Zoltan Zigedy
ZZ's blog, 22 augustus 2014
Het bekijken van de meest recente opiniepeiling van de Wall Street Journal en NBC News lijkt op het waarnemen van buitenaards leven. Natuurlijk werd er niet de mening van de Amerikaanse met vlaggenzwaaiende en bier-zuipende groepen weergegeven die de televisie en de rest van de populaire cultuur zo graag weergeeft. Natuurlijk was dit niet het wereldbeeld van het navelstarende afgestompte deel van de bevolking dat alleen nog maar verslaafd is aan voetbal en melodrama's op tv.
Moeten we echt geloven dat bijna twee derde (62%) van de ondervraagden ontevreden is met "de rol van de VS in de wereld?" Als de meeste Amerikanen ontevreden zijn over hun regering die Irak, Libië, Syrië en Oekraïne destabiliseert en die de genocide in Palestina ondersteunt, ondanks de voortdurende leugens in de media en het bedrog door de regering. Hoe kunnen onze leiders hun daden dan verantwoorden? Waarom duren de ontelbare en eindeloze oorlogen maar voort?
Waarom geeft bijna twee derde (64%) van de respondenten aan dat ze ontevreden is over de "staat van de Amerikaanse economie?" Wordt zij niet meegesleept door de euforie op de aandelenbeurzen? Luistert ze soms niet naar de experts die het 'herstel' officieel aangekondigd hebben? Waarom juichen de Amerikaanse burgers niet mee met de financiële applausmachine?
Waarom heeft driekwart (76%) van de bevolking er geen vertrouwen in dat "het leven voor de generatie van onze kinderen beter zal zijn dan voor de onze?" In 2007 bedroeg dit percentage nog maar 60 procent. Vanwaar het negativisme? Vanwaar het pessimisme? Waarom is meer dan de helft (54%) van de respondenten van mening dat de "groeiende inkomenskloof tussen de rijken en de rest het idee ondermijnt dat elke Amerikaan in de gelegenheid is om een hogere levensstandaard te bereiken?"
Hoe kunnen onze medeburgers er zulke brutale en radicale ideeën op nahouden? Hoe zijn ze ontsnapt aan de klanken van de oorlogstrommels en de alomtegenwoordige verheerlijking van de Amerikaanse welvaart en grandeur? Het antwoord is eigenlijk heel eenvoudig: ze hebben het vertrouwen in de politici, het politieke systeem en de voornaamste instituten verloren. De opiniepeiling van WSJ/NBC toont aan dat de steun voor president Obama deze maand een historisch dieptepunt van 40 procent bereikte.
Dit lijkt goed nieuws voor de Republikeinen in het Congres maar dat is het niet. Slechts 19 procent van de respondenten oordeelt gunstig over de Republikeinse politici. De meest overtuigende uiting van de volkswoede is wellicht de massale verwerping van het 'politieke systeem': vier van de vijf ondervraagden (79%) waren ontevreden over "het politieke systeem."
Twee dingen vallen op. Eén: het hyperpatriottisme, het vertrouwen in de economie en geloof in de alom bejubelde Amerikaanse democratie berust op een mythe. Twee: de Amerikaanse bevolking is veel ontevredener met de koers van het land dan onze leiders en de propagandamachine doen voorkomen.
Er is duidelijk sprake van een tegenstrijdigheid tussen de gevoelens en verlangens van de massa's en de ideeën en daden van de politici en hun medialakeien. Simpel gesteld: het Amerikaanse politieke systeem respecteert en vertegenwoordigt de volkswil niet. Dit betekent dat het niet op een democratische manier functioneert. Om de experts te parafraseren, de Verenigde Staten zijn een 'mislukte democratie'.
Dezelfde ondemocratische leiding presenteert zich op arrogante wijze aan de rest van de wereld als de beschermheer van de democratie. De Amerikaanse regering matigt zich het privilege aan om iedereen voor te schrijven hoe te leven. De VS-leiders negeren de democratische crisis aan het thuisfront en begeven zich op een kruistocht om elders schijndemocratieën op te leggen, een bittere ironie.
Niets legt de hypocrisie van de VS-leiders meer bloot dan de tragische vernietiging van Irak. Gedreven door de lust om alle oliereserves van het Midden-Oosten te controleren en de intolerantie ten opzichte van elk regime dat ook maar een greintje verzet tegen de Amerikaanse dictaten vertoont, hebben opeenvolgende regeringen een invasie uitgevoerd, gebombardeerd, economische terreurdaden gepleegd, een tweede invasie uitgevoerd, het land bezet, etnische en religieuze tegenstellingen aangewakkerd. Dit alles gedurende twintig jaar, in naam van de bevordering van de democratie, met als gevolg dat een ooit stabiel land nu een 'mislukte staat' is, om een term te gebruiken die ook de Amerikaanse media graag hanteren.
Dat de VS stiekem meehielpen aan het installeren van de kwaadaardige anticommunistische Saddam Hoessein als marionettenleider in Irak, doet er blijkbaar niet meer toe. Ook niet dat de VS zijn wrede regime aanmoedigde en steunde in een oorlog tegen Iran. Ook het feit dat de Irakezen ondanks Saddam's schrikbewind een relatief hoge levensstandaard genoten in een van de meer seculiere culturen in het Midden-Oosten en dat zij nu leven in een onveilig land waar vaak geen elektriciteit is en dat bevangen is door etnische haat, lijkt niet meer relevant. De Amerikaanse elites prijzen het geschenk van de democratie aan de Iraakse bevolking en beschouwen de pijn van de oorlog en de bezetting als een prijs die de moeite van het betalen waard was (door de Irakezen!).
Paradoxaal genoeg koestert de Amerikaanse regering vrienden - intieme vrienden - die veel meer behoefte hebben aan een lesje in democratie, vrienden met nog minder respect voor mensenrechten en de democratische praktijk. Bekijk de editie van het CIA's World Factbook uit 1989 maar eens. Dit kan nauwelijks een bron genoemd worden die een gunstig beeld schetst van de vijanden van de VS of die zijn vrienden negatief zou portretteren. Vergelijk het Irak van voor de invasie maar eens met de beste vriend van het imperialisme op het Arabisch Schiereiland, Saoedi-Arabië. Ondanks de enorme verliezen die Irak leed in de oorlog tegen Iran was de levensverwachting er in 1989 lichtelijk hoger dan in Saoedi-Arabië. Ook de geletterdheid was hoger. Meer concreet: de CIA schreef dat vakbonden in Saoedi-Arabië 'illegaal' waren en over het gehalte aan kiesrecht en verkiezingen: geen. Saddam's wrede Irak daarentegen stond volgens dezelfde bron beperkte vakbondsactiviteiten toe en er werd gunstig geoordeeld over het algemeen kiesrecht en over de parlementsverkiezingen die vier jaar eerder hadden plaatsgevonden. Saddam's democratische reputatie was jammerlijk maar die van de feodale theocratie in Saoedi-Arabië nodigde meer uit tot enige bijstelling.
Irak, dat gemeten aan het bnp per hoofd van de bevolking de enige solide economie in de regio had, kreeg zware klappen te verduren tijdens de Irak-Iranoorlog en werd nog zwaarder vernietigd door de Amerikaanse interventie en de nasleep ervan. Hierdoor zakte het land economisch tot beneden het niveau van 1950. Is dit, en de daling in de levensverwachting een aanvaardbare prijs voor de door de VS opgelegde 'democratie'?
We kregen opnieuw een inkijkje in de democratie á la de Verenigde Staten toen we zagen hoe de VS-regering [kortgeleden] opriep tot de vreedzame omverwerping van de grondwettelijk benoemde premier van Irak. Het was geen geheim dat de oproep tot Maliki's terugtrekking of verwijdering een voorwaarde was voor de voortzetting van de Amerikaanse steun. Op schaamteloze wijze werd de wil van de Iraakse bevolking in deze afpersingszaak veronachtzaamd: de Amerikaanse regering en niet de Irakezen besloten dat Maliki moest vertrekken. Nu is hij dus verdwenen en een nieuwe marionet heeft zijn plaats ingenomen.
Terwijl de ene na de andere opiniepeiling laat zien dat de meeste Amerikanen de eindeloze oorlogen beu zijn, kunnen we ons voorstellen hoe de Iraakse bevolking zich voelt door de dood en vernietiging die haar vanaf 1990 tot op de dag van vandaag teisteren, door de eindeloze oorlog en de strenge fatale sancties.
De krachtige en agressieve Islamitische Staat is de nieuwste bedreiging voor de Irakezen, met dank aan de Amerikaanse regering die zich met de zaken in de buurlanden bemoeit. Het ophitsen van de Syrische oppositie en het aanmoedigen van de Amerikaanse bondgenoten in het steunen van de sektarisch geïnspireerde opstand tegen Assad heeft IS een grote hoeveelheid militair materieel en veel stilzwijgende steun opgeleverd. Alleen ongeëvenaarde hoogmoed en grenzeloze hypocrisie konden dit conflict op zo'n onverantwoordelijke manier laten ontsporen. Nu vernietigt de meest effectieve militaire macht tijdens de Amerikaanse kruistocht tegen de Syrische president de favoriete partij van de Amerikaanse regering in Irak en bedreigt ze zelfs het bestaan van deze Amerikaanse marionettenstaat. En ondanks de wanhopige bombardementen door het Amerikaanse leger is de enige macht die in staat is om effectief tegenstand te bieden aan de wrede IS de guerrilla van de Koerdische Arbeiderspartij (PKK), een beweging die de VS en hun bondgenoten op een hysterische manier als 'terroristisch' bestempelen. Hoe ironisch, hoe krankzinnig, hoe tragisch!
Het vernietigen van de onafhankelijkheid en het bevorderen van het Amerikaanse kapitalisme zijn onmiskenbaar altijd de doelen van de Amerikaanse buitenlandse politiek geweest. Sinds het verdwijnen van de Sovjetmacht echter is dit beleid verworden tot een wereldwijde kruistocht onder het mom van democratie en mensenrechten. Net zoals tijdens kruistochten van weleer biedt schijnheiligheid een uitstekende dekmantel voor regelrechte en onvergeeflijke agressie, plundering en interventie. Of het nu een 'zachte' interventie (USAID, National Endowment for Democracy, ngo's) of militaire agressie (CIA, NAVO, de Amerikaanse krijgsmacht) betreft, de Amerikaanse leiders gaan tot het uiterste om de tolerantie van hun bevolking te tarten met hun verderfelijke buitenlandse politiek, waarbij ze enorm geholpen worden door hun schoothondjes van de media.
Meer recentelijk hebben de VS en de NAVO Libië als stabiele en levensvatbare staat vernietigd. Ze zijn tussenbeide gekomen in de Egyptische politiek en wakkerden [en wakkeren, nvdr] de burgeroorlog aan die de toekomst van Syrië bedreigt. De Verenigde Staten bewapenen Israël en steunen het land in zijn apartsheidspolitiek en zijn genocidale beleid. Kritiekloos beschermen ze het land tegen de verontwaardiging van het grootste deel van de wereld.
In Oekraïne speelt de VS een onverantwoordelijke rol die lijkt op de strategische verbonden met religieuze, antiseculiere fanatici in het Midden-Oosten, door het financieren, trainen en aanmoedigen van de meest xenofobe, nationalistische en zelfs fascistische elementen om een coup te plannen tegen de verkozen president. Sinds de vooropgezette vervanging van Viktor Janoekovitsj door een van 's lands rijkste elitefiguren voert Oekraïne de ene na de andere bloederige aanval uit op de opstandige gebieden in het oosten. Een ziekmakende ironie: hevig verontwaardigd veroordelen de Verenigde Staten zelfs de meest bescheiden regeringsacties tegen dissidenten in Syrië, Venezuela, Cuba en een reeks andere landen, die zij als tegenstrevers beschouwen. Ze zien echter geen kwaad in het bombarderen van onschuldige burgers in Oost-Oekraïne. Waar zijn de mensenrechtenorganisaties? De ngo's die beschaving moeten brengen?
Geen enkel land is zozeer het doelwit geweest van Amerikaanse kruistochten voor 'democratie' en 'mensenrechten' als Cuba en geen enkel land heeft deze aanvallen zo bewonderenswaardig afgeslagen. Van moordaanslagen tot invasies, van bliksemaanvallen tot biologische oorlogvoering, van laster tot blokkades en terreur, de Cubaanse bevolking heeft succesvol haar onafhankelijkheid kunnen bewaren en de door haar gekozen weg verdedigd. De meest recente onthullingen tonen aan hoe wanhopig graag de VS Cuba weer in hun wereldrijk wil opnemen. USAID, een overheidsorganisatie die zich voordoet als een onpartijdige begunstiger van de democratie, ondernam onlangs twee geheime operaties tegen Cuba. Beide operaties grensden aan het absurde: de eerste was een 'twitter'-achtig programma dat dissidenten van Cubaanse jongeren moest maken. De tweede operatie was een nep-gezondheidszorgprogramma met als officieel doel het mobiliseren van Latijns-Amerikaanse jongeren om naar Cuba te gaan en daar de medische zorg en de hiv-preventie te bevorderen. Intussen moesten zij het zaad van verzet tegen het Cubaanse socialisme planten. Beide plannen laten zien hoe gemakkelijk leugens en bedrog zich vermengen met democratie op Amerikaanse leest geschoeid.
Ooit had het woord 'democratie' betekenis voor de Amerikanen. Het was verbonden - vaak slechts enigszins, maar desalniettemin - met de belangen en de collectieve wil van de meerderheid van de bevolking, de massa's. Geen weldenkend mens dacht ooit dat democratie perfect, compleet of absoluut was. Velen echter putten hoop uit de belofte van democratisch bestuur en democratische instituties. Velen koesterden het democratische vrijheidsdenken dat het algemeen stemrecht, de afschaffing van de slavernij en de ontwikkeling van de werkende klasse bewerkstelligd had. Hoewel de democratie die we erfden van de koloniale revolutionairen vooral dienstbaar was aan de bourgeoisie en haar trawanten werd de deur wel opengezet voor een aantal daadwerkelijk democratische hervormingen (hoewel die deur weer dichtgeslagen werd toen het gevaar van een radicale democratie dreigde).
Tegenwoordig echter wordt het woord gebruikt om te liegen, te bedriegen en te onderdrukken. De 'democratie' dient om een oligarchisch regime te maskeren dat op een Gestapo-achtige manier al zijn burgers in de gaten houdt. 'Democratie' wordt gekocht en verkocht zoals elke andere vorm van handelswaar. En 'democratie' is de beschermer van macht en rijkdom.
Misschien moet het D-woord net zoals het woord 'terrorist' geschrapt worden totdat verstandige mensen met een principiële betrokkenheid bij het concept 'bestuur door het volk' de belastering van het woord kunnen pareren. Misschien zou 'democratie' ergens op een plank bewaard moeten worden tot er een beweging ontstaat die het woord werkelijk waard is. Afgaande op de recente opiniepeiling van WSL/NBC is dat waarop de bevolking wacht.
Vertaling Frans Willems.