Meneer of mevrouw de voorzitter

De verkiezingen voor de Tweede Kamer zijn inmiddels achter de rug. Wonden worden nog steeds gelikt en imago’s opgepoetst. Het zijn weer veel fracties waarvan u de woordvoerders aan het woord moet laten of die u soms, vanwege het parlementaire fatsoen, moet corrigeren. Het land is in grote nood en is volgens nogal wat partijen hier zelfs tot stilstand gekomen, iets wat veel mensen anders ervaren met de prijzen in de supermarkten, die zeker niet tot stilstand zijn gekomen. De crisis kent vele facetten, zoals de wooncrisis, de stikstofcrisis en niet te vergeten de asielcrisis, die al een aantal jaren - en zeker tijdens de verkiezingscampagne - als allesoverheersend naar voren is gebracht. Was het niet een man uit Utrecht van wie de dochter van dertig jaar die nog bij hem inwoonde, volgens de wachtlijst over veertien jaar voor een sociale huurwoning aan de beurt komt? En dat komt, zo vinden ook heel veel ‘geachte afgevaardigden’ hier, omdat gemeenten statushouders - asielzoekers die hier mogen blijven - als urgente woningzoekenden aanmerken en dus voorrang mogen geven.

De allermeeste partijen hier hebben, in navolging van de grote schreeuwers hier, met hun grote bekken ook asiel als een probleem aangemerkt. Daar zal de dertigjarige dochter van de man uit Utrecht blij mee zijn. Misschien dat haar wachttijd van veertien jaar tot dertien jaar en elf maanden wordt ingekort. Als voorrang geven aan statushouders verboden wordt en zij in azc’s blijven zitten, waardoor er mensen in Ter Apel buiten moeten slapen, dan komen ook in dit huis de emoties los. Maar, voorzitter, de tranen hierover zijn gedroogd en vloeien nu over de dertigjarige dochter die wel enkele weken langer op een sociale huurwoning moet wachten. De allermeeste kamerleden met hun partijen hebben ladingen boter op hun hoofden. Zij allen waren - en zijn - voor marktwerking, dus voor de werking van het systeem, het kapitalisme. Dus ook op het gebied van volkshuisvesting. Zij, ook hier in deze ruimte, overschreeuwen zichzelf met hun betogen waar altijd een aantal vluchtelingen als oorzaak van alle door henzelf veroorzaakte problemen wordt voorgesteld.

De bouwsector klaagt steen en been. ”Bouwen, bouwen, bouwen,” riep destijds een minister zeer enthousiast, maar nogal wat partijen hier vinden dat daar veel te weinig van terecht komt. Maar wie om zich heen kijkt, die moet toch ook zien dat er wel degelijk gebouwd wordt. Maar dat zijn geen sociale huurwoningen waar die dertigjarige dochter nog veertien jaar op moet wachten. Kapitalisme, het werkt! En hoe? En voor wie? En dat alles ondanks die vluchtelingen, waarover de discussie grotendeels de inhoud van de verkiezingscampagne bepaalde. Koopwoningen van meer dan een miljoen, huurwoningen in de ‘vrije sector’ van ver over de duizend euro per maand. Het halen van huurwoningen uit de huurmarkt door ze te verkopen omdat de winst van enkelen belangrijker dan de woningnood van velen is. Zo werkt kapitalisme! En dat verandert niet door ‘het strengste asielbeleid ooit.’ Ja, voorzitter, ik weet het: ook het grote aantal echtscheidingen zorgt al jaren voor extra vraag naar sociale huurwoningen en voor urgentie bij toewijzing. En er is meer aan te wijzen, maar dat alles neemt niet weg dat een reeks van regeringen de kapitalisten de vrije hand hebben gegeven. En dat niet per ongeluk, ook niet uit onwetendheid, maar bewust. Men zou zich hier moeten schamen voor die asociale puinzooi die men zelf veroorzaakt heeft en die men vluchtelingen in de schoenen wil schuiven.

Voorzitter, we zouden in deze ruimte wat meer echte politieke debatten moeten hebben, over wat er in de wereld gaande is en wat er de oorzaken van zijn, dat er zoveel oorlog is waar mensen voor moeten vluchten. Maar daar is men hier bang voor, omdat het dan over buitenlands beleid zal gaan. En over de rol van ons land en de EU en de NAVO, waar vrijwel iedereen hiervoor buigt en de toekomstige miljarden zonder veel woorden al beschikbaar heeft gesteld. Oorlogsvoorbereiding in het belang van het grootkapitaal vloekt met volkshuisvesting en met zoveel meer. En... Het veroorzaakt vluchtelingenstromen waar u zo bang voor bent.

Voorzitter, de ‘geachte afgevaardigden’ hier zijn zeker op de hoogte van de ellendige toestand waarin veel buitenlandse arbeidskrachten in ons land verkeren. Hoe ze overgeleverd zijn aan het kapitalisme hier, wat u ‘normen en waarden’ noemt, waar vele buitenlanden een voorbeeld aan zouden moeten nemen. Wonen? In hokken en overgeleverd aan de grillen en winsthonger van de baas. Ja, ik weet het, dat is het kapitalisme waar u zich voor schaamt. Want het is in het openbaar moeilijk goed te praten. Maar ook hier gaat het over wonen! Ook hier gaat het over het systeem! Het mag! Hoor ik geroezemoes? Uitbuiten mag, extra uitbuiten mag! Hoeveel van die mensen, die door u soms woonkapitalisten genoemd worden, zitten dan in de gevangenis? Ik zeg: niemand!

Voorzitter, er is een discussie gaande over populisme, over extreemrechts en over… Extreemlinks. Ik weet het, dat wat ik hier naar voren heb gebracht als extreemlinks wordt gezien. Men denkt aan wetten die aangepast zouden moeten worden of zelfs aan nieuwe wetgeving tegen extreme denkbeelden. Want we moeten fatsoenlijk met elkaar omgaan… Over fatsoen gesproken, de buitenlandse arbeider uit Oost-Europa die, omdat hij ziek was en daarom ontslag kreeg en daarom dus ook dakloos werd, dood in een bos werd gevonden, dat was niet de schuld van een vluchteling uit een oorlogsgebied (grondstoffen!!) in Azië of Afrika. Dat was de schuld van hen die–zoals de meesten hier–vinden dat dit in Nederland mag. Wat zeg ik? Mag? Nee, moet, omdat het hier om de vrijheid van ondernemen gaat! Voorzitter, ik hoor weer geroezemoes. Want de ‘geachte afgevaardigden’ hier vinden natuurlijk dat ik blij moet zijn om in een land te wonen waar ik dit allemaal mag zeggen. Ik zeg hierop: u allen had dit ook mogen zeggen…