekt de oorspronkelijke inhoud van de Duitse grondwet, waar het leger als puur defensief wordt beschreven.
De eis van bondspresident Gauck komt overeen met de belangen en bedoelingen van de VS, die het bondsleger en de Bondsrepubliek als vanzelfsprekend willen laten meewerken aan hun militaire interventies. Gauck maakt zich tot spreekbuis van deze onderwerping. Deze krachten werken er aan om het parlementaire voorbehoud voor militaire acties krachteloos en tandeloos te maken opdat de bepaling van de bevoegdheid van de militaire inzet van de Bundeswehr overgaat naar het NAVO-opperbevel en dus naar een Amerikaanse generaal.
Tijdens de Kosovo-oorlog begon men deze koers die later in Afghanistan werd voortgezet. Nu wordt ermee gespeeld in verband met de crisis in Oekraïne. Dat kan een dodelijke afloop krijgen. Bondspresident Gauck heeft klaarblijkelijk niet begrepen dat de verantwoordelijken voor deze militaire politiek ver weg van Europa wonen en dat in hun voorstelling Europa best het toneel van een oorlog mag worden. Heeft de president daar al eens bij stilgestaan?
Een van de scherpste critici van deze koers en dus van de afhankelijkheid van de Duitse toppolitici van de belangen en beslissingen van de VS, is Willy Wimmer, voormalig lid van de Bondsdag voor de CDU en staatssecretaris in het ministerie van Defensie.
Er zijn nog meer aanwijzingen voor de oriëntatie van de Duitse bondspresident op de belangen van de VS en dus vooral ook op de belangen van de rechts-conservatieve kringen in de VS. Zijn vijandschap tegenover Rusland, zijn ijverige bereidheid om naar Kiev te reizen om daar deel te nemen aan de inauguratie van de nieuwe president, zijn stilte over het afluisteren door de NSA van de hem toevertrouwde Duitse burgers.
(*) Bron: Albrecht Müller op http://www.nachdenkseiten.de van juni 2014. Vertaald door Marcel de Jong.