Rinze Visser
TRUKE
Rinze Visser
De versnelde afbouw van sociale zekerheden baart een groot deel van de bevolking zorgen. Echter zonder dat dit leidt tot noemenswaardige actie-initiatieven, waar een dreigende houding richting de slopers vanuit gaat. We hebben het hier over een groot deel van de bevolking. Maar er is ook een niet onaanzienlijk ander deel dat zich geen zorgen maakt en dat, integendeel, de huidige ontwikkeling omarmt en zelfs aanmoedigt.
Eén van de uitingen van de klassenmaatschappij. De scheiding tussen het deel van de bevolking dat van een bescheiden inkomen moet rondkomen en daarom aangewezen is op overheids- en collectieve voorzieningen en dat deel dat meent zelfvoorzienend te zijn en een verder terugtredende overheid wil, wordt steeds dieper. Dat manifesteert zich ook in de groter wordende kloof tussen arm en rijk, maar ook in het dedain en de minachting bij de zelfbenoemde elites waar het om het 'gewone' volk gaat.
Dit valt bijvoorbeeld te illustreren met een door een schrijver in een tijdschrift geventileerde mening welke ik hier gedeeltelijk weergeef: "(...)Ik was op een middag, een paar uur voordat ik naar die cursus ging, uitgenodigd door een politieman om eens in Amsterdam-Noord te komen kijken. Ik wist niet wat ik zag: mensen die je normaal niet tegenkomt, mensen die zó primitief zijn dat ze niet eens een gewone zin kunnen uitspreken. Ze slaken kreten, vaak op harde toon, omdat ze toch wel heel graag begrepen willen worden. Deze week was ik in Assen en daar zag ik ze weer, die primitieve mensen. In de Action - ik was nog nooit in die winkel geweest en wilde wel eens kijken wat voor mensen daar komen.
Simpele mensen: in de Action komen heel veel simpele mensen. Met van die klassieke Drentse koppen, maar met uitdrukkingsloze ogen. Ik liep daar rond en probeerde die mensen te begrijpen, op dezelfde manier zoals ik me probeer te verdiepen in het geestelijk leven van dieren. Want als taal niet je eerste vervoermiddel is om je te uiten, omdat het je gewoon niet gegeven is om een zinnetje te zeggen, dan beweeg je je op een heel andere manier door de wereld dan wij. Zij beginnen een zin en weten na een woord of zes al niet meer wat ze aan het begin van de zin hebben gezegd. En dan gaan ze hun woorden herhalen - ook in Amsterdam viel me dat al op. En dan zit ik even later bij dat clubje in het Concertgebouw moeilijke dingen over Mahler te leren en dan denk ik, denkend aan wat ik een paar uur daarvoor had gezien: iedereen noemt zich ook maar mens tegenwoordig."
Zo ongeveer denkt een niet onaanzienlijk deel van de bevolking over het grootste deel. Niet allen zullen dat openlijk uitspreken natuurlijk. Zoals bij sommige groepen ook geprobeerd wordt racisme en antisemitisme binnenboord te houden. Uiteraard zijn zij allen individualisten. Zij achten het individu -vooral zichzelf - zeer hoog. Zij haten collectivisme, want socialistische invloeden. Zij werken allen 'keihard', waarom zij vaak aan lange vakanties toe zijn. Zij zijn globalisten, Europeanen en wereldburgers. Zij verafschuwen stranden en andere attracties, waar zich gewoonlijk 'het volk' vertoont. Zij verafschuwen echter niet aan het volk ontleende uitdrukkingen zoals 'met de poten in de modder' of 'op de schop', als deze eraan kunnen bijdragen zichzelf omhoog te steken en het volk onder de duim te kunnen houden. Zij vinden dat het volk harder en langer moet werken en dat het op alle gebieden zelfredzaam moet zijn. De Participatiewet kan op hun welwillende goedkeuring rekenen. Zij vinden het volk dom, opdat hun eigen intelligentie uitvergroot kan worden.
Velen van hen zitten in besturen van instellingen waar zij de wil van het regeringsapparaat en van de Europese instanties in daden omzetten. Zij zeggen dat de tijd van sociale verzekeringen voorbij is en dat dit goed voor het volk is; gaan ze voor minder loon er harder door werken. Zij verheffen bijvoorbeeld ouderen die er financieel warm bijzitten tot norm en verklaren daarom zorgcentra als verleden tijd en achterhaald. Zij propageren het pure individualisme en vertalen dat in termen als 'zelfredzaamheid' en 'eigen kracht'. Vaak zijn zij ook kamer- of statenleden, of raadslid of beleidsambtenaar. Zij spreken hetzelfde bestuursjargon, dat zij op de door de regering en de Vereniging van Nederlandse Gemeenten opgezette cursussen, congressen en seminars hebben geleerd. Zij spreken niet de taal van het volk, dat zij verachten. Zij spreken de taal van de bezittende klasse, waarmee zij zich vereenzelvigen. Zij spreken een heel andere taal dan Amsterdams of Drents.
Zij zijn allen voorstanders van kleine zorgeenheden en verwerven daarmee ook sympathie. Dat zij verzorgingshuizen haten om hun saamhorigheid en collectiviteit steken zij steeds minder onder stoelen en banken. Zij hebben, als zij het over kleine zorgeenheden hebben, voor het 'gewone' volk het eigen woonhuis voor ogen, waar het volk dat zij verachten de problemen met dementerenden thuis maar moet oplossen. Zo zijn die kleine zorgcentra - appartementen - voor hun eigen soort bedoeld. Als de portemonnee maar goed gevuld is. Zij allen spreken algemeen beschaafd Nederlands. Zij zijn uiterst beschaafd. Veel beschaafder natuurlijk dan al die lieden die zich in hun volkstaal - het dialect - uitdrukken. Veel beschaafder dan al die lieden die zich volgens hen onterecht mens noemen...
Maar al dat onbeschaafd gevonden volk heeft wel door de eeuwen heen met zijn energie, niet alleen voor zijn eigen levensonderhoud, maar ook voor het goede leven van al die zogenaamd beschaafden gezorgd. Maar zoiets wil er bij hen niet in. Dat zij bevoorrecht zijn, zien zij als hun recht. De heersers - de grote bezitters - van Nederland, van Europa en van alle landen ter wereld, gebruiken al die 'beschaafden' als hun leger dat de weerzin tegen socialisme en socialistische invloeden propageert. En met woorden als wapens tegen het volk strijdt. Zij doen dit in algemeen beschaafd Nederlands, met zo nu en dan een Engelse of Latijnse uitdrukking. Want zij zijn niet van de straat en verschil moet er zijn...