Invasie in de Varkensbaai en het socialisme in Cuba

Op 15 april 1961 begon Operatie Pluto, georkestreerd door de CIA in een poging om Cuba binnen te vallen en de Cubaanse Revolutie omver te werpen. Acht B-26 huurlingen, voorzien van Cubaanse insignes, deden aanvallen op de vliegvelden van Ciudad Libertad, in Havana, de luchtmachtbasis San Antonio de los Baños, ten zuiden van de hoofdstad, en het vliegveld Antonio Maceo in Santiago de Cuba. Het doel was om de geringe revolutionaire luchtmacht uit te schakelen, maar dat doel faalde.

Nog voor de landing van meer dan duizend mannen, ondersteund door tanks, artillerie en vliegtuigen op Playa Girón en Playa Larga begon de huurlingeninvasie vorm te krijgen. Ze zouden er een marionettenregering vestigen die de directe interventie van de Verenigde Staten mogelijk zou maken. Er heerste een sfeer van euforie omdat men ervan uitging dat ze de overwinning al in de zak hadden. De CIA-chef sprak te troepen toe, in de veronderstelling dat ze na het landen in een jeep zouden springen, weg zouden rijden, met de richtingaanwijzer naar links, maar direct rechtsaf zouden slaan naar Havana.

De reactie van de Cubanen was direct en krachtig. Toen tijdens de begrafenis van de slachtoffers op 16 april de socialistische revolutie werd uitgeroepen en de het volk zijn onvoorwaardelijke steun ermee uitsprak, bleek de euforie dan ook voorbarig te zijn geweest. Fidel Castro Ruz werd gezagvoerder. Zijn woorden waren “het is van de nederigen, voor de nederigen en door de nederigen". Het adagium van de revolutie luidde “Socialisme of de Dood ”.

De invasie van Playa Girón, die bijna twee jaar voorbereiding had gekost, maakte deel uit van een agressieve strategie. Deze strategie werd in 1959 in opdracht van het Witte Huis door de CIA opgezet om "het Cubaanse probleem" op te lossen. Ze omvatte terroristische aanslagen in de stad en op het platteland, uitgevoerd door contrarevolutionaire organisaties en bendes rebellen. Ook psychologische oorlogvoering werd toegepast om de bevolking en de publieke opinie te ontregelen.

Binnen 24 uur na de invasie, op 17 april, waren de revolutionaire troepen volledig gemobiliseerd om de confrontatie met de huurlingen aan te gaan. Gedurende die vroege ochtend voegde het eerste groepje militanten dat de indringers aan de kust tegenkwam zich niet bij hen, zoals de organisatoren van de aanval hadden beloofd. Ze reageerden juist met een tegenoffensief en veroorzaakten de eerste slachtoffers.

Dat was nog maar het begin. Twee dagen later vond de uiteindelijke slag bij Playa Girón plaats, onder direct commando van Fidel Castro. De overwinning die hierop volgde ging de geschiedenisboeken in als de overwinning van Playa Girón; een optelling van vele heldendaden van gewone mensen en soldaten, militieleden, arbeiders en boeren. Zij waren de hoofdrolspelers van dit heldenverhaal. In ongeveer 66 uur werd de agressie van de Varkensbaai verslagen door helden en martelaren die de overwinning bewerkstelligden. Hiermee liet Cuba voor het eerst zien dat het machtigste imperialisme van de geschiedenis niet onverslaanbaar was. Dit vervulde de Latijns-Amerikaanse volkeren die gevangen zaten in door Washington gesteunde dictaturen met hoop.

Drieënzestig jaar na deze gebeurtenissen smeedt de Amerikaanse regering nog steeds plannen om de revolutie omver te werpen. Ze laat het Cubaanse volk lijden onder de gevolgen van een criminele economische, commerciële en financiële blokkade en bevordert campagnes van desinformatie en een verkeerde voorstelling van de Cubaanse realiteit. Dit veroorzaakt destabilisatie en ontevredenheid onder de bevolking. Maar keer op keer bewijst het heldhaftige Cubaanse volk dat het zal blijven strijden voor de ontwikkeling van hun socialistische revolutie, van de nederigen, door de nederigen en voor de nederigen.