Het controversiële boek 'Gelukkig in de Sovjet-Unie' van Irina Malenko is nu ook in het Nederlands verschenen, na de uitgave in het Russisch, Engels en Singalees (Sri Lanka). Zij woonde onder meer in Nederland en spreekt perfect Nederlands. Zij leefde de eerste tweeëntwintig jaar in de Sovjet-Unie, en daarna in Ierland, Nederland, Curacao en Groot-Brittannië.
De dertienjarige Zjenia, in haar doordeweekse overjas bekijkt nieuwsgierig het Sovjet-leven dat zich onder haar op de begane grond afspeelt. Haar kindertijd geurt naar appelbloesem en verse citroenlimonade, en mengt de oorlogsherinneringen van haar grootouders met romantische partizanenverhalen. Ze wint een prijs met een poppentheater en correspondeert met penvriendinnen uit de hele wereld. Haar moeder, vrijwilligster van de volksmilitie met armband en fluitje, en verliefd op Salvatore Adamo, neemt haar mee op wandeltochten en naar de sprintwedstrijden op de wielerbaan, en per auto naar de Krim door - de toen welvarende - Oekraïne.
Het controversiële boek 'Gelukkig in de Sovjet-Unie', de autobiografie van de auteur, geeft een uit het leven gegrepen geschiedenis van de laatste 20 jaar van de Sovjet-Unie (tot 1991) en de jaren daarna in Rusland. Ze gaat de fundamentele levensvragen niet uit de weg, vragen als: wat is nu beter, socialisme of kapitalisme? Ze vergelijkt, aan de hand van haar eigen geluk en verdriet, en haar eigen avontuurlijke belevenissen.
Het boek kan (binnenkort) worden besteld bij de NCPN en kost 20 euro per stuk.
Omdat ik het nu al twintig jaar kotsbeu ben om naar die eindeloze leugens te luisteren over hoe het leven was in de Sovjet-Unie. Je kunt er niet aan ontsnappen: in films, boeken, kranten en schoolboeken... Het gaat niet enkel om een eenzijdig beeld van de Sovjet-realiteit. Was het alleen dat maar. Om het met een Russisch spreekwoord te zeggen, hoe dieper we het woud intrekken, hoe meer we verstrikt raken in het kreupelhout van vervalsingen en verdraaiingen.
Al twintig jaar heb ik mijn geboorteland niet herkend in wat ik moest lezen, zien en horen. Over ons, onze ouders, grootouders en zelfs overgrootouders. Ik werd alsmaar kwader. Ze bedriegen onze kinderen en kleinkinderen, opdat ze niet zouden weten wat het écht was om een Sovjet-burger te zijn. Zo'n woede moet Tolstoj gevoeld hebben toen hij schreef: "Ik kan niet langer zwijgen".
Ik zie de wereld met de ogen van een sovjet-mens. En ik ben er trots op. Ik was gelukkig in de Sovjet-Unie, en ik schaam mij niet om het te zeggen. Ik behoorde niet tot de 'elite', en ik was geen 'uitzondering'.
Ik schrijf in naam van de 'zwijgende meerderheid' van onze mensen, omdat ik hoop dat ze zich zullen herkennen in mijn karakters en hun belevenissen, en dat ze zichzelf zullen zien als de meerderheid waartoe ze behoren. Van mijn Russische lezers kreeg ik hopen brieven, die mij gelukkig maakten. Blijkbaar heb ik een gevoelige snaar geraakt, en helpt mijn boek hen te begrijpen wat er gebeurd is, en om zichzelf terug te vinden.
Meer dan 20 jaar ballingschap in de zogenaamde 'vrije' wereld gaf mij het recht om hem te vergelijken met onze Sovjet-realiteit, en de vergelijking viel niet in zijn voordeel uit. Van wie onze sovjet-ervaring achteloos wegwuift als 'totalitarisme', verwacht ik veel lawaai, maar geen revolutie.
Het boek verscheen voor het eerst in het Russisch, en daarna in een Engelse vertaling, onder de titel 'Sovietica'. Je kunt die versies vinden op https://work-way.com/literatura/irina-malenkosovetika/ en http://shelestiuk.narod.ru/SovieticaPart_1_English.pdf
Het is een trilogie. Deel 1 gaat over de Sovjet-Unie, delen 2 en 3 over de strijd voor rechtvaardigheid in verschillende delen van de moderne wereld. Elk deel telt ongeveer 700 bladzijden. De Nederlandse uitgave is de ingekorte versie van deel 1.
Alle aspecten van onze sovjet-ervaring bestuderen en de positieve creatief toepassen, dat vind ik essentieel om een 'andere wereld' te kunnen opbouwen, hoe verschillend en uiteenlopend de vormen van die wereld ook zullen zijn in de toekomst.
Irina Malenko