al-Fadl Shalq
Palestina is voor de Arabieren een politiek vraagstuk en een gewetenskwestie. Sommigen hebben zich echter volledig met Israël verzoend en bouwen er diplomatieke en handelsbetrekkingen mee op. Anderen erkennen Israël, maar maken bezwaar tegen de bezettingen van na 1967, alsof ze akkoord gaan met de eerdere. Weer anderen hebben alleen oog voor de stad Jeruzalem en negeren de rest, alsof die hen niet aangaat.
Te midden van deze onduidelijkheden is het wellicht nodig om, parallel aan de kwestie Palestina, na te denken over de kwestie Israël.
Het vanzelfsprekend onderscheid tussen staat en regeringssysteem noodzaakt ons onderscheid te maken tussen Israël als staat en Israël als regime. Een staat is Israël niet, want het heeft geen definitieve grenzen, noch een definitieve grondwet, en het wordt door meer dan de helft van de bevolking op zijn grondgebied niet geaccepteerd - los van de veelvuldige klachten over onderdrukking, vernedering, verdrijving uit huizen en plundering, kortom etnische zuivering.
De macht van het Israëlisch regime ligt in zijn dominantie en in het racistisch onderscheid tussen Israëli's en Arabieren, die moslim en christen zijn. Normaal gesproken manifesteert een staat zich in het geweten van het volk, met een absolute loyaliteit van het individu aan de staat, ook al is hij een tegenstander van het regime. Het Israëlisch regime en zijn instellingen voeren een beleid van apartheid tegenover de Arabieren. Dit is vergelijkbaar met Zuid-Afrika vóór de bevrijding door Mandela en zijn presidentschap van een staat met gelijke rechten voor alle burgers.
Israël lijdt aan het probleem van de twee staten. Het is duidelijk dat het geen onafhankelijke Palestijnse staat naast de staat Israël wenst. Ook is bekend dat het ontbreken van een Palestijnse staat de staat Israël geleidelijk zal uithollen. Dus ofwel de twee staten bestaan samen of ze bestaan niet. Het alternatief waarmee Israël wordt geconfronteerd, is één staat die joden en Palestijnen omvat. Maar dat wil Israël niet accepteren, omdat dat dwingt tot discriminatie binnen de bevolking (apartheid) of tot democratie. Een apartheidssysteem is internationaal onaanvaardbaar. En een democratisch systeem dat de Arabieren omvat, is onaanvaardbaar voor de machthebbers. Het probleem is dat Israël de realisatie van een tweestaten-oplossing verhindert en tegelijk niet in staat is tot de realisatie van één staat.
Om het doel van één staat te bereiken, moeten de Palestijnen van hun land worden verdreven. Dat zal onder internationaal toezicht vrijwel onmogelijk zijn. Het project zelf zal veel inspanning vergen, ook omdat de omringende Arabische landen maar moeilijk zullen kunnen accepteren dat de Palestijnen naar hun grondgebied worden uitgezet. Of er komt een oorlog die het recht van het Palestijnse volk vernietigt, en het zal niet erg verbazen als Israël daartoe overgaat.
Als Israël het doel van één democratische staat, waar iedereen gelijk is in rechten en plichten, zou accepteren, dan zou dat het afbakenen van grenzen betekenen, het opstellen van een grondwet, het afstand doen van een joodse staat en het uitroepen van een seculiere staat. Dit doel wordt binnen Israël echter niet geaccepteerd als gevolg van de dominantie van racisten in het regime.
Israël voert een agressief beleid om zijn doel, een joodse staat worden, te bereiken en dat leidt tot instabiliteit, hoe krachtig en machtig Israël ook wordt. [Afgelopen juli heeft de Knesset, het Israëlische parlement, de omstreden 'Joodse-natiestaat'-wet aangenomen, die discriminatie op grond van ras en religie toestaat; LW]
Israël misleidt zichzelf en de rest van de wereld. Het is alleen voor de joodse bevolking een democratie, voor de Arabieren is het een apartheidsstaat. Het beheerst heel Palestina en, ook al kondigt het hier en daar de aftocht aan, het oefent in het hele gebied de daadwerkelijke macht uit. Het viert Jeruzalem als zijn hoofdstad in aanwezigheid van hooggeplaatste Amerikanen en confronteert Palestijnse en enkele joodse demonstranten met 'ijzer en vuur'.
Het probleem van Israël is dat het geen staat is, maar een instrument van bestuur en orde. Het regime met zijn instellingen onderdrukt en vernietigt. Dat noemt Israël democratie en toont daarmee de wereld een misvormd beeld van de werkelijkheid. Waar de Arabieren tegen strijden is het regime, niet de staat (die bestaat nog niet), en niet het joodse volk, waarin zich extremistische groeperingen hebben genesteld.
Het staat de Palestijnen vrij om op te roepen tot de omverwerping van het regime, zoals ze ook opgeroepen hebben tot de omverwerping van het regime in andere Arabische landen. Hun geweten vraagt om de omverwerping van het regime in bijna alle Arabische landen. Zolang Israël een regime en geen staat is, is de strijd ertegen een politieke strijd om het regime daar, eerder dan in de Arabische landen, omver te werpen. Natuurlijk beweren de Israëli's dat iedereen die kritiek uit op het regime, zich schuldig maakt aan antisemitisme. Dat is openlijk zo geroepen. In alle democratische Westerse landen echter is oppositie tegen het regime aanwezig en zelfs gewenst. De mensen protesteren daar tegen de regering en niet tegen de staat. We herinneren eraan dat in Israël geen staat bestaat. Er is wel een regime. Verzet tegen het regime is een politieke zaak en het recht van alle volkeren.
Het is de wens van Israël is om stabiele relaties op te bouwen met een groot aantal Arabische landen. Die wens gaat echter niet in vervulling. Het Arabische geweten heeft tot nu toe het Israëlisch regime niet geaccepteerd. Ondanks de Camp David-akkoorden waren zelfs in Egypte de genodigden voor de Israëlische feestelijkheden van 14 mei van dit jaar [ter gelegenheid van 70 jaar Israëlische onafhankelijkheidsverklaring] gedwongen om incognito te gaan. In ieder geval vond de viering onder strenge beveiliging plaats.
Israël is tegenwoordig een zelfverkozen getto. De Europese getto's waren verplicht. Het is geen geheim dat de zionistische beweging op het einde van de 19de eeuw begon in landen waar geen getto's waren. Integendeel, het zionisme begon juist in landen die de assimilatie en integratie van joden verwelkomden, zelfs in Duitsland en Oostenrijk. De zionisten hebben geprofiteerd van de Holocaust die Hitler en zijn volgelingen pleegden, want die leidde tot meer emigratie naar wat zij als hun thuisland beschouwden. Het zijn de aanhangers van Israël zelf, die dit zeggen.
De groepen die Israël hebben gesticht, baseerden zich op de verhalen uit hun heilige boek. Dit zou bij alle andere volkeren ontoelaatbaar zijn. De bijbel is geen geschiedenis. Vaststaat dat de Palestijnen de oudste rechten op het land Palestina hebben. Geen enkel ander land bedrijft politiek op basis van een religieus boek, zoals Israël dat doet.
Het probleem van Israël is dat het, ondanks de successen die het op andere gebieden heeft geboekt, niet tot een oplossing met de Palestijnen kan of wil komen en ook geen oplossing met de buurlanden wil bereiken; en dit omdat het van mening is dat zijn stabiliteit permanent wordt bedreigd. Dus is Israël een zelfverkozen getto geworden in een Arabische omgeving en het zal dit getto niet kunnen verlaten, zolang het zijn huidige beleid blijft uitvoeren. De integratie in de Europese landen, die men is ontvlucht, wil men in deze regio niet accepteren en dat kan misschien ook niet. Want dat zou in strijd zijn met de zionistische isolationistische ideologie.
Het probleem van Israël is dat het een ontoelaatbare tirannie is, zoals de andere regimes overal in de Arabische wereld dat ook zijn. De revoltes van 2011 hebben laten zien dat die tegen al deze regimes gericht waren, want het motto was steeds een oproep tot omverwerping van het regime. Maar de eigenlijke bestaanscrisis van Israël is gelegen in het feit dat het niet geaccepteerd wordt door de Arabieren. Overwinning en nederlaag bepalen afwisselend de aard van de crisis waaronder Israël lijdt. Tegelijkertijd wijst het echter elke oplossing af.
Zolang Israël handelt op basis van onderdrukking, zal het de weg van het verstand niet volgen. Integendeel, het wordt alsmaar arroganter naarmate het de situatie in de Arabische wereld ziet verslechteren. De enige oplossing vereist grote moed van het Israëlisch regime, namelijk het accepteren van één democratische staat. Toen Rabin met de tweestatenoplossing kwam, hebben ze hem [in 1995] vermoord. Sindsdien regeren de extremisten. Die willen één staat zonder Palestijnse Arabieren.
Dat doel zullen ze echter niet bereiken. De instabiliteit in Israël is het resultaat van de poging om de Palestijnen te dwingen het onmogelijke te accepteren: het verlaten van hun land. De Israëlische arrogantie neemt toe naarmate het meer geheime banden aangaat met Arabische landen, want het denkt hiermee de Arabieren tot aanvaarding te kunnen brengen. Het geweten van de Arabische bevolking zal het Israëlisch regime evenwel niet accepteren, omdat het tirannie en rassendiscriminatie verwerpt. Iets geheel anders is de joden behandelen als migranten naar Palestina. De Arabische realiteit - en misschien wel de Arabische geschiedenis - is verantwoordelijk voor migratie in de regio en in de wereld. Migranten moeten geaccepteerd worden, waar ze zich ook bevinden en ongeacht of ze gedwongen of vrijwillig migreren.
Hebben de Israëli's, toen ze hun regime vestigden, voorzien dat dit het kernprobleem in hun eigen land zou worden? Ze zijn immers niet teruggekeerd naar het land van hun voorouders. Hun oudtestamentische documenten hebben geen historische geldigheid. Ze kwamen als migranten naar een land dat niet het hunne was. Ze realiseerden het wonder [van een eigen land], maar dat houdt bij nader onderzoek geen stand. Ze moeten hun realiteit accepteren en hun probleem onder ogen zien, namelijk dat Palestina voor hen net zo'n toevluchtsoord kan zijn als het was voor de joden die er door de eeuwen heen te midden van de Arabieren geleefd hebben. Dit vereist dat ze hun arrogantie afzweren en erkennen dat Israël geen staat is, maar slechts een repressief regime. Het kan pas een staat zijn, als ze accepteren dat zij zelf immigranten zijn. Elke zoektocht naar iets anders betekent dat Israël het centrum blijft van een getto in een omgeving die het niet als staat accepteert - maar misschien wel als de staat Palestina met een groot aantal immigranten.
Voor de Arabieren gaat het bij de kwestie Palestina om democratie en vrijheid. Bij de kwestie Israël om een regime van tirannie. De strijd van de Arabische volkeren om vrijheid is dan ook de kern van hun afwijzing van het Israëlisch regime.
Bron: http://www.lcparty.org/, website van de Libanese Communistische Partij, 21 mei 2018.
Vertaling vanuit het Arabisch: Louis Wilms.