"(...) Zo vechten de volkeren als zij hun vrijheid willen veroveren. Ze gooien stenen naar vliegtuigen, ze gooien de tanks ondersteboven! Als de stad Santiago de Cuba eenmaal in onze handen was gevallen, zouden we de provincie Oriente onmiddellijk in staat van oorlog gebracht hebben. Wij vielen juist Bayamo aan, om onze voorhoede bij de rivier de Cauto op te stellen. Men moet nooit vergeten dat deze provincie, die thans anderhalf miljoen inwoners telt, ongetwijfeld de meest strijdlustige en patriottische van Cuba is. Zij was het, die de strijd voor de onafhankelijkheid dertig jaar lang brandende hield en die er de grootste bijdrage van bloed, offers en heldenmoed aan geleverd heeft. In Oriente ademt men nog de lucht in van het roemruchte epos, en als bij het krieken van de dag de hanen kraaien als trompetten die het reveil blazen om de soldaten te wekken, en als de zon stralend boven de bergen opgaat, lijkt het iedere dag alsof het weer de dag van Yara of Baire zal worden. Ik zei reeds dat onze kansen op succes in de tweede plaats gebaseerd waren op sociale omstandigheden, want wij hadden de zekerheid dat wij op het volk konden rekenen. Als we volk zeggen, bedoelen we daarmee niet het welgestelde en conservatieve deel van de natie, dat zich wél bevindt bij elk regime dat onderdrukt, bij elke dictatuur en bij elke vorm van despotisme en dat voor de man van het ogenblik buigt tot zijn voorhoofd tegen de grond kapot is geslagen. (...)"
Uit: 'De geschiedenis zal mij vrijspreken', Fidel Castro.