Grote demonstratie van PAME in Athene op 4 februari jl. (Foto: KKE)
Anna Ioannatou
Van de delegatie van de regering Syriza-Anel, die in december jl. een paar perifere eilanden bezocht, maakten ook een paar parlementsleden van de nazistische Gouden Dageraad deel uit, waarmee deze laatsten een alibi verworven om de patriot uit te hangen. Voor eenieder die de geschiedenis kent geen vreemd verschijnsel. Het ideologische masker van de burgerlijke gevestigde orde verandert nogal eens van liberaal naar nationalistisch-nationaalpopulistisch-fascistisch en vice versa, al naargelang wat nodig geacht wordt in de concrete omstandigheden.
De karikaturale mini-Führer van de Gouden Dageraad, Nikos Michaliolákos, deed op 28 oktober weer een poging de strijd van het Griekse volk tegen de Italiaanse invasie van Mussolini-troepen van 1940 op krediet te brengen van dictator Ioánnis Metaxás en zijn 'nationalistische staat', die sinds 1936 een ware heksenjacht tegen links Griekenland had ingezet en bijna de hele leiding van de Communistische Partij (KKE) plus massaal aanhangers gevangengenomen had en had laten martelen.
Toen deze bij de Italiaanse invasie verzocht hadden voor het land te vechten, werd dit door de 'vaderlandslievende' Metaxás geweigerd. De politieke voorouders van de Gouden Dageraad, van wie velen belangrijke kaderleden van de toenmalige zogeheten 'nationalistische staat', werden in de meeste gevallen openlijk collaborateurs van de nazistische bezetter, ware beulen van de Griekse bevolking.
In het parlementaire debat over de begroting spuwde Michaliolákos gal tegen de Cubaanse Revolutie (kort na Fidel Castro's overlijden), waarbij hij precies dezelfde argumenten bezigde als te doen gebruikelijk door imperialistische centra. Ook premier Tsipras kreeg de wind van voren vanwege diens populistisch-propagandistische stuntreis naar Cuba ter gelegenheid van Castro's dood, die heel wat mensen in de war bracht en afleidde van het rampzalige memorandumbeleid van de afgelopen jaren, zich afvragend of de regering misschien toch links is. Immers in Griekenland is er sprake van een wijdverbreide sympathie voor Cuba.
De Gouden Dageraad wil een 'sociale volksstaat', historisch niets nieuws. De staat als een instrument voor de reproductie van een eeuwigdurende 'zuivere' natie, waarmee verdoezeld wordt, maar op een andere manier dan bij de sociaaldemocratie, dat de belangen van het grootkapitaal altijd de voorrang moeten hebben. Alleen zouden dezen alleen vertegenwoordigd kunnen worden door de echte autochtonen van het superieure Griekse ras.
Maar de opkomst van het kapitalisme ging gepaard met de vorming van natiestaten als noodzakelijke voorwaarde, die echter nooit leunden op 'raszuiverheid'. Integendeel, alle grote natiestaten zijn een smeltkroes van verschillende nationaliteiten, rassen, bevolkingsgroepen enz. voor zover men dit nodig vond voor de vorming van één nationale identiteit. De verschillende ideologische tendensen van relatief progressief tot ultrarechts binnen het kapitalistische economische stelsel ontmoeten elkaar in de wens tot behoud van dit stelsel. Koste wat het kost. Dit is herhaaldelijk gebleken in tijden van grote crises.
Op het congres van de Duitse sociaaldemocratie in 1931 in Leipzig verklaarde een van de leiders: "We staan aan het bed van het zieke kapitalisme en niet alleen om een diagnose te stellen. We zijn verplicht om de arts te worden, die de zieke serieus wil genezen en desondanks het gevoel te behouden dat we erfgenaam zijn."[1] En het hoofd van de parlementaire fractie van de sociaaldemocraten in de Reichstag schreef: "Het spreekt vanzelf dat de sociaaldemocratie in haar geheel er aan werkt om de ineenstorting van het kapitalisme af te wenden".[2] En dus probeerden deze sociaaldemocraten de arbeiders van stakingen af te houden, omdat het volgens één van de leuzen crimineel zou zijn te staken, want dat leidde tot nog meer achteruitgang van de productie... Men steunde dan ook de reactionaire, tegen werknemers gerichte, maatregelen van de burgerlijke regeringen ter wille van de logica van het 'geringste kwaad', d.w.z. om het gevaar van fascisme of links radicalisme af te wenden. De ene concessie na de andere volgde in een neerwaartse spiraal die uiteindelijk de weg naar het fascisme plaveidde.
Ook de Gouden Dageraad heeft het over het gemeenschappelijke nationale belang (lees: handhaving van het bestaande) vrijwel met dezelfde terminologie als de andere partijen van het burgerlijk politieke spectrum van 'links' via het 'maatschappelijke middenveld' tot aan ultrarechts om de bevolking braaf op de plaats te houden ondanks de steeds meer in het oog- springende verschillen. Gelijkheid van kansen en rechten zijn altijd in woorden de vaste beginselen geweest van het burgerdom, maar wel met behoud van de 'geldoligarchieën', waarmee de toepassing van de beleden beginselen al bij voorbaat uitgesloten is. De Gouden Dageraad wil ook geen afschaffing (lees: onteigening) van deze oligarchieën, maar deze moeten wel hun waarde kunnen aantonen via de 'volksstaat' en het nationalisme.
Terugkijkend op de geschiedenis van de 20ste eeuw bekende kreten. De afwisseling van regeringsvorm van de burgerlijke staten van parlementair naar fascistisch en vice versa dient telkens de noodzaak van het ogenblik. In Griekenland nam dictator Metaxás deze rol op zich in dienst van de Griekse bourgeoisie en haar handlangers, toen in de eerste plaats Engeland.
De Gouden Dageraad is echter op het ogenblik openlijk de meest nazistische partij aan het ultrarechtse firmament, extremer dan de andere ideologiegenoten in de meeste Europese landen. Om een idee te hebben: de Nederlandse PVV heeft meer weg van regeringspartij Anel (Onafhankelijke Grieken). Bij mijn weten zijn er op dit moment tenminste (nog) geen knokploegen en moordeskaders (over de rechtszaken hieromtrent schreef ik al in Manifest van 17 november jl.) hoofdzakelijk tegen communisten, sympathisanten en hun jeugdorganisatie. Ook al moeten de diverse verboden in Oost-Europese landen, die steeds dieper in een reactionair patroon verzinken, niet onderschat worden: de flirt met oorlogsmisdadigers, geschiedvervalsing en monumentenbouw ter ere van het fascisme in landen waaronder ook leden van de EU.
In Griekenland is - niet toevallig dus - de KKE doorn in het oog bij uitstek van de Gouden Dageraad. Misschien zal de lezer opmerken dat er bijna geen communistische partijen meer zijn in Europa. De Griekse 'orthodoxe' KKE (nee, niet Grieks-orthodox!) weet zich echter nog steeds goed te handhaven in de Griekse samenleving als een aanwezigheid waar rekening mee gehouden wordt. Dialectisch denkend is het dus logisch dat ook de rechtse tegenhanger meer zijn spierballen laat rollen.
Michaliolákos herhaalde in zijn toespraak dat de KKE stelling nam "tegen de oorlog, de lijn volgend van Moskou en Stalin zelf, die in de 'Pravda' van 30 november 1939 had verklaard, dat Duitsland niet Engeland en Frankrijk aanviel, maar dat precies het tegenovergestelde gebeurde." Hij zit ermee, want de historische feiten wijzen anders uit wat de KKE betreft. Hoe verdraai je dus die feiten, als je politieke voorouders met hart en ziel 'communistenvreters', quizlings en collaborateurs geweest zijn? Nog een punt van overeenkomst met de andere politieke partijen is de geschiedvervalsing van wat de rol van de Sovjet-Unie in de Tweede Wereldoorlog betreft.
En daarmee is een algemene geïnstitutionaliseerde Europese lijn te herkennen, al naargelang de politieke nuance in verwaterde of sterk gekleurde vorm. Maar de Gouden Dageraad heeft moeite met de gelijkstelling Hitler- Stalin, fascisme-communisme, want dat kan niet, hun aanbeden Hitler op één lijn met de gehate Stalin... Zoals al gezegd, de burgerlijke democratie gebruikt alle facetten voor het bewerken van geheugen en bewustzijn, ook al kan dit tot tegenstrijdigheden leiden, want in bepaalde omstandigheden zijn de extremen tactisch minder gewenst. Wel zijn Gouden Dageraad-parlementsleden nog steeds officieel 'gevangenen in preventieve hechtenis' vanwege door henzelf bekende moordaanslagen, maar desondanks spelen ze vrolijk op vrije voeten hun parlementaire rol scheldend en briesend in de parlementaire 'Tempel der Democratie'. Maar de burgemeester van de Peloponnesische havenstad Patras, Kostas Peletidis (KKE), wordt voor het gerecht gedaagd door het College van Inspecteurs en Controleurs van het Overheidsbestuur (valt onder het ministerie van Justitie), omdat hij in verkiezingsjaar 2015 geen openbare ruimte ter beschikking heeft willen stellen voor bijeenkomsten van de Gouden Dageraad: de klassenjustitie van de burgerlijke democratie in al haar hypocrisie.