'De werkelijkheid van de AKP'. (Cartoon: CP van Turkije)
'Kijk, een lentebuitje ...'. (Cartoon: CP van Turkije)
'Kijk, een lentebuitje ...'. (Cartoon: CP van Turkije)
Aytek Soner Alpan
Over afwachten of klassenpositie innemen. Niet alleen een Turks vraagstuk. Manifest begroet deze Turkse analyse van de CP van Turkije van harte.
De beroemde schrijver Aziz Nesin schreef eens: "een rijke Arabische oliesjeik komt naar Istanboel om vastgoed te kopen, hij vindt Turkse vrouwen ook erg aantrekkelijk en wil graag in het huwelijksbootje stappen met een Turkse vrouw voor zijn harem, maar hij heeft zo zijn eigen eisen. Hij wil namelijk dat deze vrouw heel erg naïef is. Eindelijk vindt hij zo'n vrouw en trouwt hij met haar. Zij vertelt hem op een dag wat er gebeurde toen zij buiten was geweest. De sjeik kreeg het Spaans benauwd, omdat zijn vrouw op deze dag naar de bioscoop was geweest. Op de terugweg bleef een man haar achtervolgen en lastigvallen en heeft haar uiteindelijk verkracht door achter haar aan het huis in te gaan. De vrouw is zo naïef dat ze niet eens door had hoe dat precies was gebeurd. De sjeik luisterde in het begin met een vrolijke nieuwsgierigheid. Maar werd langzamerhand steeds bezorgder en voelde zich uiteindelijk helemaal hopeloos! Toch zei hij iedere keer het volgende: laten we afwachten en zien wat er gebeurt!"
Een deel van de Turkse linkse groeperingen heeft deze zin als slogan in gebruik genomen: 'Laten we afwachten en zien wat er gebeurt.' In 2002 toen de AKP (huidige regeringspartij - De Partij voor Recht en Progressiviteit) ging regeren, hebben wij meteen gezegd dat zij zeer conservatief en kapitalistisch is.
Ook zeiden wij meteen dat zij zeker niet de beste vriend is van de arbeiders. Toen stonden we alleen. De AKP beloofde hervormingen, bovendien was zij ook buitenstaander in het systeem, net als de linksen. Ook was de AKP zeer ambitieus met betrekking tot het EU-lidmaatschap. Zij had ook een andere kijk op de Koerdische kwestie. Dus er werd gezegd: laten we afwachten en kijken wat ze gaat doen...
Toen kwam de bezetting van Irak. Wij waren fel tegen de bezetting. Toen wij dat zeiden hoorden we: "niet zo snel, even afwachten, we zien wel wat er gaat gebeuren, want Saddam was toch ook geen betrouwbare leider en misschien zijn er positieve gevolgen voor de Koerden". Men moest dus afwachten en kijken wat er ging gebeuren.
Toen de valse aanklachten begonnen tegen een illegale terroristische beweging genaamd 'Ergenekon', zeiden wij: "de liberalen en autoriteiten zullen meer macht krijgen." Aan de andere kant riepen ze: "je moet goed kijken en volgen wat er gaat gebeuren voordat je dit soort dingen gaat roepen, misschien komt er een positieve ontwikkeling voor de democratisering".
"Denk aan de 'Arabische Lente'." Wij stonden op en zeiden dat er achter de grote energie en woede van de opgestane Arabische volkeren een politiek spel werd gespeeld. Er vond niet een volksopstand plaats, maar een imperialistische restauratie. Er werd gezegd dat we te snel oordeelden. De Arabische volkeren hadden het jarenlang zwaar te verduren gehad onder die autoritaire regimes, hier konden ook positieve dingen uitkomen". Dus men moest afwachten en kijken wat er ging gebeuren.
In Oekraïne zagen we gelijk dat het geen volksopstand was, maar dat het nazi-groeperingen waren die vanuit het Westen gesponsord zijn. Men vond hun 'verzet' in de zware kou heel moedig. Dat zij EU-vlaggen en nazi-symbolen bij zich hadden was bijzaak... Wij moesten eerst goed kijken en dan analyseren, anders waren wij het eens met Poetin! Afwachten en kijken wat er zou gebeuren, dus...
Het heeft niet veel zin om nog meer voorbeelden te geven. Volgens deze denkwijze moeten wij bij elke gebeurtenis onze armen over elkaar slaan, kijken en afwachten wat er gaat gebeuren en uiteindelijk reageren zonder dat je veel vijanden maakt en partijdig overkomt.
Maar wij bepalen, met onze reacties op klassenkwesties, de positie van de arbeiders en het volk. Hoe zij er voorstaan na een gebeurtenis, of zíj hier voordeel van hebben of de kapitalisten. Een politiek die oog heeft voor de klassenpositie kan niet met de armen over elkaar blijven staan en aftastende, onpartijdige reacties geven. De arbeidersklasse, de boeren en het volk zijn ons kompas om onze reacties te bepalen. Zo blijven wij op de goede weg.
Vertaling: M. Yildiz.