Een potje ergeren: mag dat?

Sommige dingen moeten eruit. Op het gevaar af dat je niet goed begrepen wordt. Mijn ergernis is geen kwestie van vandaag of gisteren, maar speelt al langer. Omdat dit nog veel te weinig gelezen blad zichzelf best als een progressief orgaan mag bestempelen - zeker als tegenstander van conservatief en reactionair - zal het een kunststukje moeten worden om mijn ergernis over alles en iedereen die in dit land zichzelf zo graag en ook veelvuldig als een progressief mens naar voren schuift, te laten blijken.

Ja zeker, als er antikapitalisten bestaan, dan zijn communisten dat zeker. Wacht! Oordeel niet te snel. Want er komen de laatste jaren steeds meer antikapitalisten bij. Antikapitalisten die ook anticommunisten zijn, want onder al die progressieve uitdossingen nog geen glimp van het onderkennen van de klassenmaatschappij. Maar progressief en ook links zijn ze, zij die vooraan staan bij uitspraken tegen kansenongelijkheid en ongelijkheid in het algemeen. En bestaanszekerheid, oh wat zijn zij daar voor!

Uiteraard zijn zij tegen discriminatie van bevolkingsgroepen. Wij ook toch! Doch wij hebben niet het aantal pagina’s zoals die bladen waar de progressieve antikapitalisten - de bevoorrechten met het hart op de goede plaats - hun links-riekende pennen ledigen. In het opkomen voor ‘mensen van kleur’, immigrante Nederlanders, homoseksuele mensen en transgender mensen kunnen wij het nooit van hen winnen. Ook niet in hun weerzin tegen Musk, Zuckerberg en andere multi-miljardairs van de ‘sociale‘ media. Dat alles spat van de vele daarvoor ingeruimde pagina’s af. Zo is het toch maar goed dat deze bladen bij de kiosk of boekwinkel meer kosten dan een thuis voor meerdere personen bereide maaltijd. En dat ondanks de in de supermarkt gestegen prijzen. Zo worden ze niet gekocht en gelezen door het ’gewone’ volk. Deze mensen zouden nog weer eens bevestigd worden in het hun jarenlang aangeprate idee dat zij in het stuk niet voorkomen. En dat in tegenstelling tot ‘allerlei minderheden’… Over bladen heb ik het, maar vergeet de televisie niet, waar ook het kleurrijke en de diversiteit vanaf moet spatten. Oh, wat zijn ze tegen discriminatie van minderheden, wat zijn ze tolerant, wat zijn ze tegen ongelijkheid, wat zijn ze tegen armoede, al die tweevoudig-. drievoudig - en veelvoudig modalen…! Daar kunnen wij niet tegenop.

Oh, wat zijn ze toch tegen ongelijkheid! Maar over maatschappijen waarin gelijkheid een leidend principe was schrijven zij meewarig of zelfs vijandig. Progressief en links. Dat is voor hen de mode. Tegen die andere mode die Wilders heet, want dan is het niet zo moeilijk om menselijk te zijn. Hoewel, daar is de laatste jaren toch wel iets verschoven. Het verheerlijken van een kleurrijke en multiculturele samenleving geldt nu vooral nog voor die mensen die het hier ‘gemaakt’ hebben, die zich tot de subtop opgewerkt hebben, tot aan hen gelijkwaardigen. Zij, de gezichten van de bladen en het beeldscherm, zij pronken met hen die hier al zijn en die zoals henzelf keurig en zonder accent Nederlands spreken. Maar waar Wilders & Co nog niet zolang geleden als rotte appels werden beschouwd, daar spreekt men heden ten dage zo langzamerhand heel anders. Daar waar van Wilders & Co gezegd werd dat zij hele bevolkingsgroepen wegzetten, wordt inmiddels door dezelfden gezegd dat je niet al die kiezers op ‘extreem-rechts’ zomaar weg mag zetten en serieus moet nemen.

Al deze keurige mensen, de progressieven, de linksen, ook zij zeggen nu dat er toch wel een asielprobleem is. Dat beheersing van het probleem misschien toch wel nodig is. De meest - wel door zichzelf - uitgesproken progressief uitgedoste partijencombinatie, GroenLinks/PvdA, gaat waarschijnlijk al voor de fusie op de schop. Timmermans wil een ‘brede nieuwe progressieve volkspartij’. Het moet toch voor de jongeren onder ons niet alleen onbegrijpelijk, maar ook lachwekkend zijn dat de destijds opgeheven Communistische Partij van Nederland (CPN) deel was van GroenLinks, nogmaals verdween in de Tweede Kamerfractie GroenLinks/PvdA en straks nogmaals in een nieuwe anti-socialistische ‘brede progressieve volkspartij’…

Terwijl dit geschreven wordt is er al meerdere keren op het nieuws te zien geweest hoe gemeentelijke plannen voor een asielzoekerscentrum vanwege gewelddadige protesten teruggenomen zijn. Dat alles heeft ook met het politieke klimaat te maken. Schrijver dezes zal de laatste zijn om te zeggen dat het hier om het enige vraagstuk in ons land gaat, maar het kan publiekelijk wel overheersend worden. En dat komt ook door wat veel mensen ervaren. Een hypocriete verheerlijking van een kleurrijke samenleving en tegelijkertijd - met alle kritiek op Wilders & Co - erin meegaan dat er toch wel een asiel probleem is.

De hoogstaande anti-racisten en strijders tegen discriminatie en kansenongelijkheid; zij die ons in woord en beeld dagelijks toespreken; zij die de beschaving aan hun kont hebben hangen, zij gebruiken het woord ‘kapitalistisch’ als een bijvoeglijk naamwoord met een slechte betekenis, als iets dat onbeschaafd is. Voor hen is kapitalisme het verdoezelen van het feit dat ons land kapitalistisch is. Zodat kapitalisme niet meer is dan vulgair materialisme; dat het met die hoge winsten best wat minder kan….

Hun politieke partijen koketteren met hun kamerleden met exotische achternamen en laten daarmee zien hoe anti-racistisch ze wel niet zijn. Wat hen niet verhindert van miljarden-uitgaven voor bewapening hamerstukken te maken. Wat hen ook niet verhindert te accepteren dat het helpen van duizenden slachtoffers van het toeslagenschandaal nog jaren vooruitgeschoven wordt.

Zij, aan wie ik mij erger - en dat is nu het ingewikkelde - staan, gezien de toenemende internationale en ook nationale reactionaire ontwikkelingen, aan de positieve kant. Mijn ergernissen hebben ook te maken met mijn angst dat dat positieve niet zal beklijven, juist omdat door hen het kapitalisme als systeem niet ter discussie wordt gesteld. Die politici, schrijvers en opiniemakers aan wie ik mij soms erger - en die zoveel goedheid in hun meningen stoppen - zij zullen nooit iets positiefs over communisme of socialisme zeggen. Daarin zijn zij het wel eens met hun tegenstanders in het ‘strijdperk van het vrije woord’. Ook dat voedt mijn ergernis. Het is nu wel de tijd om zeer bezorgd te zijn.