Spandoek met de leus 'Leave the EU' dat leden van Communistische Partij dragen op 1 mei-parade in 2016. Onder 'Weg uit de EU' staat: 'Macht enSoevereiniteit voor het volk'. (Foto: DMuphy06/Flickr/cc/by)
Nick Wright
De kans dat de huidige Tory-regering de hele rit uitzit, doorstrompelend tot aan de algemene verkiezingen in 2022, is bijna nihil. Deze regering is verdeeld over de EU, de nationale gezondheidszorg, over burgerlijke vrijheden en zelfs over de bevriezing van de loonstijgingen in de publieke sector van één procent. "Als Labour de volgende verkiezingen ingaat op basis van een voortdurende onderwerping aan de EU, zal het de progressieve uitgangspunten uit haar eigen manifest belachelijk maken", aldus Robert Griffiths. [1]
De Tory-regering is afhankelijk van de Ulster loyalistische Democratic Unionists Party (DUP) [2] voor het behouden van een meerderheid in het Britse Lagerhuis [nvdr: vergelijkbaar met de Nederlandse Tweede Kamer]. Dat is net zoiets als gered worden door een ridder in een glanzend harnas die vervolgens een van de vier ruiters van de Apocalyps blijkt te zijn. [nvdr: dit verwijst naar een deel uit de Openbaring in het Nieuwe Testament, de vier ruiters brengen de openbaring van dood en verderf].
Miljoenen mensen hebben genoeg van de bezuinigingsmaatregelen. Zij willen loonstijging en hebben die ook echt nodig, of een verhoging van hun pensioen of uitkering. Zij maken zich ernstig zorgen over het systeem van de gezondheidszorg in Groot-Brittannië en ze hebben geen idee of en hoe hun kinderen of kleinkinderen zich een opleiding of een eigen huis kunnen veroorloven.
Er zijn aanwijzingen voor de onvermijdelijkheid van het aantreden van een Labour-regering, onder leiding van premier Jeremy Corbyn. Maar er is ook, zoals het Engelse spreekwoord zegt, een olifant in de kamer, een heet hangijzer dat men niet wil bespreken. Die olifant kan tekeergaan en alles kapotmaken, tenzij de arbeidsbeweging werkt met eenheid en discipline en zich op een duidelijke klassenanalyse baseert.
Het vraagstuk van het Britse lidmaatschap van de EU zal ofwel leiden tot de val van de Tory-regering ofwel er juist voor zorgen dat zij de publieke opinie op haar hand krijgt, omdat de positie van Labour hopeloos verward is, zo niet volledig onjuist.
Maar allereerst moet de volgende boodschap worden overgebracht aan alle Members of Parliament (MP's, parlementariërs) en aan alle vrijmoedige vakbondsleiders: de beslissing van de meerderheid van de kiezers om de EU te verlaten moet serieus worden genomen! Wat erop neerkomt dat het besluit uitgevoerd moet worden. Groot-Brittannië moet de EU verlaten, dat betekent ook het verlaten van de Europese interne markt en de Europese douane-unie. [3]
Een 'overgangsovereenkomst' na de Brexit, die ervoor zorgt dat Groot-Brittannië onderworpen blijft aan de EU-regels voor de interne markt, de anti-werknemer-regels van de EU, uitspraken van het hof van de European Free Trade Association (EFTA) [4] en EU begrotingsbijdragen, betekent helemaal geen overgang of verandering. Het betekent juist een verlenging van het EU-lidmaatschap onder een andere naam, het creëert een 'adempauze', waarin sterke pro-EU-krachten zullen blijven proberen om de Brexit terug te draaien.
Monopolistische, kapitalistische bedrijven zouden dan de vrijheid behouden om kapitaal en werkgelegenheid te exporteren binnen de gehele EU en naar een groot deel van de gehele wereld. Groot-Brittannië zou machteloos blijven als het gaat om het reguleren van hun invoer of om het onderhandelen over internationale handelsovereenkomsten. EU-regels zouden de centrale, gedelegeerde en lokale overheid blijven belemmeren in vitale zaken van financiën, planning en inkoop en aanbesteding. Een lidmaatschap van de Europese Economische Ruimte (EER) [5], als Groot-Brittannië lid wordt van EFTA, zou deze of soortgelijke 'overgangsregelingen' permanent maken. Net als het geval zou zijn met een 'post-Brexit'-douane-unie of een vrijhandelsovereenkomst tussen Groot-Brittannië en de EU met soortgelijke voorwaarden en uitgangspunten.
De bevolking van Groot-Brittannië is niet zo dom als velen van de 'Blijf in de EU'-campagnevoerders in de laatste jaren van het referendum hebben gedacht. De bevolking zal dergelijke manoeuvres zien voor wat ze waard zijn: een verraad van de volkssoevereiniteit, aangejaagd door pro-EU-Tories (inclusief premier Theresa May en minister van Financiën Hammond), onder een hoedje spelend met grote bedrijven, Tony Blair, Lord Mandelson en de EU-commissie zelf. [nvdr: Blair en Mandolson zijn Britse politici van de Labour Party, Blair is tevens voormalig premier.]
Miljoenen kiezers uit de werkende klasse zullen bij de algemene verkiezingen van 2017 Labour afstraffen als zij terugkomen op hun belofte in hun verkiezingsmanifest om de EU en de Europese interne markt te verlaten.
De geloofwaardigheid van Labour is al geschaad door de aankondiging op 27 augustus dit jaar van Brexit-woordvoerder en Labour MP Keir Starmer, dat Labour de (zeer slechte) overgangsregelingen zal ondersteunen voor maximaal vier jaar. Het was geen toeval dat direct de volgende ochtend deze aankondiging van Starmer werd verwelkomd door leiders uit het bedrijfsleven, EU- vertegenwoordigers en een editorial in de Fanancial Times, geplaatst naast een hoofdartikel van de voormalige EU-commissaris Mandelson. En nog recenter, tijdens een interview in de Financial Times van 7 september, zei Starmer dat hij een 'overgangsovereenkomst' waarmee Groot-Brittannië voor onbepaalde tijd in de Europese douane-unie kan blijven beschouwt als een "levensvatbare optie".
Het is van belang om ons te realiseren waarom een deel van de EU-aanhangers in de parlementaire Labourpartij zo vasthoudend is. Dat komt omdat ze ware gelovigen zijn in het kapitalistische vrijemarktfundamentalisme van de EU en de meesten van hen gemeenschappelijk toegewijd zijn aan kernwapens en de NAVO. Ze zijn tegen het publieke eigendom, economische planning, radicale herverdeling van rijkdom en tegen socialisme. Daarom verzetten zij zich tegen het leiderschap van Corbyn [huidige partijleider Labour] en de schaduwkanselier John McDonnell.
Zij begrijpen zeer goed dat het lidmaatschap van de Europese Economische Ruimte, onderworpen aan het Hof van Justitie of zijn EVA-marionet, het voorgestelde beleid zou belemmeren waarmee Labour miljoenen extra stemmen heeft gewonnen in de algemene verkiezingen van juni. Beleid gericht op het publieke eigendom van de spoorwegen, water en energie; een nationale investeringsbank en 'People's Quantitative Easing' om onze publieke diensten te verbeteren [6]; hervorming van de btw; progressieve contracten voor overheidsopdrachten en wetgeving om de superexploitatie van migrerende werknemers te stoppen.
Dit is het type politieke maatregelen, gecombineerd met de belofte van vasthouden aan federalisme in Groot-Brittannië, waarmee de Labourpartij, en daarmee de hele arbeidersbeweging, de volgende algemene verkiezingen kunnen winnen. Maar dat gebeurt niet als Labour de verkiezingen ingaat met als uitgangspunt het voortduren van de onderwerping aan de EU, waardoor er geen sprake kan zijn van welk links en progressief beleid dan ook zoals beschreven in het verkiezingsmanifest van Labour.
Dat is de reden waarom de Communistische Parij en Lexit (de linkse 'uit de EU'-campagne) actief zijn bij het Trade Union Congres (TUC) van dit jaar, om de arbeidersbeweging er bewust van te maken dat er in de huidige situatie gunstige ontwikkelingen binnen handbereik zijn en om de beweging te waarschuwen voor het risico dat die ontwikkelingen ons door de vingers glippen bij een voortdurende verwarring over de EU. Er zijn andere alternatieven voor EU-regels en dictaten.
Groot-Brittannië is al lid van meer dan 70 andere uiteenlopende Europese en internationale instituten, op basis waarvan het land al het grootste deel van zijn handel voert met de rest van de wereld. Het verlaten van de EU zou deze internationale betrekkingen kunnen versterken, als Groot-Brittannië plaatsneemt in de Wereld Handels Organisatie (WHO/WTO) en onderhandelt over nieuwe overeenkomsten die passen bij een onafhankelijk buitenlands beleid en afspraken gebaseerd op wederzijds voordeel en solidariteit.
De Communistische Partij van Groot-Brittannië (CPB) heeft nooit het defaitisme geaccepteerd dat ten grondslag ligt aan de bewering dat Groot-Brittannië nooit opnieuw een Labourregering zou kiezen, dat de Labourpartij niet zou kunnen worden teruggewonnen voor het linkse beleid, dat de privatisering niet kon worden omgedraaid, dat de meerderheid van de kiezers het EU-lidmaatschap niet zou afwijzen en dat Jeremy Corbyn en een links beleid een verkiezingsramp zouden betekenen.
En de Communistische Partij accepteert ook niet het defaitisme dat vandaag de dag zegt dat Groot-Brittannië niet buiten de EU van de grote bedrijven kan gedijen, dat de toekomstige opmars van de kapitalistische globalisering onvermijdelijk is, dat de bevolking nooit een nucleairvrij en niet-NAVO-defensiebeleid voor Groot-Brittannië zal accepteren en nooit een linkse regering zal kiezen.
Bron: 21centurymanifesto, 12 september 2017, vertaling en bewerking J.Bernaven.