Voor een speciale parlementaire commissie in Washington verscheen op15 november jl. de voormalige ambassadeur van Oekraïne, Marie Yovanovitch. Dit is onderdeel van de impeachmentprocedure tegen Trump. (Foto: ZLV)
Greg Godels
Je moet wel een flink bord voor je kop hebben als je je over Trumps telefonade met de president van Oekraïne werkelijk druk maakt. Het is dan niet de doorsnee Amerikaan die geschokt reageert op Trumps zogenaamd 'unieke' poging om een politieke rivaal zwart te maken. Nee, het zijn vooral de Democratische opiniemakers en hun volgelingen die zich door Trumps openlijke corruptie op de kast laten jagen.
Daarbij lijken ze geen moment meer te denken aan hoe Nixon de vredesbesprekingen over Vietnam saboteerde om presidentskandidaat Hubert Humphrey dwars te zitten. Of aan Reagans één-tweetje met de Iraanse gijzelnemers, dat Jimmy Carter de verkiezingen van 1980 kostte. En waar waren de media in 2016, toen het Democratische Nationaal Comité en Clintons campganeleiders de kandidatuur van Bernie Sanders torpedeerden?
Zoals gewoonlijk liet Trump zich aan de telefoon van zijn meest ordinaire, infantiele kant zien. Hij sprak van very bad people, vroeg president Zelenski doodleuk om onderzoek te doen naar de Oekraïense belangen van Joe Biden en diens zoon en schoof Rudolph Giuliani naar voren als zijn handlanger. Zelensky, geen haar beter, ging voor Trump door het stof: "We zijn schoon schip aan het maken hier... U bent een lichtend voorbeeld..., enzovoort. In ruil voor zijn vriendendienst vraagt Zelenski aan zijn Lichtend Voorbeeld om iets te doen aan de Amerikaanse ambassadeur in Oekraïne, Marie Jovanovitch, die in een slecht blaadje stond omdat Zelensky's voorganger goed met haar overweg kon. O, en of er nog wat sancties en Javelin-raketten aan zaten te komen om de Russen mee te lijf te gaan. (...)
Waarom merkt niemand op dat Zelenski niets meer of minder is dan een Oost-Europese wannabe-Trump? Het is niet alsof Oekraïne nou zo'n democratisch bolwerk is: het gesprek Trump-Zelenski staat in een lange traditie van corruptie en Amerikaanse bemoeienis in de Oekraïense politiek. Net als zijn voorganger dankt Zelensky zijn positie immers direct aan een door Amerika gesteunde en op Amerikaanse belangen geënte staatsgreep. Het is duidelijk een kwestie van twee handen op één buik.
Bij al het geschreeuw rondom de impeachment-procedure zouden we bijna vergeten dat presidentskandidaat Biden geen onschuldig lammetje is. Biden doet zich graag voor als de bescheiden vriend van de werkende mens: een gewone man die zich inzet voor de publieke zaak. In feite is hij een typische Democratische grootverdiener met een beroerde staat van dienst: hij verzette zich tegen gelijke behandeling, steunde de militarisering van de politie en de groei van de gevangenis-industrie. Wat betreft de buitenlandse politiek is hij een uitgesproken havik.
Samen met Victoria Nuland had Biden een leidende rol in Obama's interventies in Oekraïne: het gedwongen vertrek van president Janoukovitch in 2014 komt grotendeels voor zijn rekening. Maar toen gebeurde er iets wonderlijks. Opeens trad Hunter Biden, Joe's kansarme zoon, toe tot de raad van toezicht van het grootste energiebedrijf van Oekraïne, Burisma, met een salaris van naar verluidt $50,000 per maand. Blijkbaar was de leider van Burisma diep onder de indruk van Hunter Bidens zakelijke ervaring, vooral op het gebied van olie en gas. Alleen had Hunter Biden geen ervaring. Op geen enkel gebied, laat staan olie en gas. Hij was heel onlangs geschorst, na een bijzonder korte carriëre bij de Reservisten van de marine, wegens cocaïnegebruik. Niet echt een goede kwalificatie voor een hoge baan bijBurisma.
Behalve dat de grondlegger van Burisma, Mikola Zlochevski, in Biden een goedmakertje zag voor zijn vanuit Amerikaans oogpunt dubieuze rol in de plaatselijke geschiedenis. Het zou best eens kunnen zijn dat Hunter Biden zijn aanstelling te danken heeft aan het feit dat Zlochevski in zijn maag zat met zijn voormalige steun aan de in ongenade gevallen Janoukovitch, nu papa Biden de vrije hand had in het reorganiseren van de Oekraïense staat.
Was er ook maar iets over deze mogelijke gang van zaken terug te vinden in de Amerikaanse media? Nee. Het was 2014, en niemand zag een spoor van belangenverstrengeling, niemand rook een zweem van beïnvloeding - laat staan de stank van corruptie. Nou ja: bijna niemand. In een artikel in The Intercept stelt James Risen dat hij de ophef over vader en zoon Biden al in 2015 aan zag komen, toen hij nog voor de New York Times schreef. Maar Risen beweert ook dat Bidens bemoeienis met de Oekraïense politiek berust op hoogstaande principes, geheel conform de politieke opvattingen van de NY Times-redactie.
Het geeft te denken dat Risen en anderen Bidens interventies in de binnenlandse politiek van Oekraïne goed praten, terwijl interventie in de binnenlandse politiek van een soevereine staat vandaag de dag haast obsessief door de media verketterd wordt. Blijkbaar is, volgens deze regering en haar media-outlets, interventie alleen kwalijk als de VS het kwalijk vindt, of als je het de vijand van je keuze wil verwijten. Intussen houdt Risen vol dat Biden niet naar Oekraïne is afgereisd om zijn zoon de hand boven het hoofd te houden. Zou het...?
En wie zou nu de klokkenluider zijn in dit geval? Een medewerker van de inlichtingendienst, die moet vrezen voor zijn carriëre? Of misschien iemand hogerop, die als doel heeft om Zelenski beschikbaar te houden voor de strijd tegen Rusland? Als dat zo is, dan is het volstrekt onterecht dat hij anoniem mag blijven: anonimiteit voor klokkenluiders is bedoeld om werknemers te beschermen, niet om werkgevers uit de wind te houden.
Uit de negen bladzijden lange klokkenluidersbrief aan het adres van de Senaat en de Commissie Veiligheidsdiensten blijkt dat de persoon in kwestie toegang had tot een groot aantal hooggeplaatste informanten en een rijk bestand van gevevens, en bovendien kon bogen op indrukwekkende analytische en onderzoekscapaciteiten. Niet echt waar je aan denkt als je je een eenvoudige werknemer voorstelt die aan de slag ging op basis van horen-zeggen. Het lijkt erop dat de 'klokkenluider' niet meer is dan een constructie van de veiligheidsdiensten, in het leven geroepen om misbruik te kunnen maken van de beschermde status van klokkenluiders.
Ten tijde van het Watergate-schandaal, en nog decennia daarna, waren de media totaal geobsedeerd door de identiteit van 'Deep throat'. Nu lijkt het niemand werkelijk te interesseren wie de klokkenluider is. Is dat omdat er geen klokkenluider is? Deze gedachte is minder vergezocht dan hij lijkt. De klokkenluidersbrief is namelijk een klinkklaar antwoord op iedere denkbare kritiek, met name die van links, op het door beide grote partijen gesteunde regime change-beleid van de imperialistische Amerikaanse overheid. Sterker nog, het is een directe uitdrukking van het eenzijdige, agressieve streven van de Verenigde Staten om rivalen te isoleren. De enige reden waarom Trump wordt aangevallen is omdat zijn persoonlijke belangen botsen met die van de heersende klasse en met de mythe van Amerika's morele autoriteit.
De nieuws- en media-industrie kijkt reikhalzend uit naar een impeachment:de enorme stijging in de kijk- en waarderingscijfers volgend op eerder impeachment-procedures en het bijbehorende drama is alom bekend. Logisch, dat zij door de morele verontwaardiging aan te wakkeren, druk willen uitoefenen op de terughoudende Democratische partijleiding om op een impeachment aan te sturen. Maar voor het Amerikaanse volk is Telephonegate, net als Russiagate dat was, een gevaarlijke valkuil. Ten eerste wordt de suggestie gewekt dat Trumps criminele handelen losstaat van het criminele handelen van het kapitalistische establishment. Ten tweede leidt het de aandacht van de kiezers af van de werkelijke crisis die Amerika bedreigt.
Telephonegate werpt een donkere schaduw op alle betrokkenen: Trump en zijn handlangers, Biden en zijn voorstanders in de Democratische Conventie, Biden junior, de veiligheidsdiensten, het politieke bestel, de media en alle andere uithoeken van wat Trump en Zelenski plegen aan te duiden met 'het moeras'. Het publieke vertrouwen in dit 'moeras' keldert al meer dan een decennium lang gestaag, en dat is niet verwonderlijk. Voor de derde keer op rij wordt er van ons gevraagd om partij te kiezen voor de ene óf de andere bedrieger. De enige winnaars in dit proces zijn de bedriegers. Om met Marx te spreken, in 'De 18e Brumaire': Nixons impeachment was een tragedie, die van Clinton een komedie. Maar wat kunnen we van die van Trump verwachten?
Vertaling Christiaan Caspers.