Rinze Visser
Truke
Rinze Visser
De regering van Nederland heeft zich opgeworpen als de kampioen van de mensenrechten, als een rots in de branding als het gaat om het verdedigen van de veiligheid van de bevolking. Uiteraard konden slechts enkelen zich daarbij onderscheiden, zoals premier Rutte en minister van Buitenlandse Zaken Timmermans. Vele anderen deden mee en deelden mee in de eer van het vaderland.
Een ramp, in de eerste plaats voor de slachtoffers en nabestaanden, waaronder hele families. Maar al heel snel werd er een politiek besluit genomen dat het een nationale ramp moest zijn. Met politieke gevolgen. Nederland spreekt een woordje mee op het internationale vlak; Nederland etaleert zich als de meest trouwe bondgenoot in NAVO-verband. In een mum van tijd viel vrijwel heel politiek en journalistiek Nederland voor de charmes van een mengeling van gespeelde beschaving en terecht medeleven met slachtoffers en nabestaanden. Het klinkt wellicht cynisch en weinig respectvol, maar je zou bijna zeggen: waar een ramp niet goed voor is...
De Nederlandse regering als toonbeeld van nationale beschaving tegenover al die lomperds en bruten aan gene zijde van de getrokken denkbeeldige lijn tussen goed en kwaad. Al hebben we binnen NAVO-verband als natie, behalve zogenoemde vredesmissies, als zelfstandig land militair niet veel in te brengen, maar dat we nog een leger hebben, dat zal iedereen weten. Want militairen grootschalig inzetten bij het eerbetoon aan de ramp-slachtoffers had immers ook nog andere doelen: laten zien dat Nederland militair echt nog wat voorstelt en dat ons land zich in een oorlogssituatie bevindt. Ons land, onze bevolking is in gevaar.
Is de bevolking in gevaar? Ja zeker! In elk geval wel een groot deel ervan. Wie de maatregelen van de door een politieke meerderheid gesteunde regering in ogenschouw neemt, die kan niet tot een andere conclusie komen dan dat de trein van sociale verwoesting doordendert. Zeker na 1 januari 2015.
Zelfs nu ook burgerlijke deskundigen op het gebied van zorg en andere volksvoorzieningen, zij het soms nog schoorvoetend, hun kritische meningen naar voren brengen, is er van een snelheidsbeperking van die trein nog niets te merken. Dit gevaar komt niet uit Oekraïne of uit Rusland, maar van het Catshuis en het Binnenhof, waar het Nederlandse Centraal Comité van de grote bezitters zetelt. De getoonde militaire indrukwekkendheid zal niet worden ingezet ter verdediging van mensenrechten, zoals: een ongestoorde oude dag, recht op werk en inkomen, een goede gezondheidszorg, rechtsbescherming voor de werkende bevolking en noem maar op.
Het militair vertoon is ook niet bedoeld als een waarschuwing tegen nogal wat autoritaire en van alle democratie gespeende regimes, waar het mensenrecht zich beperkt tot het in grote weelde kunnen leven van een paar families, welke als absolute heersers hun macht uitoefenen, waar vrije verkiezingen betekenen dat de heerser vrij is zich een welwillend parlement te kiezen. Het militair vertoon was niet bedoeld tegen dat soort regimes die een recht uitoefenen zoals hier in de Middeleeuwen.
Geen oorlogstaal tegen hen die de bevolking democratische rechten onthouden en buitenlandse arbeiders als halfslaven uitbuiten. Op de pleinen aldaar zult u geen Nederlandse ministers de onderdrukten een hart onder de riem zien steken. U noemt de Islamitische Staat, u noemt Al Qaeda, u noemt de Taliban, waartegen wel ten strijde wordt getrokken. Zeker, omdat het winstbelang en zeggenschap over de grondstoffen dat vereisen. Met algemene mensenrechten heeft dat niets te maken.
Een regering, zoals de Nederlandse, die een ernstige ramp met veel slachtoffers aangrijpt om zich voor het volk als een toonbeeld van beschaving voor te doen, een regering die willens en wetens alle op sociaal gebied bereikte beschaving om zeep wil helpen, een regering die de oorlog heeft verklaard aan de verworvenheden van vele generaties, heeft in feite elk krediet verloren.
In landen waar echte schurken de macht uitoefenen en de bevolking niets (vrouwen het minst) te vertellen heeft, maar belangrijk is voor het grootkapitaal in het zogenaamde Westen, daar zal de bevolking wel de regering hebben die het verdient. Daar komen staatshoofden en regeringsleiders, met in hun kielzog een peloton van bedrijfsdirecteuren, op hoog bezoek.
Maar waar regimes of opstandelingen de gewilde machtsverhoudingen in de wereld in de weg staan, daar verdient het volk, volgens de 'superdemocraten' van het slag Rutte en Timmermans, beter. 'Slavische' mensen worden, ook al worden ze door de 'Germaanse ridders' als een lager soort beschouwd, volgens de 'logica' toch hoger aangeslagen dan de volken met een donkere huidskleur. Oost-Europese machthebbers zijn of horen onze vrienden te zijn, want zij leveren West-Europa de goedkope arbeidskrachten, tot meerdere glorie van de uitbuiterij van de grote winstmakers. Afrika en Azië leveren slechts vluchtelingen. Je zou het ook racisme kunnen noemen. Wat in feite onderdeel van het kapitalisme is. Ook Nederland spreekt hier een woordje mee...