Niet alleen voetbal is oorlog

De gebeurtenissen in Amsterdam, voor, tijdens en na de voetbalwedstrijd Ajax-Maccabi Tel Aviv. Ik heb lang moeten nadenken over wat ik daarover wil schrijven. Want ik heb me geërgerd. Aan de commentaren, aan de helden en heldinnen van het vrije woord. Ik wist wat ik wilde zeggen. Maar hoe? Zo zag ik toevallig laat op de avond een tv-programma waarin ook een nogal bekende acteur aan het woord was en die zijn mening gaf over de gebeurtenissen en de commentaren daarna. Zo ongeveer had ik het op willen schrijven. Eindelijk iemand op de televisie die erover denkt als ik, zo dacht ik. Niet bang om ten onrechte van antisemitisme beschuldigd te worden. Want zo was de sfeer vlak na de gebeurtenissen. Wat al enigszins bekend kon zijn, maar wat door de nieuwe ‘deugmensen’ aan de rechterflank van het politieke spectrum of verzwegen of gebagatelliseerd werd – de slechte reputatie van de aanhang van de Israëlische voetbalploeg - werd hier uit de doeken gedaan.

Ze stonden te dringen, bij de microfoons om van hun diepe genegenheid voor Israël en vooral voor de joodse landgenoten te getuigen en daarmee iedereen die daar ook maar vraagtekens bij zette, ‘ja maar’ durfde te zeggen, naar het antisemitische kamp te verwijzen. Zij namen de positie over van de ‘weldeugers’ - zij die toenemend racisme bestrijden - en die zij daarom steeds kleineerden en bespotten. Zij, de Wildersen, Van der Plassen, Keizers en co, waren het nu die deugden en die anderen niet. Omdat zij onze joodse landgenoten in de steek lieten en dus blijkbaar niks van de Tweede Wereldoorlog geleerd hebben. Nooit eerder heb ik, in zo’n korte tijd, de woorden ‘Kristallnacht’, Holocaust, pogrom en jodenhaat voorbij zien komen. Het is nu juist de relatie met die begrippen, met het verschrikkelijke wat er gebeurd is, die een emotionele verbinding legt met het ontstaan en bestaan van de staat Israël, voor ook Joodse Nederlanders. Voor wie de geschiedenis kent, is dat begrijpelijk en die beseft ook hoe moeilijk het voor velen van hen is om met de huidige situatie in het Midden-Oosten om te gaan.

Dat dit om andere redenen ook voor landgenoten met een Arabische en/of islamitische achtergrond moeilijk is, dat wil er bij die houten koppen die nu zo pal achter ‘onze joodse mensen’ zeggen te staan, niet in. Dat bijvoorbeeld het schreeuwen van Maccabi-supporters van ‘dood aan de Arabieren’ reactie oproept in een stad waar al veel acties tegen de Israëlische moorddadige vergeldingsoorlog tegen het Palestijnse volk gevoerd waren, daarvan eigenlijk een logisch gevolg was en te verwachten was, lag voor de hand.

De relschoppers - want elke demonstrant die tegenwoordig buiten de paadjes loopt heet relschopper - zijn tegen ‘onze’ waarden en daarom niet geïntegreerd. Tegen ‘onze’ waarden… Welke waarden zijn dat dan? Het goedkeuren of vergoelijken van het platbombarderen van steden met ziekenhuizen en al, met als gevolg tienduizenden doden; het goedkeuren en vergoelijken van het koloniseren met nederzettingen van het gebied dat ooit een Palestijnse staat zou moeten worden; het koketteren met ‘het strengste asielbeleid ooit’? Of moeten wij het toenemend onfatsoen en gebrek aan beschaving in de vaderlandse volksvertegenwoordigende organen ook tot ‘onze waarden’ rekenen?

Maar 7 oktober 2023 dan? Zeker, hoe Hamas-strijders toen in Israël huishielden, dat was verre van fraai. Maar wie anders met wapens, zoals Hamas, Hezbollah en andere groepen, heeft het Palestijnse volk dan? Het Palestijnse volk heeft geen staat en dus ook geen staand leger. Wie anders neemt het dan voor hen op? De Verenigde Staten van Amerika zéker niet. De VS die Israël volpompt met geld en wapens en daarmee dus een oplossing voor het Palestijnse volk tot nu toe onmogelijk maakt. Onder het mom van tegen antisemitisme zijn en het steunen van Joodse Nederlanders die het de laatste tijd extra moeilijk hebben, worden de middenoostenpolitiek van de VS en de massamoord op het Palestijnse volk met de mantel der liefde bedekt. Een toegevoegde waarde die door heel veel inwoners van ons land terecht niet onderschreven wordt.

‘Onze waarden’? Bezuinigingen op het onderwijs, op jeugdzorg, op geld voor de gemeenten? ‘Onze waarden’? Woningnood? Buitenlandse arbeiders die zonder werk komen of ziek zijn uit hun onderkomens trappen en de straat opgooien? Tienduizenden gezinnen de vernieling in helpen zoals met het toeslagenschandaal? Zijn dat onze waarden, waaraan een aantal jochies ‘met een migratie-achtergrond’ die dingen deden die afkeurenswaardig zijn, weigeren te voldoen? We moeten ‘het’ en ‘ze’ benoemen, zo wordt door de scherpslijpers van het onfatsoen gezegd. Het beestje bij de naam noemen… Maar dat verplicht ook ons de beestjes bij hun naam te noemen!

De acteur op die avond in dat televisieprogramma zei het. Dat er grote woorden gebruikt worden, vergelijkingen gemaakt worden met het naziregime, met de concentratiekampen, met de bewuste vernietiging van joodse mensen; dat vergelijkingen met wat er voor, tijdens en na de voetbalwedstrijd was gebeurd buiten alle proporties waren. Het moet gezegd worden: dagen daarna, nu ik dit opschrijf, zijn de tonen wel wat gematigder geworden.

“Israël heeft het recht om zich te verdedigen”, dat was de mantra die steeds voorafging aan elke commentaar op de aanvallen op Gaza. Uiteraard heeft elk land het recht om zich te verdedigen, maar dat kan nooit een argument zijn voor het goedkeuren van het vernietigen van een heel volk, voor kolonisatie. En het kan nooit zo zijn dat inwoners van ons land die tegen die massavernietiging protesteren voor antisemieten en jodenhaters uitgemaakt worden en op één lijn met fascisten en nazi’s gesteld worden. Uiteraard zullen er antisemieten van pro-Palestijnse betogingen gebruik willen maken. Er is antisemitisme en volgens onderzoeken is dat ook toegenomen, al eerder dan de Gaza-oorlog. Geen onverwacht verschijnsel in het kapitalisme met zijn crises en onvermogen toenemende problemen op te lossen.

‘Voetbal is oorlog’, zei ooit een destijds bekende trainer van Ajax en het Nederlands elftal. Deze trainer bedoelde daar niet het gebruik van bommen en granaten mee. Maar hoe een toch gewone voetbalwedstrijd - waarbij schermutselingen tussen supporters dikwijls voorkomen - zo’n grote politieke impact kon hebben en misbruikt is en wordt om nationale en internationale reactionaire politiek door te voeren en… het recht om te demonstreren aan te tasten, zal niet vaak voorkomen. Zeker communisten laten zich niet van antisemitisme beschuldigen. Ook laten wij onze verzetshelden, zoals Hannie Schaft en Anton de Kom, niet afpakken door hen die een voetbalwedstrijd misbruiken om hun volksvijandige smoelen weer in een menselijke plooi te brengen. In de oproep tot staken tegen de razzia’s op Joden door de Duitse fascisten en hun Nederlandse handlangers in februari 1941, werd gevraagd om joodse kinderen in de niet-joodse gezinnen op te nemen, om zo hun leven te kunnen redden. Communisten weten waarover zij het hebben!