Gedicht: Het werkklimaat eist zijn tol
Henricus Azewijn
26-9-2019
Het werkklimaat eist zijn tol
Een dialoog, oh hersenbloeding
hij krijgt z'n zin en of niet echt
voor denkwerk een overvoeding
is het pleit wéér niet beslecht...
Een waakvlam in zijn hersenpan
nog in een staat van enig bewustzijn
van de strijd moeizaam in de ban
in zijn strop trekkend aan de lijn.
Een persoonlijkheid gespleten
in een mens... in een robot...
Naar eer en geweten uitgescheten
is zijn vege lijf zo kwaad als verrot...
Een pessimist... een optimist...
een productie-eenheid naar vermogen
als zijn baas zich niet liever vergist
wil hij zijn inzet weer verhogen...
Ook het milieu speelt hem parten
het werkklimaat eist zijn tol
neemt men die politiek ter harte
wil hij toch wel meetellen bij het gesol.
Een schedellichting kan hem helpen
is zijn lichting aan de beurt
om het gutsend bloed te stelpen:
een open wond bloedrood bijgekleurd.
Oh cynisme... Groot Kapitaal...
het krijgt je er altijd onder
spreek je nooit eens een ándere taal
hoopvol... geduldig wachtend op 'n wonder...