Amerika's angst voor aanvallen op de hegemonie van de dollar. (Foto: Shutterstock)
Ernst Wolff
Als het gaat om Rusland worden Amerikaanse politici hysterisch [en volgen Europese braaf, nvdr]. Het maakt niet uit wat er gebeurt in de wereld - er is nauwelijks een negatieve boodschap, waarvan de oorzaak niet onmiddellijk wordt toegeschreven aan Rusland en de Russische president. Of het nu gaat om een vliegtuigongeluk in Oekraïne, de manipulatie van de presidentsverkiezingen in de VS of massadoping bij internationale sportevenementen - Amerikaanse politici en Amerikaanse media wijzen onmiddellijk met de vinger naar Rusland.
Deze permanente beschuldigingen zijn niet nieuw: Direct nadat ze samen met de Sovjet-Unie nazi-Duitsland in de Tweede Wereldoorlog hadden verslagen, veranderden de Verenigde Staten van koers tegen de geallieerden en openden de tien jaar lange periode van de 'Koude Oorlog'. Wie in de VS slechts een positief woord over de Sovjet-Unie liet vallen, werd tijdens het 'McCarthyism' van de jaren vijftig vervolgd als 'communistenvriend'. Iedereen die zich niet boog voor dit regeringsdictaat kon - zoals, onder andere Charlie Chaplin niet meer de Verenigde Staten binnenkomen of ging naar de gevangenis.
Waarom? Waarom was de geallieerde in de Tweede Wereldoorlog plotseling staatsvijand nummer één geworden? En waarom wordt er vandaag weer zo gestookt tegen Rusland?
De Verenigde Staten kwamen uit de Tweede Wereldoorlog als economisch en militair sterkste macht in de wereld tevoorschijn. Zij dicteerden in 1944 in Bretton Woods een nieuw mondiaal muntsysteem dat de dollar de eerste wereldwijd leidende munt maakte. Er was slechts één economisch belangrijk land dat zich niet aan de dictaten onderwierp: de Sovjet-Unie. Ze ging zelfs nog een stap verder en zorgde ervoor dat de Comecon-landen (de landen van het 'Oostblok') ook buiten de deal bleven.
Dus was meer dan een zesde van de wereld onttrokken aan de invloed van de Amerikaanse dollar en de ongebreidelde export van Amerikaanse goederen. Voor de nieuwe supermacht reden genoeg om onmiddellijk de vroegere bondgenoot tot vijand te verklaren en met hulp van de media op alle bekende manieren te demoniseren.
Ook de Amerikaanse oorlogsindustrie heeft bijgedragen aan de koerswijziging. Omdat het tijdens de Tweede W.O. wapens leverde aan tegen elkaar vechtende oorlogspartijen was het land uitgegroeid tot een economische supermacht. Na de oorlog was het snel in de rode cijfers terechtgekomen en zocht daarom naar andere afzetmogelijkheden en nieuwe oorlogen. Omdat voor de eigen bevolking een geschikt vijandbeeld nodig was, kwam de afwijzing van de Bretton Woods-overeenkomst door de Sovjet-Unie als geroepen voor de oorlogsindustrie.
Na de ontbinding van de Sovjet-Unie in 1991 en de contrarevoluties tegen de Oostbloklanden veranderde het beeld. Amerikaanse kapitaal kon Europa's oosten bijna ongecontroleerd overstromen. Dit elimineerde de noodzaak voor het handhaven van het vijandbeeld. Maar na verloop van tijd begonnen de nieuwe Russische machthebbers hun eigenbelangen na te streven en niet meer naar de pijpen van het Amerikaanse kapitaal te dansen. Op hetzelfde moment werd de voortdurende afname zichtbaar van de Amerikaanse economie, waarvan de werkgelegenheid in het kader van de globalisering naar het buitenland was verplaatst en in toenemende mate onderworpen werd aan de speculatiecarrousel van de financiële sector.
Toen de eerste landen probeerden om aan de wereldwijde dominantie van de Amerikaanse dollar te ontsnappen, reageerden de VS met ijzeren hardheid: Het plan van Saddam Hoessein, olie voor euro's te verkopen werd met een oorlogsverklaring aan zijn land beantwoord. Hijzelf eindigde aan de galg. Gadaffi's project om een op goud gebaseerde Noord-Afrikaanse 'dinar' te introduceren leidde tot de verwoesting van Libië door een coalitie onder leiding van de VS en de moord op Gadaffi.
Achtergrond van de extreme reactie is het feit dat de dollar [die ze zelf drukken/in de hand hebben, nvdr] tot vandaag de belangrijkste hoeksteen is van de Amerikaanse wereldwijde dominantie. Zodra die positie valt, is het gedaan met de wereldwijde economische en financiële dominantie van de Verenigde Staten.
Daarom verzet Washington [de zichtbare gekozen en de onzichtbare permanente regering, nvdr] zich met alle macht tegen elke poging om de invloed van zijn munt te beperken. Dit is precies de reden voor de sinds drie jaar toenemende Rusland-hetze. Rusland heeft het namelijk in 2014 gedurfd, met China niet alleen een megadeal in de energiesector af te sluiten, maar ook aan te kondigen in het vervolg alle Chinees-Russiche handelstransacties af te wikkelen in roebels en yuans.
Beide landen hebben daarmee niets anders gedaan dan als soevereine staten gebruik te maken van het internationaal geldend recht. Maar de VS hebben een lange traditie van het negeren van het internationaal recht als het gaat om hun eigen machtsaanspraken. Rusland en het nu economisch machtige China hebben in de ogen van Washington een precedent geschapen dat de werelddominatie van de dollar ter discussie stelt en andere landen kan aanmoedigen om dit ook te doen. Daarmee zou het einde van de Amerikaanse dollardictatuur ingeluid kunnen worden.
Omdat het Amerikaanse financiële systeem als gevolg van de enorme speculatieve zeepbel momenteel in de allergrootste moeilijkheden verkeert, is geen vermindering van de Rusland-demonisering te verwachten. Integendeel, Washington heeft ook dringend een zondebok nodig voor de te verwachten verdere dalingen in de economische en financiële sector, om zijn militaire groei te rechtvaardigen en de omvangrijke bezuinigingen op sociale uitgaven. Dus het is niet uitgesloten dat we snel zullen horen dat de oorzaken van de prijsdaling op de Dow Jones, het uiteenspatten van de nieuwe Amerikaanse huizenmarktbubbel of het verminderen van voedselbonnen aan behoeftige burgers van de VS niet ligt aan de Amerikaanse financiële sector of in Washington moet worden gezocht, maar in het - 8000 km verderop gelegen - Moskouse Kremlin.
Bron: UZ/DKP, 24 juni 2017, vertaling WvdK.