Truke
Rinze Visser
Schrijver dezes leest van alles. Om op de hoogte te blijven. Om mooie en minder mooie woorden te signaleren. Zo vindt de voorzitter van de Vereniging van Nederlandse Gemeenten (VNG), mevrouw Jorritsma (VVD) dat de huidige uitdaging (afbraak sociale zorg) er een is om burgemeesters, wethouders en raadsleden in beweging te zetten verbeeldingskracht te hebben om nieuwe kansen en mogelijkheden te zien. Beter kan de taak van de gemeenten als verlengstuk en uitvoerder van het asociale afbraakbeleid niet geduid worden. Minister Plasterk (PvdA) vindt dat de lokale politiek naar behoren moet functioneren en verwacht dat de decentralisaties van taken (afbraak sociale zorg) daardoor op termijn kunnen leiden tot een hogere opkomst bij lokale verkiezingen. Dus niet alleen een uitdaging (Jorritsma), maar ook nog in het belang van de democratie (Plasterk). De illusie dat de slachtoffers in groten getale naar het stembureau zullen gaan... In welke wereld leven deze mensen?
Zo lees ik ook dat de 'Amerikaanse droom', altijd een psychologisch en ideologisch instrument om de wereldbevolking van sociale strijd en van socialistische aspiraties af te houden, in de Verenigde Staten van Amerika al enkele decennia uitgewerkt is. Grote verschillen tussen rijk en arm, de mythe van de onbegrensde mogelijkheden leiden niet meer tot grotere vitaliteit en mobiliteit bij de werkende bevolking. Integendeel zelfs. Het zoveelste bewijs dat het systeem kraakt en aan verrotting onderhevig is. De generaals en hun media-legers zullen zeker proberen hun propaganda aan te passen.
Zo lees ik over de machtsconcentratie bij de zorgverzekeraars. Bijna alles in Nederland is in handen van slechts vier grote verzekeraars. De tijd van de ziekenfondsen lijkt eeuwen geleden. Marktwerking. Van veel ziekenhuizen is de financiële bestaansgrens onzeker. Woorden die nog niet zo lang geleden zouden zijn toegeschreven aan de grootste doemdenkers of aan linkse propaganda. Zo lees ik dat een Amerikaanse webwinkelreus vorig jaar 13,5 miljard aan Europese omzet weggesluisd heeft naar een kantoor in Luxemburg. Om de belasting te kunnen ontduiken.
Zo lees ik dat overlast door verwarde mensen toeneemt. Oorzaak: bezuinigingen in de zorg, terwijl de grote klap nog moet komen. De branche-organisatie GGZ Nederland noemt de overlastcijfers verontrustend en een reden tot zorg. Ook Marijke Vos (GroenLinks), in haar hoedanigheid van voorzitter van werkgevers in het sociale werk, maakt zich zorgen. Niet over 'de sociale hervormingen', want die zijn 'o zo noodzakelijk', maar om de krapte aan tijd die met de doorvoering gepaard gaat. Dan lees ik dat de zorgwet met een meerderheid van één stem in de Eerste Kamer is aangenomen en dat deze wet de gemeenten voor een forse uitdaging zet. Ze zijn allang bezig een voorschot op de Wet te nemen door deze op nietsontziende wijze uit te voeren. Maar ik lees ook twee korte interviews, één met een thuiszorgwerkster en een andere met een zorgbehoevende. Het zijn niet deze verhalen die bij politici en andere uitvoerders verontrusting wekken, maar de tijd en de middelen die nodig zijn voor die 'o zo noodzakelijke' hervormingen...
Het kan zijn dat de wereldwijd bekend geworden seksuele ontucht door katholieke priesters een goede schuilplaats is geweest voor o zo respectabele lieden die zich ook aan afschuwwekkende zaken hebben bezondigd. Maar ook de politiek komt aan de beurt, zoals, zo lees ik, in Engeland, waar een kinderpornoschandaal naar buiten komt. Zo lees ik ook over de grootschalige afluisterpraktijken, waarbij de destijds in de rechtse media verafschuwde praktijken in socialistische landen verbleken. De alom verheerlijkte efficiëntie van het kapitalisme heeft in het bespioneren van de bevolking en elkaars regeringsinstituten het hoogste stadium bereikt. Mochten de nazi-fascisten destijds waarschuwen met 'Feind hört mit', mevrouw Merkel, de Duitse bondskandselier, kan, nu ook zij door NAVO-bondgenoot de USA bespioneerd wordt, met recht zeggen: 'Freund hört mit'.
Zo lees ik dat in de gemeente waar ik woon men zo'n tienduizend bomen wil kappen en tevens een groot aantal plantsoenen van struiken wil ontdoen. Een bezuinigingsmaatregel (minder onderhoud), maar het gemeentebestuur heeft 'goede' argumenten. Lees mee: de bomen staan te dicht bij elkaar, de dreigende iepziekte, de eveneens dreigende boktor, de veiligheid, muizengevaar (ja, u leest het goed!). Nog maar kort geleden hoorden we diezelfde mensen over een boomplantdag praten. Ook dit leest u goed... Dit en nog veel meer heb ik via verschillende media tot mij genomen.
Ik had het nog niet over oorlogen gehad. Niet over slachtoffers van terreurdaden. Niet over het Nederlands voetbalelftal. Ook niet over de rest van de politiek in mijn gemeente, waar ik NCPN-raadslid ben. Waar een grote politieke meerderheid in de raad politieke debatten wil voorkomen. Misschien is dit wel kenmerkend voor alles. Want we moeten er immers trots op zijn dat de meeste rottigheid van dit systeem vroeg of laat aan het licht komt, dat er over geschreven mag worden. Zo mogen de werkster in de thuiszorg en de hulpbehoevende oudere in de krant even klagen over de bezuinigingen in de zorg en over de nieuwe zorgwet. Ook schrijver dezes moet heel blij zijn dit te mogen opschrijven. Het is zoals het gemeentebestuur van mijn gemeente bij de voorgenomen massale vernietiging van bomen en struiken zegt: wij hebben de protesten van de burgers ingecalculeerd. Kapitalisme, eenentwintigste eeuw. Of gaan er straks toch andere dingen gebeuren?
En dan lees ik over de vliegtuigramp. Oekraïne. Separatisten. Rusland. Pardon: Poetin. Er was een tijd dat landen bij de naam van de hoofdstad werden genoemd. Parijs, Londen, Washington, Moskou (het Kremlin), u kent dat wel. In deze 'moderne' tijd worden landen, als ze onze vijanden moeten zijn, bij de naam van de regeringsleider of staatshoofd genoemd. Niet Rusland, maar Poetin dus, zoals voorgangers als Saddam, Assad en meer. Je ontkomt niet aan lezen, aan het zien van televisiebeelden, aan de duizend opgevoerde deskundigen. Vreselijke beelden. Mensen die ernstig verminkte lijken uit de brandende zon haalden en naar een koeltrein brachten. Deze mensen gingen volgens de meeste media respectloos en onbeschaafd te werk; het waren mijnwerkers en boeren en van het 'slavische ras'.
Het waren vooral Nederlandse slachtoffers. Dode mensen tussen de wrakstukken weghalen moet met veel respect gebeuren. Op het niveau van bijvoorbeeld beschaafde Nederlandse hoogleraren en andere hoogstaande Nederlandse burgers. De teneur was: laat ze met hun vieze boeren- en mijnwerkerspoten van onze doden en bezittingen afblijven; vreselijk die ruwe kerels met hun slavische koppen... Zo gaat dat, mensen die het vuile werk opknappen, worden niet gerespecteerd, maar integendeel, geringschat. Niet alleen daar, maar ook hier. In Nederland.