"(...) Voor klassenbewuste arbeiders is het socialisme een ernstige overtuiging, maar geen gemakkelijke dekmantel voor een kleinburgerlijk verzoeningsgezind en nationalistisch-oppositioneel streven. Onder het bankroet van de Internationale verstaan zij het ten hemel schreiende verraad dat de meerderheid van de officiële sociaal-democratische partijen heeft gepleegd aan hun overtuigingen, aan de plechtige verklaringen in de redevoeringen op de internationale congressen te Stuttgart en Basel, in de resoluties van deze congressen enz. Alleen zij kunnen dit verraad niet zien, die het niet willen zien, voor wie het nadelig is. Als wij de zaak wetenschappelijk, d.w.z. vanuit het standpunt van de verhoudingen tussen de klassen van de moderne maatschappij formuleren, dan moeten wij zeggen dat de meeste sociaal-democratische partijen, en vooraan allermeest de grootste en invloedrijkste partij van de Tweede Internationale, de Duitse, zich aan de zijde hebben geschaard van hun generale staf, van hun regering en van hun bourgeoisie tegen het proletariaat. Dat is een gebeurtenis van wereldhistorische betekenis en men is wel genoodzaakt tijd te besteden aan een zo veelzijdig mogelijke ontleding van deze gebeurtenis. Er wordt sedert lang erkend dat oorlogen, bij alle verschrikkingen en ellende die zij met zich meebrengen, van meer of minder groot nut zijn doordat zij veel van wat er in de menselijke instellingen vergaan, overleefd en afgestorven is meedogenloos blootleggen, ontmaskeren en vernietigen. Ook de Europese oorlog van 1914/1915 is begonnen de mensheid in zoverre ontegenzeggelijk nut te brengen, dat hij aan de meest vooruitstrevende klasse van de beschaafde landen heeft getoond dat er in haar partijen zoiets als een afschuwelijke etterbuil rijp is geworden en dat vanuit een of andere hoek een ondraaglijke lijkenlucht opstijgt.(...)"
Uit: Het bankroet van de Tweede Internationale, Lenin, mei/juni 1915