Op 15 juni jl. hielden activisten een herdenkingsdemonstratie voor de vijftienjarige Berkan Elvans, die omkwam door politiegeweld bij de protesten rond het Gezi-park in Istanboel. (Foto: ZLV)
Serdal Bahce
De resultaten van de verkiezing zijn bekend. Vier partijen haalden de grens van 10 procent maar geen enkele partij kan alleen regeren. Zo'n 60 procent van de mensen reageerde blij en enthousiast. Zij denkt dat het dictaat van de AK Partij ten einde is gekomen. Het waren inderdaad hele zware tijden, waar geen einde aan leek te komen.
Nu groeit de hoop en de opluchting. Dit leidt tot naïeve fantasieën en zoete dromen. Maar als die fantasieën niet passen bij de politieke, culturele, sociale en economische werkelijkheid, moeten de mensen wakker geschud worden en moeten zij de bittere waarheid leren zien...
De meeste mensen verkeren nog in de fase van opluchting en zijn blij met de uitslag van de verkiezing, maar de internationale financiële organisaties en de grote kapitaalbezitters vroegen om en zochten onmiddellijk naar stabiliteit. Kortom: genoeg gejuicht, maar het kapitalisme moet nu weer verder met winstmaken...
Het kapitalisme in Turkije kent de nodige knelpunten en crisissituaties. Nu zijn wij weer op zo'n moment beland. In een film van Bertolucci wordt het verhaal verteld over de oorlogsjaren rond 1943. De partizanen vechten tegen het fascisme en winnen, blij vieren ze hun overwinning. Mussolini vlucht naar het noorden. Er wordt een nieuwe regering gevormd en daar zitten de overwinnaars (de linkse mensen/partijen) ook in. Maar binnen de kortste keren gooit het nieuwe kabinet de linkse mensen eruit, (de arme partizanen hadden het systeem toch te licht opgevat). Ondertussen ontwapenen de militairen de partizanen en nemen hun wapens in beslag. Ze waren inmiddels ook al uit de regering gegooid en zo stonden de partizanen uiteindelijk met lege handen. In Italië werd zo de stabiliteit gewonnen voor kapitalisme!
In 1974 begon in Portugal de Anjerrevolutie. Antonio Salazar, die met ijzeren vuist regeerde, kwam ten val en Marcello Caetano werd het hoofd van de regering. Een aantal officieren in het leger nam op 24 april de regering over. Wat begon als een militaire ingreep, is verdergegaan als een volksbeweging. Een grote menigte is vervolgens de straat opgegaan met anjers in hun hand, de revolutie bloeide op dankzij het enthousiaste volk en de linkse militairen. Dit bleef zo tot April 1975. Dit keer namen de rechtse militairen de macht over. Een jaar later was het gevaar geweken en was de 'stabiliteit' weer terug!
Op 19 augustus 1944 is Parijs bevrijd van de nazi's, die dag heeft Het Vrije Leger van Frankrijk samen met zijn bondgenoten de stad overgenomen van de nazi's. Op 25 augustus hebben zij Parijs weer aan De Gaulle overhandigd die op dat moment in zijn veilige hoofdkwartier in Engeland zat. Op die manier is De Gaulle de stad binnengekomen als een held/redder! De echte helden waren natuurlijk de socialisten en communisten die al die jaren in de bezette gebieden verzet pleegden en vochten. Toen Het Vrije Leger van Frankrijk Parijs binnenkwam, was Parijs al in handen van de partizanen. Dankzij het verzet en hun strijd behaalden de communisten en socialisten bij de eerste verkiezingen veel stemmen en gingen zij samen regeren met De Gaulle (die het schip eerst had verlaten).
Maar het kapitalisme had 'stabiliteit' nodig, en geen mensen die gelijkheid en eerlijkheid nastreven. Dus werden zij heel snel uit de coalitie gezet en keerde het Franse kapitalisme terug naar 'stabiliteit' met de NAVO en generaal De Gaulle, die eigenlijk alleen maar het kapitalisme heeft gered.
In Turkije was de blijdschap maar van korte duur. De coalitie onderhandelingen zijn nog niet eens van start gegaan. De euro en de dollar stegen en de Turkse beurs daalde. Kortom, er staat een crisis voor de deur... Maar, de uitbuiting moet worden voortgezet en de winst moet hoger worden. De kapitalistische roep om 'stabiliteit' wordt luider dan ooit in Turkije.
Bron: Sol Portali, 20-06-2015, vertaling: M. Yildiz.