Nieuwjaarsverzuchtingen
In burger geklede Turkse politie arresteert de hoofdredacteur van het blad Zaman. Dit is onderdeel van de opgevoerde mediarepressie door de Turkse president, die steeds meer in conflict raakt met zijn vroegere bondgenoot, de islamitische prediker Fethullah Gülen die vanuit de VS opereert. Deze schermutselingen leiden af van de noodzakelijke klassenstrijd. (Foto: ZLV)
Gedurende een demonstratie tegen de aanval van de IS op Kobane op 1 december jl. wordt een demonstrant hardhandig gearresteerd door de Turkse politie. De Turkse staat speelt een smerig spel: aan de ene kant het opstoken van de onrust in Syrië, volledige steun aan het westers imperialisme als NAVO-lid en brute onderdrukking van de eigen (Koerdische) bevolking. (Foto: ZLV)
Kemal Okuyan
Vroeger was het heel bijzonder wanneer een Turkse politicus in een Amerikaanse of in een Engelse krant verscheen. Ja, dat vonden we heel bijzonder, we voelden ons vereerd. Dankzij 'onze' dictator zijn wij daar nu van af.
Turkije kreeg een nieuwe gerespecteerde leider! Uit Washington, Londen, Berlijn hoorden we toen tevreden klanken. Uiteindelijk hadden ze iemand gevonden die hun klus snel zou klaren, die geen regels kent, die alles koopt, verkoopt of vernielt wat nodig is! Bovendien hebben ze allemaal dezelfde godsdienst: het kapitalisme!
Jaren zijn inmiddels voorbijgegaan, het grote land verkeerde gedurende die tijd in totale chaos, alom was er sprake van onrecht, ongelijkheid en armoede. Diefstal en corruptie vonden plaats tot op het hoogste niveau. Mensen die het daar niet mee eens waren lieten steeds luider van zich horen.
Nu staat de dictator regelmatig in de kranten: wereldwijd! Zijn wij nu nog trots en vereerd? Jammer genoeg is daar geen reden voor! De westerse wereld speelt haar rol goed, is goed voorbereid, en laat zien waar ze voor staat. Zoals het nodig is te weten wanneer je een dictator welkom heet, moet je natuurlijk ook weten wanneer het tijd is om hem de deur te wijzen.
In de Washington Post verschijnt president Erdogan regelmatig, een of twee keer per week, meestal in een karikatuur. In de New York Times en in The Guardian valt ook over hem te lezen. In The Independent waren de vrouwvijandige uitspraken van Bulent Arinc (onder-minister) te lezen. Bij de BBC is nog altijd de video van Erdogan en zijn zoon te bekijken, waarin de president zijn zoon oproept: "het geld snel weg te werken!"
Hoewel er een bijzonder zeldzame, autoritaire president aan de macht is, is het minachten door de buitenstaanders niet gerechtvaardigd. Zij staan immers allemaal even dicht bij het kapitalisme, dat werkelijk overal is! Kijk naar ons buurland Griekenland, dat is gevloerd! Maar ook de grote kapitalistische landen zijn zeer ontevreden, ze plunderden de wereldschatten, zijn nu in crisis en hebben geen vooruitzichten.
De uitzichtloze, hopeloze mondiale stand van zaken heeft grote invloeden op Turkije. Er bestaat op dit moment nauwelijks een alternatief voor de dictator, als gevolg van het verhardende kapitalistische, geglobaliseerde systeem in de hele wereld. Het enige [politieke/parlementaire, nvdr] alternatief op korte termijn in het land is een andere islamitische groepering of een sociaaldemocratische partij, waarbij de laatste als een kameleon verschillende politieke gedaanten aanneemt om aanhangers te lokken.
Daarom eindigt 2014 zo: Het was zeker een slecht jaar, hopelijk wordt het komende jaar beter. Maar hoe? Dat kan alleen door strijd.
Waarschijnlijk blijft het kapitalisme verder in crisis, hopelijk kunnen ze geen ander vinden voor dictator Erdogan om te regeren en blijven ze zodoende steken in de modder en kunnen ze niet regeren! Alle macht aan de arbeiders!
Bewerking van artikel, d.d. 30-12-2014: 'Yilbasi beduassi' van Kemal Okuyan, vertaling: M. Yildiz.