De 1 mei-viering van PAME op 8 mei in Athene. Daarvoor was al drie dagen gestaakt tegen het wetsontwerp dat nieuwe ingrepen mogelijk maakt in arbeidsrechten en uitkeringen. (Foto: KKE)
Anna Ioannatou
"Jullie proberen de indruk te wekken dat we niet de waarheid zeggen, duidelijk omdat jullie een vergelijking trekken met de periode vóór de verkiezingen van 2015, toen wij vroegen om een mandaat voor harde onderhandelingen. Jullie kunnen ons beschuldigen van illusies, maar niet dat wij ons niet aan het mandaat gehouden hebben en niet dat we gelogen hebben". Dit was een van de argumenten waarmee premier Alexis Tsipras een poging deed beschuldigingen van de oppositie te weerleggen in zijn toespraak tot het parlement zondag 8 mei naar aanleiding van de stemming over het beruchte wetsontwerp over sociale verzekeringen en belastingen.
Helaas was wat hij zei voor de zoveelste keer niet waar. Syriza zelf wist van het begin af aan maar al te goed dat haar beleid van steun aan het grote winstbejag niet kan slagen zonder een duurzame aanslag op sociale verworvenheden, loon, pensioen, rechten van de werkende (en werkloze) bevolking. Misschien koesterden degenen die op Syriza gestemd en haar gesteund hebben, ooit illusies. Illusies gekweekt door Syriza omtrent de mogelijkheid van een volksvriendelijk beheer van een tot in zijn merg volksvijandig economisch stelsel. Omtrent de mogelijkheid tegelijkertijd de belangen te dienen van uitbuiter en uitgebuitene.
Waarschijnlijk ook een reden om bijna stiekem het debat en de stemming in het parlement over dit 'guillotine' wetsontwerp (term geïntroduceerd door de Communistische Partij KKE, maar overgenomen door anderen) snel af te werken. De term behoeft weinig uitleg: sociale rechten en een menswaardig bestaan voor velen gaan voor de bijl.
De aankondiging van de behandeling in het parlement kwam op het laatste moment en de zitting zelf vond, zeer ongebruikelijk, in een weekend plaats, op 7 en 8 mei. Het moest erdoor, nog voor de vergadering van de Eurogroup op 9 mei, zo werd achteraf gezegd. En dat lukte nog eens met een schijnmeerderheid van 153 (op de 300) zetels, waarvan dus 50 wettelijk afgepakt van de rest (waarover al eerder in Manifest). Allang tevoren was er een 48-uursstaking aangekondigd door PAME, GSEE (Algemene Confederatie van Vakbonden) en ADEDY (overheidsambtenaren) op de dagen dat het gewraakte ontwerp in het parlement zou komen. Van regeringswege was 3 mei - dus de dinsdag na Pasen - aangekondigd als Internationale Dag van de Arbeid, omdat dit jaar het Grieks Orthodoxe Pasen op 1 mei viel.
PAME accepteerde dit niet, omdat veel mensen op die dag nog niet terug zouden zijn van een eventueel Paasweekend elders en bovendien is 1 mei officieel een vrije dag. Dit werd dus 3 mei. Dus een soort verlengd Paasweekend. PAME koos 8 mei voor de 1 mei-viering. Weliswaar een zondag (trouwens steeds meer mensen werken op zondag, als ze al werk hebben), maar aangezien er een 48-uursstaking in de lucht hing en men een hals-over-kop procedure 'rook'... PAME had het goed ingeschat. Op het laatste moment werd de versnelde behandeling van het wetsontwerp aangekondigd en dus ook op het laatste moment de 48-uursstaking en wel voor vrijdag en zaterdag 6 en 7 mei. Er heerste veel verwarring en de staking, die dus in wezen drie dagen duurde met 8 mei erbij, had niet het succes dat men zou kunnen verwachten.
Maar de PAME-betogingen mochten er wel wezen alle drie de dagen, terwijl de GSEE- en ADEDY-betogingen nauwelijks waarneembaar waren. De regering probeert duidelijk haar beleid erdoor te drukken met zo min mogelijk reacties van de getroffen bevolking. Verwarring zaaien en overhaaste procedures zijn geijkte middelen afgezien nog van de lawine aan desinformatie via het medialandschap.
Ondertussen wordt het politieke spel beheerst door een zogenaamd tegenvuur van alle partijen in het parlement, behalve de beide regeringspartijen. De term 'zogenaamd' is gerechtvaardigd gezien het feit dat vorig jaar juli alle partijen, behalve de KKE, vóór het beruchte derde memorandum stemden, waar het gewraakte wetsontwerp een gevolg van is.
Maar welk normaal mens kan nog wijs worden uit deze wirwar van tegenstrijdigheden en de aperte leugens van de regering? Jórgos Katroúgkalos, minister van Arbeid, Sociale Verzekering en Maatschappelijke Solidariteit, blijft bij hoog en laag beweren dat 90 procent van de bevolking erop vooruitgaat en dat hij... communist is! Het resultaat is dan ook een groeiende desillusie, die zich - aldus de opiniepeilingen - omzet in een comeback van de rechtse Nea Dimokratía, de grote verliezer van de verkiezingen van 2015, die erin slaagt nieuwe illusies te scheppen en nu aandringt op verkiezingen.
De dagen voor het versturen van dit artikel was er veel te doen over de zogeheten 'automatische ingreep' oftewel het mechanisme voor de fiscale correctie voor het geval er sprake is van een afwijking van het bereikte akkoord. Premier Tsipras haastte zich de gemoederen tot bedaren te brengen door te zeggen dat zoiets allang bestond in alle EU-landen en dat er nu alleen "concrete garanties aan toegevoegd waren voor een automatische toepassing van het mechanisme in geval van afwijkingen, die zouden kunnen optreden". En tot zo'n correctie ben je so wie so verplicht... En wie beslist dan over te gaan tot die correctie? Zo luidde de vraag in het medialandschap. Griekenland zelf? 'Jeroen Dijsselbloem', was het antwoord en dat gaf weer aanleiding tot veel zorgelijk geharrewar over de kwestie inlevering van (nog) een stuk nationale onafhankelijkheid, toch al een gevoelige zaak. Maar toen kwam dus een geruststellende Tsipras met zijn "het is overal zo". Een dooddoener waar je alle kanten mee op kunt.
De persvertegenwoordigster van Syriza kwam in elk geval met de nietszeggende (in nietszeggendheid blinkt Syriza uit), maar voor de goede verstaander met ideologisch-politieke kennis van zaken, duidelijke mededeling dat "de fundamenten gelegd zijn voor een terugkeer naar de normaliteit, een terugkeer naar groei, naar reorganisatie van de economie en de samenleving", eraan toevoegend: "Het meest positieve element is dat de cyclus van onzekerheid in de economie is afgesloten en dat met plannen om het akkoord van juli te overtreden, maar ook om het land te destabiliseren, nu afgerekend wordt".
Gezien de alledaagse realiteit van de grote meerderheid van de bevolking zijn de volgende vragen niet moeilijk te beantwoorden: wat is normaal? Groei ten gunste van wie? Reorganisatie ten bate van wie? De Bond van Griekse Industriëlen is weliswaar niet helemaal tevreden, maar in elk geval nu toch zekerder van haar zaak na ruim een jaar van pseudo-linkse demagogische kretologie.