SOS voor Griekenland (Foto: KKE)
Anna Ioannatou
De befaamde componist Mikis Theodorakis komt herhaaldelijk in het nieuws met de noodsignalen die hij uitzendt i.v.m de toestand in Griekenland. In een interview met de (rechtse) krant 'To Vima' wees hij op het voorstel tot samenwerking dat Alexis Tsipras hem gedaan had in het begin van zijn regeringsmandaat: "...ik nodigde hem uit ons tot het volk te wenden, want dat is de enige macht die in staat is, als ze dat wil, een verandering van zo groot belang op te leggen (wijzend op het aanvankelijke regeringsprogramma, A.I.). Anders is het geavonturier, schadelijk voor links en het volk, als een linkse partij aan de macht komt onder de huidige omstandigheden".
Deze waarschuwende vinger hief de componist bijna drie jaar geleden. Nu zendt hij een SOS signaal uit dat er een eind moet komen aan de anomalie, d.w.z. "zekere mensen leiden ons naar de ondergang en dat terwijl de overweldigende meerderheid van het volk hen tolereert zonder een kik te geven."
Nadat de regering Syriza-Anel sinds de verkiezingen van januari 2015 zich steeds verder verwijderde van de gedane volksvriendelijke, 'linkse' beloftes en afgleed naar een steeds rauwer neoliberalisme, kwam de beloning. Eind november mocht premier Tsipras in Parijs de Prijs voor Politieke Moed en voor geloof in het Europese ideaal in ontvangst nemen uit handen van de politieke revue Politique Internationale en de Vereniging van Juristen.
Dezelfde prijs werd in het verleden ook uitgereikt aan Christine Lagarde, Nicolas Sarkozy en Angela Merkel. De prijs voor de politieke moed is ook voor het Griekse volk, aldus de premier in een uiting van superieur cynisme, vanwege de gebrachte offers. Niemand had de Grieken gevraagd of ze deze offers wilden brengen. Integendeel, eind januari 2015 stemde men op een heel ander programma. Wat dus beloond wordt is de afbraak van democratie, sociale rechten en de verpaupering van een bevolking (tijdens de regering Tsipras zijn de armoedecijfers flink gestegen en een nieuwe emigratiegolf heeft zijn intrede gegaan).
Daarmee laat het zo luidruchtig beleden 'Europese ideaal' zijn ware aard zien. Een paar dagen na alle Parijse loftuitingen diende de regering stiekem op een avond in het parlement een amendement in voor een wettelijke regeling, dat een stakingsverbod inhield. Het PAME was er als de kippen bij en speelde het klaar in een aantal uren heel wat volk op de been te krijgen voor een mars naar het ministerie van Arbeid, alwaar men binnendrong, maar niemand trof. Zeker de minister niet. Kortgeleden was dit ook gebeurd met een persconferentie van het PAME in het kantoor van de (afwezige) minister.
Het amendement werd (voorlopig) ingetrokken. De regering zegt dat de instellingen (IMF, ESM, EU, ECB) dit eisen en dat "het niet onze keus is". Maar het verbod op stakingen is al jaren een vaste eis van het grote ondernemerskapitaal. Het is een belangrijke schakel in het hele antiwerknemer- arsenaal van de regering. Een arsenaal dat steeds groter wordt om de weg schoon te maken voor winstbejag, niet gehinderd door arbeidsrechten en lastige collectieve acties. Hoe lastig werknemers kunnen zijn, bewees kort- geleden de Bond van Metaalwerkers van Attica en van de Scheepswerf Industrie.
Na maandenlange strijd slaagden zij erin een nieuwe cao ondertekend te krijgen met belangrijke loonstijging en verzekering van arbeidsrechten. De laatste cao was in 2009 ondertekend. Sinds de eerste cao in 1987 was niet alleen de ondertekening, maar ook de toepassing van de cao's altijd een zaak van harde strijd. De voorzitter van de Bond, S. Poulikójannis, verklaarde in een interview: "Deze strijd jaar in jaar uit, had als resultaat een cao met goede lonen en belangrijke verworvenheden, als je uitgaat van de moeilijkheden en de gevaren van het werk, de knowhow die vereist is en de enorme slijtage van de gezondheid van de collega's".
Van doorslaggevend belang was de algehele deelname van duizenden scheepswerfwerkers bij alle acties. Begrijpelijk dat reders af willen van deze actiemogelijkheden en dit graag in wetten vastgelegd willen hebben. De regering heeft 'de politieke moed' waarvoor zij een prijsje kreeg, maar ach, wat kunnen sommige vakbonden toch lastig zijn! En dan dat PAME... Officiel verkondigen regeringsvertegenwoordigers helemaal niet tegen betogingen, stakingen en acties te zijn, want dat is een teken van democratie. Ja toch? Maar dat antistakingsamendementje dan? Nee, dat bedoelden we eigenlijk niet. We hebben het toch ingetrokken?
Niet alleen aardbevingen zijn klassengeoriënteerd. Half november zorgden een paar flinke buien voor meer dan flinke overstromingen in West-Attica met de droevige balans van 23 doden en een total loss van een paar dorpen. Zoals gewoonlijk werd er in alle toonaarden gesproken over de klimaatsverandering, die overal schuld aan zou zijn. Toch ging de vlieger dit keer niet helemaal op. De ramp was zo erg dat ook andere stemmen zich lieten horen. Aan het licht kwam de schandalige infrastructuur. Of liever: gebrek aan infrastructuur, want de natuurlijke beddingen voor het wegstromen van overtollig water bleken allemaal dichtgegooid voor de bouw van huizen, gebouwen, zelfs zwembaden.
De ramp zat er al jaren in. Alleen regende het dit keer wel erg hard en dus kwamen de gebreken meedogenloos aan het daglicht. In juli 2017 nog had het ministerie van Milieu ingeschat dat er geen overstromingsgevaar bestond en dat anti-overstromingswerkzaamheden dus niet nodig waren! Natuurlijk waren het vooral de huisjes van Jan met de pet en diens familie, die moesten opdraaien voor het beleid van alle regeringen, regionale en gemeente-autoriteiten van de afgelopen 40 jaar. Want wie geeft vergunningen voor de bouw van huizen en wie staat toe dat natuurlijke waterafvoer dichtgemetseld wordt?
Weken na de ramp ging het balletje heen en weer tussen briesende vertegenwoordigers van regering, gemeentes en regio's, die elkaar beschuldigden en zichzelf probeerden schoon te praten. Maar de tientallen jaren diep ingevreten corruptie is steeds moeilijker te verhelen. Toegegeven, Syriza regeert pas bijna drie jaar en kreeg te maken met de resultaten van het beleid van zijn voorgangers, maar gaat op dezelfde manier door gezien de verklaringen van het ministerie van Milieu en niet alleen in dit geval.
Een goed teken is dat er veel meer gewezen werd op de lamentabele en misdadig onverantwoordelijke infrastructuur en eindelijk minder op de zogenaamde klimaatsverandering, die zo makkelijk voor alles, maar dan ook alles verantwoordelijk kan worden gesteld. Het was overduidelijk dat de betreffende regenval geen enkele schade had hoeven te berokkenen, als het water zijn natuurlijke bedding had gehad. Water stroomt nu eenmaal richting zee. Daar heeft zelfs deze regering geen argument tegen...