Mahdi Darius Nazemroaya, 18 mei 2007.
De NAVO heeft na de ontbinding van het Warschau Pact en de ineenstorting van de Sovjet-Unie haar doelstelling niet wezenlijk veranderd. Vlak na de Koude Oorlog bleef de NAVO zich uitbreiden. Vóór de NAVO-oorlog tegen Joegoslavië in 1999 had de NAVO zich naar Oost-Europa uitgebreid. De NAVO is vastbesloten haar ledental uit te breiden en haar doelstelling te verruimen. Uiteindelijk is de NAVO eropuit om een wereldwijde militaire macht te worden. Bovendien is één van de doelen van de NAVO als wereldwijd militair bondgenootschap het veiligstellen van de energievoorziening voor haar lidstaten. (slot)
Dit uit zich in de militarisering van de "Slagaders van de wereld"; de strategische pijpleiding-trajecten, zeevaartroutes van olietankers en internationale wateren.
Volgens het internationaal recht mag de marine van de Verenigde Staten, of andere NAVO-landen, geen buitenlandse koopvaardijschepen die ze in internationale wateren tegenkomen onderzoeken. Volgens hoofdstuk 7 van de Conventie van de Verenigde Naties over het maritiem recht zijn deze operaties van de Verenigde Staten onrechtmatig, tenzij toestemming verleend werd door het land van herkomst van betrokken schepen. Marineschepen mogen alleen schepen aanhouden en/of onderzoeken die in hun eigen land geregistreerd staan, tenzij er een bilaterale overeenkomst getekend is met andere landen, die hen het recht geeft op aanhouding en/of onderzoek van koopvaardijschepen uit die betreffende landen. Buitenlandse schepen kunnen verder alleen in internationale wateren aangehouden worden in geval ze betrapt werden op milieuvervuiling in de nabijheid van de territoriale wateren van het betreffende marineschip, of in geval van redelijke verdenking van piraterij. Bovendien hebben regeringsschepen van soevereine staten in internationale wateren immuniteit voor aanhouding en/of onderzoek of inbeslagneming door schepen van een andere nationaliteit.
Volgens deze internationale afspraken is het dan ook onrechtmatig als marineschepen van de Verenigde Staten regeringsschepen van Syrië, Noord-Korea of China gaan aanhouden.
Dit nieuwe beleid, onlangs nog ten uitvoer gebracht tegen schepen van Noord-Korea, doet dan ook de internationale afspraken geweld aan. De regeringen van verschillende Aziatische landen, waaronder Maleisië, hebben hierop dan ook openlijke kritiek en hun twijfels geuit over de rechtmatigheid van deze operaties. [29] China stond natuurlijk wantrouwig tegenover dit nieuwe beleid van de Verenigde Staten, en weigerde in 2003 dit beleid te accepteren. De Chinezen zien hierin een alibi voor de Verenigde Staten en haar bondgenoten om ongestraft de internationale wateren en internationaal handelsverkeer te gaan controleren. Aan de andere kant is Rusland met dit beleid akkoord gegaan. Moskou verkeert niet in een positie zoals China, wier internationaal handelsverkeer over zee van levensbelang is. Bovendien kan de Russische marine dan, zich beroepend op hetzelfde beleid, eveneens koopvaardijschepen van de Verenigde Staten aanhouden en/of visiteren.
Het is geen toeval dat de vele marine-operaties volgens bovenstaand nieuwe beleid zich concentreren rond Singapore, Japan, en de Zuid-Chinese Zee,vlakbij China. De marine-oefeningen volgens het Proliferatie Security Initiatief worden uitgevoerd door de Verenigde Staten, Groot-Brittannië, Japan, Australië, Canada, Singapore, Frankrijk, Italië en Duitsland, samen met Rusland. Veel Noord-Koreaanse schepen zijn al onrechtmatig tegengehouden en lastiggevallen sinds het begin van dit marine-initiatief. Ook China en andere landen worden bedreigd door deze onrechtmatige marine-operaties, die herinneringen oproepen aan de schendingen van de internationale 'no-fly zones' door de Verenigde Staten, Groot-Brittannië en Frankrijk boven Iraaks grondgebied in de aanloop naar de bezetting van Irak. Het precedent is geschapen om straks ook Chinese schepen of koopvaardijschepen onderweg naar China tegen te houden.
Het militaire wereldbeeld en de geografisch-politieke ambities van de NAVO komen in toenemende mate tot uiting in de huidige NAVO-operaties en militaire richtlijnen. De militaire bondgenootschappen worden hechter en de belangrijkste doelwitten schijnen de grootmachten Rusland, China en mogelijk ook India te zijn. De NAVO-uitbreiding blijft niet beperkt tot Europa en delen van de vroegere Sovjet-Unie, maar streeft naar een wereldwijd karakter. Parallel aan de NAVO is zich in Azië een zuster-bondgenootschap aan het vormen uit het netwerk van de al reeds gevormde bondgenootschappen aan de Aziatische zijde van de Stille Oceaan. [30] China, Rusland en Iran vormen de voorhoede van een Euraziatische tegenmacht. Deze begint gestalte te krijgen en gaat de NAVO en de Verenigde Staten tegenwicht bieden. Tenslotte wordt er juist in het Midden-Oosten haast gemaakt om de NAVO-uitbreiding te verwezenlijken. Zodra het Midden-Oosten volledig onder controle van het Anglo-Amerikaanse bondgenootschap en de NAVO zou komen, is de eerste stap gezet in de "langdurige oorlog" die tot ver in het hart van Eurazië zal doordringen.
Vertaling: Ardengo Persijn.