Prof. Jules Dufour
Het Amerikaanse bedrijfsleven en de Amerikaanse strijdkrachten streven ernaar de wereldwijde controle te verwerven over alle economische, maatschappelijke en politieke activiteiten van de mensheid. Aan dit proces ligt een variatie aan directe en indirecte militaire interventies ten grondslag. Uiteindelijk komt de strategie van de VS neer op een proces van wereldwijde onderwerping (deel 1 van 3).
In het 'Global Report' uit 2000 werd de 'Toestand van de Wereld' uiteengezet. De nadruk werd gelegd op verschillende zogenaamde 'dreigingsniveaus' die de Amerikaanse belangen negatief konden beïnvloeden of ondermijnen. Twintig jaar later hebben de Amerikaanse strategen in een poging om hun militaire interventies in verschillende werelddelen te rechtvaardigen een nieuw concept uitgedacht. De 'wereldwijde oorlog tegen het terrorisme', het grootste bedrog in de Amerikaanse geschiedenis. Deze 'oorlog' dient als voorwendsel om wereldwijd gewapend op te treden tegen iedereen die zich verzet tegen de Amerikaanse hegemonie. Er ontwikkelt zich een nieuwe vorm van slavernij, aan de hand van militarisering en de 'vrije markt'.
Belangrijke elementen van de strategie die moeten leiden tot een door de VS gedomineerde wereld zijn:
De politieke reikwijdte van de VS: Een netwerk van militaire bases
De Verenigde Staten hebben grote invloed op 191 regeringen van VN-lidstaten. De verovering, bezetting of andere vorm van overheersing van deze landen wordt gehandhaafd door een geïntegreerd netwerk van militaire bases en militaire installaties die de hele planeet omvatten (de continenten, de oceanen en de ruimte). Al deze bases moeten bijdragen aan het functioneren van een wereldrijk waarvan de precieze omvang moeilijk vast te stellen is.
Uit bekende, goed gedocumenteerde en publiek toegankelijke informatie zoals het 'Annual Report' van het Amerikaanse Congres, kunnen we een redelijk gedetailleerd beeld schetsen van de structuur van de Amerikaanse militaire uitgaven, van het netwerk van Amerikaanse militaire bases en van de Amerikaanse militair-strategische aanwezigheid in de verschillende werelddelen.
Het doel van dit artikel is om een samenvattend beeld te schetsen van het wereldwijde netwerk van militaire bases die onder controle staan van de Verenigde Staten. De verspreiding van deze bases zal onderzocht worden en tevens worden de jaarlijkse kosten van hun activiteiten bekeken.
In het tweede deel van het artikel zal de nadruk worden gelegd op het verzet dat overal ter wereld plaatsvindt tegen deze bases. In een vervolgartikel zullen de militaire netwerken van andere nucleaire grootmachten waaronder het Verenigd Koninkrijk, Frankrijk en Rusland, geanalyseerd worden.
Militaire bases worden wereldwijd ingericht voor trainingsdoeleinden, voor de opslag en het gevechtsklaar maken van wapens ten behoeve van de nationale strijdkrachten. Heel veel is er niet bekend over deze bases vanwege het eenvoudige feit dat ze niet voor het grote publiek toegankelijk zijn. Ze kunnen diverse vormen aannemen, afhankelijk van de militaire functie die ze vervullen. Grofweg kunnen ze worden ingedeeld in vier categorieën:
De belangrijkste informatiebronnen over deze militaire installaties (zoals C. Johnson, the NATO Watch Committee, the International Network for the Abolition of Foreign Military Bases) laten zien dat de Verenigde Staten wereldwijd tussen de 700 en 800 militaire bases beheren of controleren. De aanwezigheid van Amerikaanse militairen in 156 landen is bevestigd. In totaal zijn er wereldwijd 255.065 Amerikaanse soldaten uitgezonden. Deze bases omvatten meer dan 845.441 gebouwen en andere faciliteiten. Volgens Gelman, die in 2005 de officiële cijfers van het Pentagon bestudeerde, kan ervan worden uitgegaan dat de VS beschikken over 737 militaire bases in het buitenland. Als we de bases op Amerikaans grondgebied erbij optellen omvat de totale oppervlakte die Amerikaanse bases in het binnen- en buitenland innemen ongeveer 2 miljoen hectare. Daarmee is het Pentagon een van de grootste grondbezitters ter wereld (J. Gelman, 2007).
Een nadere beschouwing van de militaire bases in Noord-Amerika, Latijns-Amerika, West-Europa, het Midden-Oosten, Centraal-Azië, Indonesië, de Filippijnen en Japan laat zien dat een aantal ervan gebruikt wordt voor inlichtingendoeleinden. Nieuwe locaties worden vaak ingericht als spionagebases die gebruikmaken van satellieten.
Deze militaire bases en andere installaties zijn volgens een commandostructuur ingedeeld in vijf geografische zones en vier verenigde commando-eenheden (kaart 4). Elke eenheid staat onder het bevel van een generaal. De aarde wordt opgevat als één groot slagveld dat vanuit de bases voortdurend gecontroleerd kan worden.
De geografische zones en hun hoofdkwartieren zijn: het Northern Command (NORTHCOM) (Peterson Air Force Base, Colorado), het Pacific Command (Honolulu, Hawaii), het Southern Command (Miami, Florida), het Central Command (CENTCOM) (MacDill Air Force Base, Florida) en het European Command (Stuttgart-Vaihingen, Duitsland). De vier verenigde commando-eenheden zijn het Joint Forces Command (Norfolk, Virginia). het Special Operations Command (MacDill AirForce Base, Florida), het Transportation Command (Scott Air Force Base, Illinois) en het Strategic Command (Stratcom) (Offutt Air Force Base, Nebraska).
De NAVO heeft haar eigen netwerk van militaire bases, 30 in totaal. Ze bevinden zich voornamelijk in West-Europa:
Whiteman (VS, Fairford), Lakenheath en Mildenhall (Verenigd Koninkrijk), Eindhoven (Nederland), Brüggen, Geilenkirchen, Landsberg, Ramstein, Spangdahlem en Rhein-Main (Duitsland) (zie foto), Istres en Avord (Frankrijk), Morón de la Frontera en Rota (Spanje), Brescia, Vicenza, Piacenza, Aviano, Istrana, Trapani, Ancora, Pratica di Mare, Amendolam Sigonella, Gioia dell Colle, Grazzanise en Brindisi (Italië), Tirana (Albanië), Incirlik (Turkije), Eskan Village (Saoedi-Arabië) en Ali al Salem (Koeweit). (wordt vervolgd)
Bron: Global Research, 1 juli 2007, vertaling Frans Willems.