Rinze Visser spreekt zaal toe over betekenis 25 jaar NCPN. (Foto: Manifest/RDdS)
Beste kameraden, vriendinnen en vrienden van de NCPN,
Eerder deze maand was het 25 jaar geleden dat onze communistische partij werd opgericht. Het was - zo zit het in mijn geheugen - op de dag na vrijdag de 13e, wat voor bijgelovigen een ongeluksdag is. Dus op de dag erna, zaterdag de 14e. Zeg maar: een geluksdag.
Dat gebeurde na een lange, spannende tijd. Eind jaren zeventig, begin jaren tachtig van de twintigste eeuw ging het in de toenmalige communistische partij, de CPN, de verkeerde kant op.
Die partij, met een glorieus en heldhaftig verleden van verzet tegen het Duitse fascisme, was bezig met het voorbereiden van een zelfgekozen dood. Het ging daar in die tijd over alles, ja ook over belangrijke zaken. Over alles dus, behalve over socialisme en de arbeidersklasse.
Eén van de grondleggers van het reformisme binnen de arbeidersbeweging en haar revolutionaire marxistische partijen, Bernstein, zei het zó: het doel is niets, de beweging is alles...
Deze ziekte had zich genesteld in de CPN en in meerdere communistische partijen, een ziekte waartegen altijd was gewaarschuwd. Het ging over alles, behalve over het doel en de arbeidersbevolking. De beweging was alles. Het doel was niets...
Wat de geschiedenis van de arbeidersbeweging, wat alle ervaringen geleerd hebben is, dat met het loslaten van het doel - het socialisme - en van de kracht die dat tot stand moet brengen - de arbeidersklasse - ook de beweging sterft.
Want zie zelf, hoeveel beweging zit er nog in de Partij van de Arbeid? En in de SP houdt het ook niet over. En zo ging dat destijds ook met de CPN. Was daar weerstand tegen? Ja, die was er! Er ontstond het Horizontaal Overleg van Communisten. Ook hier in deze zaal zitten er oprichters van. Daar is ook het blad Manifest uit voortgekomen. Wat nu het orgaan van onze partij, de NCPN, is.
Daar is het Verbond van Communisten uit voortgekomen. Eerst als een vereniging, later als een communistische partij.
Het verzet van de marxisten-leninisten tegen het reformisme in de CPN destijds, begon uiteraard om de communistische partij te bevrijden van het reformisme - dat uiteindelijk tot de teloorgang zou moeten leiden. Daarna werd gekozen voor de strategie:
De CPN hief zichzelf op en fuseerde met de PSP, PPR en EVP tot GroenLinks. Een partij die zich ontpopte tot een NAVO-partij, tot een partij die voor het afschaffen van de basisbeurs voor studenten was. Tot een partij die zich nu een 'beweging' noemt. Tot een anticommunistische partij.
Onze partij is opgericht vanuit de partij van het Verbond van Communisten en een aantal andere groepen die het communistisch gedachtegoed niet wilden verkwanselen.
Het duurde echter niet lang of diegenen in de partij die, zoals later bleek, met de oprichting iets anders bedoeld hadden dan een marxistisch-leninistische partij, gingen zich roeren.
Zij die onze krant Manifest gingen gebruiken - zeg maar: misbruiken - om het marxisme-leninisme te bestrijden, en openlijk in de krant de voorzitter van de partij voor schut te zetten. Zij waren erop uit van de partij een tandeloze partij te maken, zoals ook al eerdere andere partijen zich omgevormd hadden. Ze waren zelfs bereid het risico te nemen dat de NCPN met hen ten onder zou gaan.
Ten onder zijn ze gegaan. Echter niet de NCPN!
De standvastige communisten hebben stand gehouden en hebben de anticommunisten geen kans gegeven de Communistische Partij te vernietigen!
In 1994 waren er gemeenteraadsverkiezingen. Dat was enige tijd na de oprichting. Er waren successen. Als verkiezingen een graadmeter zijn, dan sloeg de partij aan bij de bevolking. In Reiderland, Scheemda, Lemsterland en in twee Amsterdamse deelraden was er zetelwinst. Ook in een aantal gemeenten waar onze partij deelnam en waar we niet een zetel kregen, was het aantal stemmen hoopvol.
Maar dat was niet de bedoeling geweest van hen die de NCPN niet als een partij wilden zien die een rol in het politieke krachtenveld moest spelen. Vandaar. Toen de reformistische liquidatoren verslagen waren, kregen we nauwelijks tijd om een begin te maken met het herstellen van de opgelopen schade.
Toen kreeg de partij te maken met enkelen, die zichzelf als super-revolutionairen opwierpen en van de ingewikkelde toestand gebruikmaakten om chaos te scheppen, andere partijgenoten beschuldigden van reformisme, waartegen nu juist zo gestreden was. Deze zijn echter met de staart tussen de benen vertrokken.
Ook die problemen zijn overwonnen en zijn in een rustiger vaarwater terecht gekomen. Bezinning was nodig. Over wat onze plaats was in het politieke krachtenveld, over de veranderingen die in de wereld gaande waren, over wat de functie van een partij als de onze in ons land, in een zeer reactionair geworden tijdperk, zou moeten zijn.
Een tijdperk waarin alle verworvenheden van de arbeidersklasse ter discussie worden gesteld en ontmanteld worden. Een tijdperk waarin vast werk zo langzamerhand een uitzondering wordt, waarin zo langzamerhand onzekerheid de enige zekerheid is.
Een tijdperk waarin de multinationals, het internationale grootkapitaal, zonder noemenswaardig verzet, de lakens uitdeelt, het tijdperk waarin de leugenfabrieken op volle toeren draaien en met hun propaganda proberen de hersens van de mensen te vergiftigen met anticommunisme in velerlei vorm, met defaitisme, met nihilisme en angst.
Dat is de situatie waarin onze partij moet opereren, ja zelfs moet overleven. Niettegenstaande dat heeft de partij zich de laatste jaren versterkt met aanwas van jonge communisten. Dat, ondanks de productie van de leugenfabrieken.
Kameraden, vriendinnen en vrienden van de NCPN, als geen ander kan een communist die plaatselijk actief is, zo duidelijk zien wat de reactionaire politiek van het grootkapitaal - uitgevoerd door de nationale regering en ook de gemeenten, aanricht. Huishoudens die van drie baantjes nauwelijks een minimuminkomen bij elkaar kunnen schrapen en daarvan moeten leven.
Mensen die vandaag niet weten of ze morgen wel op het werk welkom zijn. Of mensen die van de gemeente voor een uitkering of een aanvullende uitkering afhankelijk zijn. Hoe respectloos mensen vaak worden benaderd en behandeld. Zoals die mevrouw bij wie de sociale recherche van de gemeente ongevraagd de trap naar boven neemt en haar aanspreekt op een tweede bed en daar een verklaring voor eist, die van de afgelopen twee jaren alle bankafschriften moet overleggen en bedreigd wordt met korting op haar uitkering of zelfs intrekking van de uitkering.
Ja, kameraden, het aantal daklozen bestaat echt niet uit allemaal mensen die zo graag in de winter onder de blote hemel slapen, vanuit een soort Spartaanse romantiek. Want zonder inkomsten geen dak boven het hoofd. Dat is voor een aantal ook de kapitalistische werkelijkheid.
En dan van die mevrouw die van de gemeente, die zichzelf een prachtige gemeente noemt, een boete van 4.000 euro opgelegd kreeg, terwijl ze eerder eerlijk had opgegeven dat haar een bedrag in het vooruitzicht was gesteld. Door tussenkomst van de NCPN ging die boete niet door. Er was echter geen sprake van een fout geweest, maar mevrouw werd de boete, uit een soort goedertierenheid, kwijtgescholden. Oh, wat zijn ze aardig... Dit waren een paar voorbeelden uit zeer vele.
Deze door nogal wat politici en andere hooggeplaatsten zowat heilig verklaarde rechtstaat kent zo z'n onderafdelingen met hun schrikbewind, wat door de media zorgvuldig buiten beeld wordt gehouden. Ja, ik zei het: voor veel mensen is dat een schrikbewind! De filialen van Rutte c.s. Een schrikbewind, geen rechtstaat!
Alleen dit al rechtvaardigt de noodzaak van een communistische partij. De uitvoerders van de politiek van het grootkapitaal, die miljarden vergaren uit de arbeid van anderen - overal ter wereld - en de uitvoerders ervan hebben de thuiszorg voor gebrekkige mensen al voor een deel afgebroken. De volgende forse bezuiniging komt eraan. Zij zijn bezig de jeugdzorg in de vernieling te helpen. Ook daar komt de volgende forse bezuiniging eraan.
Ze hebben alle respect voor de arbeidende klasse verloren. Ze hebben de verschillen in inkomens en vermogens vergroot. Zo ook de verschillen in levensverwachting, in gezondheid. Ze zaaien angst en verdeeldheid. Zij hebben de groeperingen opgetuigd die dood en verderf zaaien. En zeg dan maar eens dat er geen communistische partijen nodig zijn. Dat niet de Nieuwe Communistische Partij nodig is!
Er zijn mensen nodig, verenigd in de NCPN, in de communistische jongerenbeweging, die terugvechten, die geen angsthaas willen zijn. Die er geen geheim van maken dat het kapitalisme in het socialisme zijn opvolger zal zien.
En, om dat te bewerkstelligen, moeten gewone mensen, de massa's waar tegenwoordig door de hoge dames en heren op neer gekeken wordt, voor elkaar krijgen om gezamenlijk te knokken, opdat we niet met z'n allen ten onder gaan in een wereld waarin het kapitalisme van het fascisme gebruikmaakt.
Lang leve de NCPN, lang leve de CJB en onze krant Manifest!