Emile Roemer vertrekt: (Foto: Wikimedia/Public Domain)
Van de redactie
In januari 2018 zal Emile Roemer (55) opstappen als leider van de SP. De druk om af te treden was te groot geworden. Hij haalt nu opgelucht adem. Lilian Marijnissen (32), die volgens betrokkenen al anderhalve maand geleden van het besluit van Roemer op de hoogte werd gesteld, in tegenstelling tot andere leden van de fractie die pas een dag eerder werden uitgenodigd te solliciteren, neemt het partijleiderschap over.
Roemers positie stond al langer onder druk. Tegenvallende verkiezingsuitlagen en geen opwekkende peilingen. Intern is er veel kritiek op de SP-top. Het politieke zwalken maakt het voor de linkse fractie al even moeilijk als voor de rechtse. Middenwegen leiden nooit tot iets. De arbeidersklasse heeft een strijdbaar antwoord nodig. Waarbij de 'S' van de SP weer centraal komt te staan en hardop zal worden uitgesproken.
Roemer zei de weg te willen vrijmaken voor een nieuwe lichting SP'ers. Wat deze mistige redenering betekent is niet helemaal duidelijk. Kennelijk zat hij een hele lichting in de weg. Waarom hij de rit niet afmaakte blijft ook duister. Hij wil niet bekend staan als de politicus die te laat wegging. Geen woord dus over het feit dat de groei van de SP stagneert door een politieke lijn die niet aanslaat bij de arbeidersklasse. Alleen mannetjes- en vrouwtjesmakerij boeit niet in een tijdperk van kapitalistische crisis en toenemende klassenonvrede.
SP'ers (en haar moeder) apetrots op Lilian Marijnissen: 'Ze is een natuurtalent'
Door het late tijdstip van bekendmaken maakte Sadet Karabulut weinig kans tegen Lilian Marijnissen als mogelijke opvolger. De fractie koos uiteindelijk voor de naam Marijnissen, niet voor een linkse politiek en ervaring. 'De-dochter-van' moet smoel geven aan de fractie. Het 'natuurtalent' mag deelnemen aan de Haagse parlementaire speeltuin, meekletsen in de Kamer. Geen woord meer over de noodzaak van strijd in de bedrijven en buurten, sinds de SP lokaal mag meespelen in tal van lokale parlementjes. En uiteraard na de vlucht uit de FNV, geen woord meer over de noodzaak van vakbondsstrijd. De keuze die Marijnisse een jaar geleden maakte voor de politiek spreekt boekdelen. De moeilijke dagelijkse vakbondsstrijd hield ze voor gezien. Het Haagse matras riep. Ze moest beter weten. Ook in de FNV vond en vindt discussie plaats over de relatie tussen 'van, door en voor'. De vakbeweging noch de politiek kunnen iets betekenen als die niet gedragen worden door actieve achterbannen. De SP kan niet in de Kamer stemgeven aan ontevreden burgers. Die ontevreden burgers moeten op straat en op het werk worden opgeleid om in actie te komen. Vroeger wist de SP dat nog, nu is dat inzicht vergeten.
Het zoetsappige geslijm van partijbonzen van andere partijen over Roemer zegt genoeg. Als je gewoon meespeelt krijg je lauwerkransen: "De goedlachse Brabander, een gewaardeerde en collegiale politicus met passie voor het algemeen belang. Het ga je goed, dank voor je inzet voor ons land, één van de aardigste mensen waar ik het zelden mee eens was, op de inhoud voerden we mooie debatten, strijdbaar voor zijn idealen, met een groot rechtvaardigheidsgevoel en altijd met humor."
De jonge Marijnissen treedt dus in de voetsporen van vader Jan. Maar het zal de SP niet helpen om het politieke tij te keren. Alleen afstand nemen van pogingen om in de Kamer 'het volk' te vertegenwoordigen en terug te keren naar de buurten en bedrijven zal van de SP een eigentijdse, linkse partij maken. Anders kan de SP niet anders dan in dezelfde vijver vissen als andere partijen die het 'ontevreden volk' aan zich willen binden, terwijl 'het volk' niet eens bestaat. Parlementair optreden moet de echte strijd in buurten en bedrijven steunen, niet andersom, en kan die activiteiten niet in het parlement vervangen. Dat is alleen mogelijk op lokale schaal waar politiek en strijd in elkaars verlengde liggen en waar strijdbare politici gekend zijn.