Mahdi Darius Nazemroaya, 18 mei 2007
De NAVO heeft na de ontbinding van het Warschau Pact en de ineenstorting van de Sovjet-Unie haar doelstelling niet wezenlijk veranderd. Vlak na de Koude Oorlog bleef de NAVO zich uitbreiden. Vóór de NAVO-oorlog tegen Joegoslavië in 1999 had de NAVO zich naar Oost-Europa uitgebreid. De NAVO is vastbesloten haar ledental uit te breiden en haar doelstelling te verruimen. Uiteindelijk is de NAVO eropuit om een wereldwijde militaire macht te worden. Bovendien is één van de doelen van de NAVO als wereldwijd militair bondgenootschap het veiligstellen van de energievoorziening voor haar lidstaten. (deel 3 van 5)
Dit uit zich in de militarisering van de "Slagaders van de wereld"; de strategische pijpleiding-trajecten, zeevaartroutes van olietankers en internationale wateren.
Het andere project voor het raketschild in het Verre Oosten, vlakbij Noord-Korea, zal grenzen aan China's dichtst bevolkte oostelijke provincies en aan de energierijke gebieden van het oosten van Rusland. Dit Aziatische raketschild zal zo ongeveer in Japan komen te liggen, met de mogelijkheid van faciliteiten in Zuid-Korea. Japan en de VS begonnen in 1999 een gezamenlijk project om een raket-verdedigingssysteem te onderzoeken, toevallig hetzelfde jaar als de NAVO-oorlog tegen Joegoslavië. [16] Taiwan is ook een geschikte schakel in de militarisering aan de grens met China.
De echte basis voor het scheppen van de twee parallelle raketschildprojecten zal pas volledig duidelijk worden, als de constructie van dit internationale militaire web af is. Deze twee militaire projecten staan niet op zichzelf, maar zijn onderdeel van een groter geheel. Ze vormen een deel van de globalisering van de NAVO en een breed militair bondgenootschap dat toewerkt naar de insluiting van Rusland, China en hun bondgenoten.
Tegelijkertijd met de vorming van dit wereldwijde militaire web zijn de NAVO en de VS ook begonnen om de controle over de oceanen na te streven. De open wateren, internationaal handelsverkeer en de zeevaart worden ook steeds meer onderworpen aan de toenemende controle van de Amerikaanse regering.
De Verenigde Staten hebben een stevige militaire band met Taiwan, omdat Taiwan een logistiek bruggenhoofd vormt voor militaire doeleinden gericht op China en zijn energievoorziening. Taiwan heeft geografisch een belangrijk strategische ligging, tussen de Zuid-Chinese Zee en de Oost-Chinese Zee. Dit is voor de Verenigde Staten van het grootste belang, vanwege de daarlangs lopende zeevaartroutes voor olie, andere delfstoffen en goederen die naar China verscheept worden. Er is veel aandacht voor de belangrijke geografisch-strategische olieroutes in Centraal-Azië en over de belangrijke transporten over land, maar eveneens dient veel aandacht geschonken te worden aan de strategische olietransportroutes over zee en de internationale zeevaartroutes.
Energieleveranties zijn essentieel voor China's nationale veiligheid, de Chinese economische ontwikkeling en zijn militaire macht. Als in geval vaneen oorlog de energietoevoer van China geblokkeerd zou worden, of waarschijnlijker, vertraagd, zou het land zeer kwetsbaar worden. Het zou het land verlammen en verstikken. Dat zou teweeggebracht kunnen worden door een maritiem cordon rond China. De Straat van Taiwan en de Straat van Malakka zijn in dit verband geografisch-strategisch van vitaal belang. Degene die over die twee zeestraten de controle kan uitoefenen, controleert daarmee China's energietoevoer onder de huidige status quo.
Het zou voor China een zware klap betekenen als die zeestraten geblokkeerd zouden worden en de olietankers zouden tegenhouden of vertragen. Net zo'n effect als het voor de Verenigde Staten of de Europese Unie zou hebben indien de Straat van Hormoez door Iran geblokkeerd zou worden. Nu domineert de marine van de Verenigde Staten beide vaarroutes. Zolang China geen andere, veilige energievoorziening heeft die niet door de Verenigde Staten gecontroleerd wordt, zal ze kwetsbaar blijven. Vanwege deze realiteit zijn zowel Taiwan als Singapore stevige bondgenoten van de Verenigde Staten. Beide zwaar bewapend met het oog op de controle over de beide zeestraten. Als er een oorlog tussen China en de Verenigde Staten zou uitbreken, dan hebben Singapore en Taiwan, samen met de marine van de Verenigde Staten, de mogelijkheden en middelen om de olietoevoer naar China stil te leggen.
Ofschoon de Straat van Malakka binnen de territoriale wateren van Maleisië ligt, heeft de snelle militarisering van Singapore ten doel de olietankers door de Straat van Malakka te controleren en zonodig tegen te houden. Hierdoor zal, in geval van oorlog, de energietoevoer naar China geblokkeerd kunnen worden. De zeevaartfaciliteiten in Singapore zijn ook speciaal toegespitst op oorlogsschepen en onderzeeërs en daarvan wordt door de Verenigde Staten druk gebruikgemaakt.
China beseft dat ze kwetsbaar is voor militaire aanslagen op zijn energietoevoer. Daarom is het land bezig haar marinebases verder uit te bouwen, olieterminals aan te leggen en energiebevoorradingsroutes over land te realiseren, rechtstreeks vanuit Centraal-Azië en de Russische Federatie. De samenwerking met Rusland, Iran en de republieken in Centraal-Azië heeft tot doel om een trans-Aziatische energiebevoorradingsroute tot stand te brengen. In geval van een Amerikaanse blokkade van de zeevaartroutes zou dat de energietoevoer kunnen veiligstellen. Er zijn besprekingen gaande om te komen tot de aanleg van een pijpleiding van Iran door Pakistan, India en China, voor het transport van gas. Dit gebeurt in samenwerking met de Russische Federatie. [17]
De Chinezen hebben bovendien bezwaren geuit tegen de voorstellen en initiatieven omtrent de opwarming van de aarde. China stelt dat het hele klimaatdebat geregisseerd wordt om de economische groei van China, en ook andere landen in ontwikkeling, te betwisten. De Chinezen denken dat de bedoeling van de initiatieven tegen de klimaatverandering van de Verenigde Staten en de Europese Unie is: China te dwingen zijn CO2-uitstoot zodanig te verminderen, dat het zijn industriële en economische groei zou moeten beperken. [18]
Rondom China vindt er een gestage uitbreiding van de zeestrijdkrachten plaats, waaronder een verhoging van het aantal onderzeeër-squadrons in Azië en de Stille Oceaan. Het Australisch Strategisch Politiek Instituut (ASPI) heeft een rapport gepubliceerd waarin gewaarschuwd wordt, dat er een Aziatische wapenwedloop aan de gang is. Een citaat: "In een boog, vanaf Pakistan en India, door Zuidoost-Azië heen, en tot aan Japan is er eenmodernisering en uitbreiding van de militaire slagkracht aan de gang". [19] Bill Gertz haalde in de Washington Post een niet eerder openbaar gemaakt rapport aan, gemaakt voor Donald Rumsfeld, (ex-)minister van Defensie van de Verenigde Staten over China: "China is zijn leger aan het versterken, en richt militaire bases op langs de scheepvaartroutes uit het Midden-Oosten, om zijn macht op zee uit te breiden en zijn olie-aanvoer via tankers te beschermen." [20]
China is bezig met een actieve marinepolitiek, gericht op beveiliging van de Oost-Chinese Zee, de Zuid-Chinese Zee en de Indische Oceaan. De bedoeling is om de daarlangs lopende energie-aanvoerlijnen te beveiligen tegen de zeestrijdkrachten van de Verenigde Staten en haar bondgenoten. Het Pentagon duidt deze marine-bases aan als de 'parelketting', vanwege hun geografisch-strategisch belang voor het evenwicht van zeestrijdkrachten in de Indische Oceaan. [21] Langs deze - voor China van vitaal belang - scheepvaartroute worden de Chinese marine-faciliteiten gebouwd. De marinehaven Gwadar in Pakistan, aan de kust van de Arabische Zee, is ontworpen en gebouwd door de Chinezen. Eveneens is er met Sri Lanka een overeenkomst afgesloten die China toegang geeft tot de haven van Hambatota aan de zuidkust van het eiland. [22] China heeft bovendien de bouw gepland van een marinehaven in Myanmar, een belangrijke geografisch- strategische bondgenoot. De bouw van een haven in Myanmar zou de bedreigingen vanuit zowel de Straat van Taiwan, als vanuit de Straat van Malakka kunnen opheffen, want China grenst rechtstreeks aan Myanmar, en er ligt al een spoorwegennet en wegennet vanaf de kust van Myanmar tot in Zuid-China. [23] (wordt vervolgd)
Vertaling: Ardengo Persijn.