Rob Heusdens
CNN maakte Libië kortgeleden wereldnieuws door haar berichtgeving over de slavenkampen in Libië [1]. Libië stond in 2011 nog maandenlang in de mediaschijnwerpers vanwege de opstand tegen de wettige regering van Libië en haar leider, Muammar Khadaffi. Deze opstand, alsook het erop volgende NAVO-ingrijpen, werd door vrijwel alle westerse media belicht vanuit het standpunt van de opstandelingen, en veelal voorgesteld als een strijd voor vrijheid, democratie en mensenrechten en tegen dictatuur.
Dat die nieuw verworven 'vrijheid', met goedkeuring en onder toezicht van de NAVO-lidstaten, resulteerde in slavenkampen voor Afrikaanse migranten, roept de nodige vragen op. Hebben de media ons destijds dan wel het echte verhaal verteld? Libië was toch zogenaamd bevrijd van haar dictatuur?
Nadat het doel van die opstand, het verdrijven en vernietigen van de Libische staat en haar leiding, na een interventie door de NAVO, gemandateerd door de VN, bereikt was door toelating van een no-flyzone op basis van het 'Responsibility to Protect'(R2P), verdween bij nagenoeg de hele westerse media de interesse om verslag te doen van de ontwikkelingen sedert die tijd. Dit met name omdat de ontwikkelingen nadien nogal in tegenspraak waren met het door de media zelf neergezette propagandaverhaal. Dat van een objectieve berichtgeving over wat er werkelijk had plaatsgevonden tijdens de zogenaamde februarirevolutie van 2011 en de periode daarna, geen sprake was, en dat mensenrechtenschendingen sindsdien op ongekend grote schaal voorkomen, wordt duidelijk uit de vele rapporten, documentaires en ander bewijsmateriaal die er over deze periode zijn verschenen. [2]
In plaats van de vermeende omvorming van een dictatuur in een democratie, kan de omwenteling die sedert 2011 volgde eerder worden gekenschetst als de omvorming van een op dat moment nog functionerende staat die, ondanks fouten, toch in ieder geval haar burgers een groot aantal sociale zekerheden bood. Er volgde een 'falende staat' met twee elkaar rivaliserende regeringen zonder werkelijke macht, die feitelijk wordt gerund door 1500 verschillende milities, waar mensenrechtenschendingen op grote schaal dagelijks voorkomen, met nog altijd geen zicht op een stabiele situatie.
Het is van belang om wat er sedert die periode werkelijk gebeurde wereldkundig te maken, de werkelijke belangen te achterhalen die schuilgingen achter deze omwenteling in Libië, en vooral ook de vele leugens te ontzenuwen die door de media werden verteld. Zonder vooraf enig objectief inzicht te verwerven in de werkelijke gang van zaken - verzoeken van de toenmalige Libische regering om 'fact finding missions' te sturen, werden door de VN genegeerd - en door lobbys van de ngo's (non-gouvernementele organisaties) werd een proces in gang gezet van vernietiging van een staat op grond van de NAVO-luchtsteun aan rebellen, en de weigering van diezelfde lidstaten om tegen de door de rebellengroepen zelf gepleegde misdaden op te treden.
De Libische staat die gedurende haar bestaan het sociale peil van haar bevolking op een hoger plan had gezet en één van de hoogste welvaartsniveaus in Afrika had gerealiseerd, waar gelijkheid tussen man en vrouw en die tussen blank en zwart in hoge mate was gerealiseerd, gleed na haar doelbewuste vernietiging af naar een staat waar terreur, onrecht, ongelijkheid, onmenselijkheid en geweld de heersende macht zijn. Pure barbarij dus.
Ook al had de Libische staat onder leiding van Muammar Khadaffi onmiskenbaar haar eigen fouten, en mag men - achteraf - stellen dat de leiding van Libië te naïef was ten aanzien van de banden met westerse regeringen (waaronder allerlei handelsverdragen) die uiteindelijk de Libische staat van het ene op het andere moment hebben verraden, is de situatie in Libië sindsdien zo enorm verslechterd dat een vergelijking vrijwel mank gaat.
Naast de vraag hoe dit in gang gezette proces van wetteloosheid en tomeloos geweld ooit tot een oplossing kan komen, en een situatie van stabiliteit kan terugkeren waarin het welzijn van de bevolking alsook die van Afrikaanse migranten en hun mensenrechten zijn verzekerd, dient de vraag te worden gesteld wie verantwoordelijk is voor de vernietiging van de Libische staat en het leed dat de bevolking van Libië werd aangedaan. Ook is de vraag terecht welke werkelijke belangen een rol speelden om de Libische staat te vernietigen.
De retoriek dat het ingrijpen gebaseerd was op serieus gemeende zorgen om het welzijn van de Libische bevolking kan geen standhouden, met de kennis van nu en de feiten die kunnen worden opgetekend uit de ontwikkeling die Libië sedert 2011 onderging. Dit alleen al omdat een onderzoek door de VN naar de werkelijke toedracht van de gewelddadigheden in de aanvang van de strijd sedert 15 februari, ondanks verzoeken van de toenmalige Libische regering, zonder meer werd afgewezen. De door de ngo's zelf opgetekende rapporten - opgemaakt op basis van de eenzijdige bronnen van de rebellen - hebben alle passage's die betrekking hebben op de feitelijke toedracht, zwart gemaakt.[3] Er was dus geen bewijs voor de zware beschulding die deze zogenaamde mensenrechtenorganisaties hadden geuit tegen de Libische regering, en dat bewijs is sedertdien ook nooit geleverd!
Door de media, die in de omwentelingen in Libië (en elders) een onmiskenbare rol speelden en een volkomen ongeloofwaardig beeld schetsten van de situatie, zijn de feiten echter niet te ontkennen. In plaats van hun eigen eenzijdige berichtgeving ter discussie te stellen of te rectificeren, kiezen zij ervoor om alle informatiebronnen die de werkelijke gang van zaken aantonen en afwijken van het door de media geschetste eenzijdige propagandaverhaal - alsof het NAVO-ingrijpen een bijdrage was aan de vrijheid van de Libische bevolking, en alsof de Libische bevolking in meerderheid het NAVO-ingrijpen steunde - te neutraliseren en, bij gebrek aan echte argumenten, af te doen als zijnde "Russische propaganda".
De werkelijke daders en hun handlangers van het drama waar de bevolking van Libië nu al ruim zes jaar in is terechtgekomen, de politieke krachten die deze ongekende vernietiging en het menselijke drama in gang hebben gezet, zijn aan te wijzen en op te sporen. Onder hen (voormalig) regeringsleiders zoals Hillary Clinton en Nicolas Sarkozy en die van andere NAVO-lidstaten en Golfstaten. Zij allen dienen voor de door hen in gang gezette misdaden tegen de mensheid in Libië (en elders!) te worden aangeklaagd, vervolgd en berecht.
De Libische bevolking zal, ondanks de grote misère waarin ze terecht is gekomen en waarin voorlopig nog geen uitzicht is op een stabiele situatie, doorvechten om zich te bevrijden uit de greep van haar despotische en gewelddadige heersers, en opnieuw een staat opbouwen op basis van de principes van menselijkheid en sociale gelijkheid, waar de bevolking in vrijheid en welvaart kan leven. Solidariteit met de Libische bevolking, en het ondersteunen van de aanklacht tegen de NAVO-politiek die dit gruwelijke drama heeft veroorzaakt, alsook in het algemeen een afwijzing van de oorlogspolitiek van de NAVO in Libië en elders, zijn van groot belang, alsmede het aanvechten van de leugens die de media hebben verspreid.