Gedicht: Het eeuwig leven van de kapitalisten
Henricus Azewijn
Het eeuwig leven van de kapitalisten
En zij klampen zich wanhopig vast
aan de zekerheid die onzekerheid biedt
doen alsof met hun ondraaglijke last:
zij gaan ooit dood, maar sterven niet.
En zij oriënteren zich fobisch voortdurend
laten geen moment onbenut
naar een moment van zekerheid turend
aan de einder van hun geschut.
Dan ontstaat, wellicht, een soort stelling
waarop hun zekerheid is gebaseerd
blijft hun onzekerheid een kwelling
zoals hun ervaring de gemeenschap leert.
En proberen zij gehaast die onzekerheid
deskundig weg te beredeneren
totdat hun gevoel wint de tweestrijd
blijft onzekerheid hen frustreren.
Obsessief en berekend
móeten zij wel op liberaal avontuur
overleven zij het wellicht beter wetend
slaat toe hun laatste uur:
een ding blijft immers héél zeker
de dood lacht zich dood
heft op hen de milieugroene gifbeker
al staan zij soms niet eens rood...
Geen traumateam is opgewassen
tegen het eeuwig leven, eist dat zijn tol
kan onzekerheid hen verrassen
is zekerheid als 'n bananenschil of hondendrol.
SIRE
Ben je eenmaal met jezelf ingenomen
door de pil die je toch maar slikt:
onzekerheid helpt je uit je stoute dromen
bij al het graan dat je jat of pikt.