Een verhaal over 5 mei

Dit is een sprookje voor kinderen.

Er was eens, hier heel ver vandaan, een koninkrijk waar jaren geleden een brand had gewoed. Het was een hele grote, zo groot dat de inwoners van dat land één dag per jaar vierden dat er nu geen brand meer is. Dan vierden ze groot feest en zong Typhoon een speciaal lied tegen lucifers (ofzo). De brandweer werd natuurlijk erg gewaardeerd voor hun dappere opoffering, en de koning maakte afspraken met andere koninkrijken zodat hun brandweer beter kon samenwerken om herhaling te voorkomen: de NAVO, Nooit As & Vuur Organisatie.

Aan de grens van een van de koninkrijken was er nu echter toch een brand gesticht, en alle koningen en koninginnen besloten samen om ook brand te stichten, als reactie. Vuur met vuur bestrijden, dat werkt immers altijd. De ene vlammenzee ging hard op tegen de andere vlammen, maar er was niet minder brand. Dat was gek!

De koningen en koninginnen zaten met hun handen in het haar. Er zat nog maar één ding op. Overal in hun koninkrijken gingen de koningen en koninginnen op zoek naar meer brandstichters. ‘Pyromanen tegen brand’ noemden ze het. Alle jonge mensen vanaf 18 jaar werden gevraagd om ook mee brand te stichten. ‘Jullie zijn generatie B!’ Want als het vuur ergens anders is, dan is het niet hier.

Om dit allemaal te betalen zei de opperkoning, heer der teflon, vernietiger der toeslagenouders, Markius Ruttius, dat de onderdanen 'allemaal' meer moesten inleveren van hun sociale zekerheden en onderwijs. Daarom besloot de hoofd-joker, heer der wallen, Dick Schoof, om miljarden te bezuinigen op de WW zodat hij meer wapens kon kopen van Israël die vlak daarvoor getest waren op Palestijnen.

De jonge mensen van 'generatie B' waren opgegroeid in een brandende wereld met koningen die alleen maar meer vuur maakten. Maar ze waren wél zelf verantwoordelijk om een emmertje water te kopen, want als iedereen iets doet... Ze hadden een studieschuld, kampten met mentale problemen, konden geen huis kopen en eigenlijk ook geen huis huren. Deze jongeren hadden überhaupt geen geld om te genieten van hun brandvrije land. Nu moesten ze hun dankbaarheid voor het koninkrijk laten zien door ergens anders dingen in de fik te steken.

Het is heel leuk om op te groeien in een land zonder brand, maar als je geen geld hebt om erin te leven, wat heb je er dan aan? Waarom zou je nog vieren dat je land brandvrij is, als die vrijheid wordt gebruikt om andere plekken in de hens te zetten? Waarom zou je nog vieren dat je land brandvrij is, als je elk moment kan worden gevraagd om ergens ver weg in een vuurzee te springen uit naam van een land dat nog nooit iets voor jou heeft gedaan?

Hoe vrij is een land eigenlijk waarin het recht op protest steeds verder onder druk staat? Waarin solidariteit met vrijheidsstrijders wordt bestempeld als steun aan terrorisme? Waar je vrij bent om een partij te verkiezen, maar geen enkele macht hebt als deze vervolgens al haar beloftes verbreekt? Waar je overal mag wonen, maar dit nergens kan betalen?

De koningen en koninginnen keken ondertussen verbaasd om zich heen. Waar komt al dat vuur vandaan? En waarom stoppen al die andere koningen niet met vuur maken?! Het is niet eerlijk! Misschien kunnen we een nieuw brandje maken in Groenland, dat zal ze leren!

Dus kinderen? Wat vinden jullie van dit verhaal? Dat is een retorische vraag natuurlijk! Want in dit land geven we geen donder om jullie mening. Hou je bek, op de grond en opdrukken met jullie kadavertjes. Een prachtige toekomst bij de NAVO wacht op jullie!