Alweer rusteloos (over Oekraïne)

In maart 2022 schreef ik een column voor het online jongerenmagazine van de CJB, Voorwaarts. Een maand na de invasie van Rusland, beschreef ik het waanzinnige beleid van het westen, dat aanstuurde op een directe confrontatie met Rusland. Ruim drie jaar later zitten we in een soortgelijke situatie waarin de wereld zo snel verandert, op zo’n slechte manier, dat ik het toetsenbord maar weer eens ter hand heb genomen om mijn frustratie, zorgen en rusteloosheid van me af te schrijven.

De afgelopen jaren laaide het conflict tussen de VS, EU en NAVO aan de ene kant en Rusland aan de andere, steeds verder op. Oekraïne kon met hulp van de NAVO delen van haar grondgebied terugveroveren waarop Rusland reageerde met een gedeeltelijke mobilisatie. Oekraïne faalde in 2023 met het offensief om de zuidelijke gebieden weer onder controle te krijgen, en Rusland rukte ten oosten steeds verder op in de Donbas. Langeafstandsraketten van de NAVO werden gebruikt in Rusland en Moskou testte haar nieuwe hypersonische raket Oresjnik op Oekraïense doelen. Met de zegen van Donald Trump tijdens de Amerikaanse presidentsverkiezingen kwamen andere groepen van de burgerij aan de macht. Groepen die af willen van de oorlog met Rusland en zich willen focussen op de voor hun ware concurrent, China.

Sinds 20 januari 2025 zien we hoe de nieuwe politiek van de VS begint uit te pakken. Minder focus op Europa en de EU, het bekoelen van relaties met Rusland en de focus leggen op de concurrentiepositie van de eigen industrie tegen met name China. De koerswijziging van Washington houdt de gemoederen bezig in Europa. Sinds 2022 heb ik niet zoveel propaganda van Nederlandse, Duitse en Belgische publieke omroepen gezien over het opzetten en versterken van een Europees leger. Generaals sluiten aan bij talkshows om te praten over de dienstplicht, ‘experts’ waarschuwen 24 uur per dag voor een oorlog met Rusland en politici schreeuwen weer van de daken dat er meer geld gepompt moet worden in de oorlogsmachine. Het is alsof onze wereld hysterisch is geworden.

Het meest recente nieuws is dat de VS de militaire steun voor Oekraïne heeft stopgezet en dat de Europese Commissie heeft opgeroepen om 800 miljard euro extra te investeren in oorlog. De EU probeert al langer met projecten zoals de ‘Green New Deal’ haar eigen onafhankelijke concurrentiepositie te versterken door in de eigen economie te investeren. De retoriek over een nieuwe VS-strategie sloeg echter al gauw om in oorlogsgetrommel. De Europese Commissie stelt 150 miljard euro belastinggeld in leningen vrij om EU-landen te ‘helpen’ met meer dan 1,5 procent van hun bbp te investeren in de oorlogsindustrie. Defensie wordt uitgesloten van de strenge Europese begrotingsregels.

Waar moet dit geld vandaan komen? Volgens NAVO-secretaris-generaal Rutte met bezuinigingen op pensioenen, de zorg en sociale zekerheid. Dat betekent dus duurdere en slechtere zorg, duurdere boodschappen en minder geld in de portemonnee. De arbeidersklasse mag gaan bloeden om de kassen van de oorlogsindustrie te spekken. Het is allemaal te verklaren maar voelt als een absoluut gekkenhuis.

Waar al deze ontwikkelingen uiteindelijk eindigen is nu nog onzeker maar duidelijk is wel dat er de komende jaren veel strijd gevoerd moet worden op onze werkplekken, onderwijsinstellingen en in onze buurten. Samen kunnen we knokken tegen de oorlogshitserij en verdere uitholling van onze sociale voorzieningen. Het is hierbij niet erg om bezorgd, boos of zelfs angstig te zijn, maar als communisten moeten we deze emoties inzetten om de strijd voor het socialisme-communisme voort te zetten omdat dit de enige manier is om een langdurige vrede veilig te stellen.