Gedicht: Gradueel gestoord... maar gelúkkig...

Henricus Azewijn

Gradueel gestoord... maar gelúkkig...

Een ontzéttend gemiddeld mens
erger dan in de stoutste fantasie
extra beveiligend iedere grens
die onzeker stilstaat bij, telt hij tot drie.

Tot drie kan hij heus wel tellen
telt hij nu eenmaal nooit mee
heeft hij het zus en zo te stellen
dat hij verblijft voor zijn monitor of teevee.

Een héél mooi gemiddelde, een béker
die hij won met al dit vergift
voelt hij zich goed, wat onzeker
werd hij langzaam maar zeker geschift.

Gradueel gestoord... maar gelúkkig...
een mens moet soms toch ook wat
misdraagt hij zich wel wat vaak nukkig
ziet hij, in 't niets verborgen, een zwart gat...

Zwarte gaten in de kaas gegeten
van wat gemiddeld zou kunnen zijn:
wie is wat...? je kómt het te weten
prikkelt 'n vraag een vergeten brein.

Ai... je bedoelt een gehéugen...?
Dat takelt af en toe ben je 't verdomme kwijt...
Om je op díe dingen nog wel te verheugen
waar je je niet mee voelt in strijd...

Driemaal daags, misschien, een korte training
denk je, per ongeluk, over iets na
al verander je toch niet van mening
over wat je zoekt behalve 'n lijster in een la.