Een fietsenhok met rottige Russen

Een klein jongetje was ik, zoals ook mijn klasgenootjes uit de eerste klas van de lagere school. Voor latere generaties: vergelijk het met groep drie van de basisschool. Jongetjes en meisjes waren wij, ons eerste schooljaar was op 1 april begonnen, een paar weken voor de bevrijding van onze woonplaats en vijf weken voor de bevrijding van Nederland. Het zal niet zo lang na de bevrijding geweest zijn toen een van mijn klasgenootjes - het zoontje van een bekende winkelier - in het fietsenhok zes denkbeeldige Russen zag zitten en daar met zijn denkbeeldige geweer de kogels op af vuurde. “Zes rottige Russen op een rijtje, paf, paf, paf.” Uiteraard had dit knaapje dit niet al op school geleerd, maar het gaf wel een goed beeld over hoe er thuis over de politieke situatie gepraat werd en hoe fel het anticommunisme al vlak na de bevrijding bij een deel van de bevolking was.

Vlak na de oorlog, toen grote delen van de bevolking de Nederlandse communisten prezen voor hun onverzettelijkheid tegen de fascistische Duitse bezetting en ook de verdiensten van de Sovjet-Unie in de eindoverwinning belangrijk vonden, werd ook binnenshuis en in de politiek een voorschot genomen op wat later de ‘Koude Oorlog’ is gaan heten. Het mag dan zo zijn dat op het ogenblik de heersende klasse niet siddert voor het communisme, maar het blijft wel de grootste tegenstander. Want er staat voor de bourgeoisie heel wat op het spel.

Als je al heel wat jaren meeloopt dan heb je nogal wat goed onderbouwde verhalen van toen nog levende communisten - vooral uit de Sovjet-Unie - gelezen. Uit hun woorden klonk onverzettelijkheid, verstand van de geschiedenis en overtuiging. Daarna nooit meer iets van gehoord of gelezen. Je kunt erom treuren en verwijten maken, maar het betekent wel dat de verhalen - de grote verhalen die volgens de verdedigers van het kapitalistisch systeem verdwenen zijn - door hen die na hen kwamen en de mensen van nu verteld moeten worden. Tot die verhalen hoort ook wat er in John Reed’s boek Tien dagen die de wereld deden wankelen beschreven staat, over de dagen van de Oktoberrevolutie in 1917. En, de verdiensten van de revolutie! En, de heldhaftige strijd van de revolutionairen van toen tegen niet alleen tegenkrachten in het Russische rijk, maar ook tegen de legereenheden van zo’n vijftien landen die ingezet werden om dit ‘socialistisch experiment’ de kop in te drukken.

Er werd een onmetelijk groot land, dat qua kapitalistische ontwikkelingen bij de meest vooraanstaande landen ver was achtergebleven, opgebouwd onder zeer moeilijke omstandigheden. Op veel terreinen werd in enkele jaren vooruitgang geboekt waar andere landen tientallen jaren over gedaan hadden. Het klinkt nu onwaarschijnlijk in onze oren dat ook destijds in kapitalistische landen in de pers hier en daar van bewondering werd blijk gegeven. Analfabetisme met succes bestreden, vrouwenrechten in de wet opgenomen, de industrialisatie van het grote nog grotendeels feodaal georganiseerde platteland. En, dat is ook persoonlijk, het werd een land waar voor het eerst in de geschiedenis mensen als ik en de mensen waaronder ik opgegroeid ben, serieus werden genomen. Maar ook al die zaken uit het verleden, die de verdedigers van het kapitalisme opwerpen als slecht en om daarmee de afkeer onder de mensen aan te wakkeren, moeten aandacht krijgen. De eerste socialistische staat ter wereld had zowat alles tegen en het mag een wonder heten dat zij - de moedigen - het zover hebben gebracht.

De Europese Unie wil 800 miljard euro extra aan bewapening uitgeven. Voor het anticommunistisch opgevoede jongetje uit mijn schoolklas heel veel ‘pafjes’ om ‘rottige Russen’ mee dood te schieten. Nodig, zegt men, om ‘onze manier van leven’ te verdedigen. Rusland, het in 1991 officieel kapitalistisch geworden land, dat al meer dan drie jaar bezig is met Oekraïne en daar kleine delen van - waar voornamelijk etnische Russen en Russisch sprekende mensen wonen - in heeft kunnen nemen. Dat land dus, dat volgens Europese (en vooral ook Nederlandse) scherpslijpers op het punt staat NAVO-landen binnen te vallen.

Onze waarden die verdedigd moeten worden? Tienduizenden mensen zijn door het toeslagenschandaal de vernieling in geholpen. Wanneer kwam het ook alweer aan de orde, toen het al vele jaren speelde? Schrijver dezes die vanaf het begin erover schreef heeft op dit moment het jaartal van het bekend worden niet eens paraat. Er liggen miljarden op de particuliere plank, maar heel veel mensen lijden nog door de normen en waarden die met de meest geavanceerde wapens verdedigd zouden moeten worden. Uitvallende treinen, massa’s mensen op stations die geen kant uit kunnen, openbaar busvervoer waarmee het in verschillende delen van het land een chaos is, uitvallen van internet met alle gevolgen van dien. Ja, er moet heel wat verdedigd worden, maar dan wel tegen de eigen overheid!

Al dat waar men zich voor moet schamen, komt uiteraard ook door de vijand die ‘onze landen’ via de elektronische snelweg de oorlog verklaard zou hebben. Dan komen de afgenomen leesvaardigheid en andere slechte onderwijsresultaten van onze jeugd natuurlijk door die Russen, die in Oekraïne - behalve zinloze verwoesting van mensenlevens en infrastructuur - qua terreinwinst nog geen deuk in een pakje boter kunnen slaan.

Terwijl ik dit opschrijf, zijn er alweer honderden doden in de Gazastrook gevallen. Het Israëlische leger wil Hamas vernietigen. Als je alle mensen vermoord hebt, dan zal er ook wel geen Hamasstrijder meer over zijn. Dan heeft ook de president van de Verenigde Staten van Amerika zijn zin en kan hij van Gaza een pretpark voor de rijken maken. Hoe cynisch wil je het hebben? Cynisch? Het is de werkelijkheid! Alleen al dat moet voldoende zijn om nooit op te geven.