"(...) Toen zeiden mensen, die tot de beste voorhoede van de revolutie behoorden (zij koesterden eveneens niet de minste twijfel over de juistheid van hun opvatting): 'Wij zijn trotse revolutionairen, wij geloven in de Russische revolutie, wij zullen nooit aan de legale staatsinstellingen van Stolypin deelnemen". Gij zult er toch ingaan! Het leven van de massa's, de geschiedenis is sterker dan uw verzekeringen. Gaat ge niet, dan zal de geschiedenis er u toe dwingen. Dat waren zeer linkse politici en bij het eerste keerpunt van de geschiedenis bleef er van hun fractie niets dan rook over. Indien wij het hebben verstaan revolutionairen te blijven, onder knellende omstandigheden te werken en weer uit deze situatie te geraken, dan zullen wij dit ook thans kunnen, omdat dit geen gril van ons is, omdat dit de objectieve noodzakelijkheid is die in een uiterst ontredderd land is ontstaan, omdat de Europese revolutie zich veroorloofd heeft, in weerwil van onze wens, een weinig te laat te komen, terwijl het Duitse imperialisme zich veroorloofd heeft, in weerwil van onze wens, het offensief te openen. Hier moet men de terugtocht weten te aanvaarden (...) Het organisme in zijn geheel is gezond, het zal de ziekte te boven komen. Maar men kan niet eisen dat het haar terstond, onmiddellijk te boven zal komen, men kan het vluchtende leger niet tegenhouden. (...)"
Uit: Referaat over oorlog en vrede, Lenin, maart 1918.