Rijken worden rijker en brutaler ten koste van meerderheid wereldbevolking. (Foto: Shutterstock)
Sociaaleconomische redactie
Precies een jaar geleden maakte Oxfam bekend dat acht mannen evenveel bezitten als de armste helft van de wereldbevolking. Zij hadden een jaar geleden - inmiddels meer - evenveel vermogen als de 3,6 miljard mensen die de armste helft van de wereldbevolking vormen.
Wereldwijde cijfers, wereldwijde aandacht. Elk jaar, vlak voordat de politieke en zakelijke leiders van de wereld bijeenkomen in het Zwitserse Davos, komt hulporganisatie Oxfam Novib met cijfers over ongelijkheid.
De kloof tussen arm en rijk is veel groter dan eerder werd gevreesd en groeit. Reden voor Oxfam om op te roepen tot "een fundamentele verandering in de manier waarop we onze economieën beheren, opdat alle mensen hiervan profiteren en niet slechts enkelen."
Veel van de allerrijksten komen nog steeds uit de VS.
De studie naar vermogen van huishoudens wereldwijd staat overigens nog in de kinderschoenen. Sinds het boek van Piketty 'Capital' verscheen is er fors meer kennis over de data. Over vermogen wordt - niet toevallig - veel minder informatie bijgehouden dan over inkomen. Noodgedwongen wordt ook gebruikgemaakt van schattingen.
Ook als je mensen met schulden in het Westen uit de cijfers haalt, is de vermogensongelijkheid nog groot. Dan bezitten niet acht miljardairs maar de 56 rijksten evenveel als de armste helft.
De vermogensongelijkheid neemt toe, maar schommelt uiteraard ook. Credit Suisse berekende het vermogen van de rijkste 1 procent van de wereldbevolking. Die bezat in 2000 49,6 procent van al het vermogen. Dat zakte in 2009 naar 45,4 procent en steeg in 2016 naar 50,8 procent. In Nederland had, anders dan cijfers van Credit Suisse aangaven volgens anderen, van de top-tien-procent niet 40 procent van het vermogen in handen, maar 66 procent.
Volgens Oxfam Novib Nederland neemt de ongelijkheid in de wereld af. Maar dat is de ongelijkheid tússen landen. Die bínnen landen neemt toe. En ook al neemt de armoede af, de grote ongelijkheid in vermogen maakt elke verbetering heel fragiel. Mensen met een laag inkomen hebben immers weinig of niets om op terug te vallen, ze hebben immers geen vermogen.