Een nieuw hoofdstuk in de ondergang van de VS

Luchtmachtpersoneel van US Air Force bezig met het klaarmaken van een drone. Deze eenheden zijn van groot belang in huidige oorlogsagressie van de VS. (Foto: Airman Magazine/Flickr/cc/nc)

Golden Gate Nationale begraafplaats, waar veel gevallen Amerikaanse soldaten uit de Vietnam-oorlog liggen. Het anticommunisme heeft veel arbeiderszonen de wereld ingestuurd om te sterven op vreemde grond in de verdediging van de imperialistische belangen van de Amerikaanse heersende elite. (Foto: Abe Kleinfeld/cc/nc/nd)

Iedereen die nog niet is murw gebeukt door de hysterische anti-Ruslandpropaganda, zou Robert Parry's 'The Rise of the New McCarthyism' moeten lezen. De zeer gerespecteerde Parry stelt in dit boek dat er opvallende overeenkomsten zijn tussen de doldrieste politieke capriolen van vandaag de dag, en die in het verleden. Hij vergelijkt het onverbiddelijke Rusland-bashen van 2017 met de communistenjacht in de periode na de Tweede Wereldoorlog.

Deze communistenjacht wordt geïdentificeerd met de Republikeinse senator Joe McCarthy, maar dat is niet helemaal terecht. Wie het anticommunistisch delirium van na de Tweede Werleldoorlog voorziet van het etiket 'McCarthyisme' legt te veel nadruk op die ene persoon. Natuurlijk, Joe McCarthy maakte meer dan een ander misbruik van het heersende klimaat, en hij stuwde de waanzin tot een ongekend hoog niveau. Maar we moeten niet de oorzaken van het vergiftigde klimaat van toen uit het oog verliezen. Anders zouden we het huidige anti-Ruslandsentiment net zo goed 'Maddowisme' kunnen noemen, naar Rachel Maddow, de televisiepresentator die gedreven door kijkcijfers de anti-Ruslandsentimenten maar blijft opkloppen.

Politieke hoogspanning, zoals die in 1919 in de VS, in 1920-22 in Italië, de jaren dertig in heel Europa, in 1946 en 2003 in de VS en nu opnieuw in de VS, wordt meestal veroorzaakt door crises, door reële of vermeende bedreigingen voor het systeem. Deze politieke hoogspanning weerspiegelt de kwetsbaarheden die ontstaan uit economische tegenspoed of internationale conflicten. Of die bedreigingen reëel of denkbeeldig zijn, duidelijk waarneembaar of imaginair, de heersende klassen trekken alle registers open om angst en paniek te zaaien, en een sfeer van volgzame eensgezindheid.

Tijdens en na de Eerste Wereldoorlog joeg de bolsjewistische revolutie de Amerikaanse heersende klasse de stuipen op het lijf. Dit leidde tot de eerste 'Red Scare', een orgie van oorlogszuchtig patriottisme, gevoed door de hysterische media die berichtten over fabelachtige rode barbarij. Deze orgie leidde tot massale arrestaties en deportaties.

Na de Tweede Wereldoorlog laaide de 'Red Scare' opnieuw op. Dit werd veroorzaakt door de overwinning van de Sovjet-Unie, de verspreiding van het socialisme en het geïntensiveerde onafhakelijkheidsstreven wereldwijd. Bovendien kwam er in de VS zelf een derde, linkse partij naar boven die de heersende klasse, vertegenwoordigd door het tweepartijensysteem trotseerde. Tegen dit alles werd al gauw een consensus bereikt, en deze hield gedurende de hele Koude Oorlog stand. Het is dus misleidend om, zoals Perry doet, te stellen dat de jaren '50-versie van de 'Red Scare' gedreven werd door Republikeinen en rechts, en dat het grootste deel van 'links' door McCarthy en de zijnen werd zwartgemaakt als on-Amerikaanse communistische sympathisanten."

In werkelijkheid deden de meeste niet-communistische linksdenkenden en progressieven verwoed mee aan de jacht op die subversieve 'roden'. En zij die er niet enthousiast aan deelnamen deden weinig of niets om de campagne af te zwakken. Pas toen de zuivering ook mensen trof die té gematigd anticommunistisch waren, lieten lafhartige progressieven van zich horen.

Wie bekend is met de geschiedenis van de onderdrukking in de VS tijdens de Koude Oorlog kan dus niet verrast zijn door de medeplichtigheid van progressieven aan de anti-Russische waanzin van tegenwoordig. Het kan geen verrassing zijn dat progressief Amerika en kleinburgerlijk links de waarheid geweld aandoen, en gemene zaak maken met de krachten van haat, wantrouwen en vooroordelen. In tijden van crisis doen zij dit maar al te vaak.

Op een paar prijzenswaardige commentatoren na, slikken de progressief/linkse intellectuelen de anti-Ruslandpropaganda voor zoete koek. Hoewel de Amerikaanse inlichtingendiensten recordhouder zijn als het gaat om leugens en manipulaties, worden de CIA en FBI tegenwoordig gehuldigd als redders van de Amerikaanse 'democratie'. Zoals in het geval van Mark Felt. Felt was een verwarde, misnoegde FBI-agent, verbitterd omdat hij J. Edgar Hoover niet mocht opvolgen als FBI-directeur. Nu heeft de entertainmentindustrie hem vanwege zijn rol als 'Deep Throat' uitgeroepen tot held van het Watergate-schandaal, en als zodanig wordt hij gepresenteerd als een dappere voorloper van de al even verlopen James Coney.

Progressief Amerika heeft de schande van 2003 maar al te snel vergeten, toen de heersende klasse een web aan leugens en verdraaiingen weefde om zonder aanleiding een soeverein land binnen te vallen. Zijn de schurken die het 'bewijs' tegen Irak fabriceerden verdwenen uit het ministerie van Buitenlandse Zaken, de CIA, de FBI, etc.? Of zitten ze er nog, en zijn ze druk doende om allerlei leugens in elkaar te draaien om Rusland te schaden?

Progressieven en halfzachte sociaaldemocraten zouden zich iets van Parry's waarschuwing moeten aantrekken: "Als het fascisme of totalitarisme voet aan de grond krijgt in de Verenigde Staten, is het waarschijnlijker dat dit gebeurt onder het mom van de 'bescherming van onze democratie' tegen Rusland of een andere tegenstander uit het buitenland, dan door een clown uit een realityshow zoals Donald Trump. Er wordt geflirt met een oorlog, maar tegelijkertijd tast de nieuwe consensus tegen Poetin en Rusland de overblijfselen van het democratisch stelsel in de VS verder aan. De angst levert een Orwelliaanse vernietiging van privacy en vrijheid op, die gepaard gaat met een moorddadig buitenlands beleid en, op dit moment, een onvergeeflijk kritiekloos conformisme.

Een oorlog met andere middelen

Als 'het nieuwe McCarthyism' geen adequate omschrijving is voor de tijd waarin we leven, wat is dat dan wel? Misschien is 'de Nieuwe Koude Oorlog' toepasselijker, omdat de Amerikaanse agressie geen grenzen kent, zowel in geografisch opzicht als qua intensiteit. De Verenigde Staten zijn verwikkeld in oorlogshandelingen en andere vijandelijke acties in Afrika, het Midden-Oosten, Zuid-Amerika, het Caribisch gebied en Azië. Elk land dat de wereldwijde heerschappij van de VS niet accepteert, wordt een doelwit voor de Amerikaanse agressie. Dit maakt deel uit van de wanhopige pogingen van de Amerikaanse elites om hun positie bovenaan de imperialistische hiërarchie te handhaven, om de controle te behouden over alles wat er op de wereld gebeurt.

Nadat de VS zichzelf na de Koude Oorlog zo arrogant tot overwinnaar uitriepen, en de voorvechters voor de wereldwijde Amerikaanse dominantie dachten dat hun belangen veiliggesteld waren, begon het zaakje uiteen te vallen. Voormalige beschermelingen zoals Al Qaeda, de Taliban en Saddam Hoessein begonnen zich te verzetten tegen de Amerikaanse hegemonie. Landen zoals Venezuela, Bolivia en Ecuador kozen paden die afweken van het Amerikaanse sjabloon voor de wereldeconomie. Andere landen zoals Joegoslavië, Cuba en de DVR Korea weigerden te erkennen dat socialistische economische verhoudingen in het post-Sovjet-tijdperk verboden werden. Nog weer andere landen, zoals Iran, het Rusland van na Jeltsin, Libië en Syrië accepteerden geen Amerikaanse inmenging in hun eigen land of bij hun buren. En natuurlijk legt 's werelds grootste economie, de Volksrepubliek China zich niet neer bij een ondergeschikte rol op het wereldtoneel. Kortom, de VS hebben zich dan wel uitgeroepen tot politieman voor de hele wereldbevolking, maar de wereldbevolking legt zich hierbij niet onderdanig neer.

De Verenigde Staten hebben verzet altijd met geweld beantwoord. Invasies, bezettingen en bombardementen hebben ontelbare slachtoffers gemaakt, zonder onderscheid te maken tussen strijders en burgers. Talrijke landen werden gedestabiliseerd, meestal - hoe cynisch - onder het mom van de mensenrechten. De laatste twintig jaar heeft het Amerikaanse imperialisme zijn strategie bijgesteld. Het maakt nu meer gebruik van drones en economische agressie, maar met even dodelijke gevolgen. Obama's progressieve interventionisme heeft de Amerikaanse tactiek van internationale sancties verfijnd en uitgebreid, met een even hoogmoedige als wrede agressie tot gevolg.

Laten we onszelf niet voor de gek houden. Het opleggen van internationale sancties kan dan wel een vreedzame strategie lijken, het is wel degelijk een oorlogshandeling, zij het met andere middelen. Dankzij de huidige machtsverhoudingen kunnen de VS andere VN-lidstaten zodanig overreden, intimideren en manipuleren dat zij hun steun verlenen aan sancties die de economie van tegenstanders van Washington in een wurggreep nemen. De Verenigde Naties behandelen Amerikaanse initiatieven om de levenslijn van landen, organisaties en zelfs bedrijven die zich willen onttrekken aan de Amerikaanse dictaten als een hamerstuk. Ook de EU en de NAVO gedragen zich als schoothondjes. De gevolgen van sancties kunnen net zo dodelijk en destructief zijn als openlijke militaire agressie. In een beschamende en opportunistische poging om een wit voetje te halen bij Washington hebben zelfs Rusland en de Volksrepubliek China de afgelopen jaren meegewerkt aan deze sanctiepolitiek. Tegelijkertijd legde de VN geen economische sancties op aan de apartheidsstaat Israël, die de mensenrechten stelselmatig schendt. Er waren alleen oproepen, resoluties en veroordelingen.

In een vergiftigd klimaat van beweerde 'akoestische aanvallen' door Cuba, het vermeende hacken van het Amerikaanse elektriciteitsnetwerk en het verspreiden van nepnieuws op Facebook door Rusland, beschuldigingen van drugshandel aan het adres van Venezuela, verdachtmakingen over Chinese spionage, en vele andere staaltjes van bewust aangewakkerde paranoia, biedt de strijd voor de waarheid de enige ontsnappingsmogelijkheid. Met de waarheid kan het door en door rotte, van alle kanten belegerde en in doodsnood verkerende imperium verslagen worden. Het imperium is in verval, maar omdat het verborgen gaat achter een dik gordijn van bedrog hebben de meeste onderdanen het nog niet door.