Om over na te denken

Vooral de laatste tijd heb ik dat. Dat ik iets lees of wat hoor zeggen en daar over na moet denken. Eerst iets over de nagalm van de gebeurtenissen in Amsterdam in verband met de voetbalwedstrijd tussen Ajax en de Israëlische voetbalclub Maccabi Tel Aviv. Zo zag ik op de televisie een bekende Nederlander heel verontwaardigd doen. Een Tweede Kamerlid - de naam en bijbehorende partij zijn me ontschoten - had een motie ingediend om te onderzoeken in hoeverre bepaalde bevolkingsgroepen met een migratieachtergrond ‘onze waarden’ niet onderschrijven en dus slecht geïntegreerd zijn. Het was die motie waar ook de SP voor had gestemd en daar later spijt van kreeg. De bekende Nederlander op televisie was boos, want hij had een goede kennis van Marokkaanse komaf, die ook heel erg boos over die motie was. Hij was namelijk hoog opgeleid en ook zijn kinderen hadden het in dit land ver geschopt. Die motie, die uiteraard bedoeld was om bepaalde bevolkingsgroepen in een kwaad daglicht te zetten, daarover voelde hij zich erg beledigd. Op zo’n moment ga ik nadenken.

Het kan zijn dat de beledigde persoon het opnam voor al die inwoners van ons land met dezelfde etnische achtergrond. Maar het kan ook zijn dat de beledigde persoon zich, en mensen met een vergelijkbaar aanzien en soortgelijke opleiding met dezelfde achtergrond, op een andere manier beledigd voelde. ‘Nu heb ik zo mijn best gedaan om erbij te horen, ben mijn arbeidersachtergrond ontstegen, het bewijs dat je het - ondanks tegenwerking van racistische aard - in dit land toch kunt maken’, kan hij hebben gedacht. Uit persoonlijke uitspraken van mensen kan men nooit met zekerheid een conclusie trekken, maar het is wel laatstgenoemde gedachte die bij mij blijft hangen. Personen met een migratieachtergrond die het ver op de sociale ladder hebben geschopt, hebben meer gemeen met degenen met wie hun klassenbelang overeenkomt, dan de mensen waaruit zij zijn voortgekomen. Toch een klassenvraagstuk. Wiens brood men eet wiens woord men spreekt.

Het volgende argument heb ik nog niet gehoord of gelezen. In Nederland is het zeker niet onbekend dat Ajax een ‘jodenclub’ wordt genoemd. Waar dat vandaan komt weet ik niet, maar daar gaat het even niet om. Kan het zijn dat de Maccabi-supporters van die benaming op de hoogte waren en daaruit de conclusie trokken dat zij in Amsterdam konden doen en roepen wat zij wilden? Zomaar een gedachte die bij mij opkwam.

De discussie over wel of niet vermeend anti-semitisme zal nog wel een tijd doorgaan, zo lijkt het. En dan gaat het vooral over islamitische mensen en landen. Er bestaat zelfs de opvatting dat anti-semitisme bij hen in de genen zit. Doch wat niet naar voren komt en wat iedereen met gezond verstand kan weten is dat het woord ‘Jood’ en ‘Israëliër’ zeker bij de Palestijnse bevolking in de huidige situatie veelal dezelfde betekenis heeft. Waar het bijvoorbeeld in ons land nodig is om in de huidige oorlogssituatie en kolonisatie in de formuleringen duidelijk onderscheid te maken tussen mensen van Joodse komaf en het Israëlische bewind, moet het toch te begrijpen zijn dat Palestijnen, en met hen ook inwoners van overwegend islamitische landen, Israël als een Joodse staat zien, zoals het land ook bedoeld was.

Na vele jaren lang berichtgeving gevolgd te hebben, en dat uiteraard met een kritische blik, ga je soms ook nadenken. Wat lezen en horen wij allemaal? Het regime in Syrië is gevallen. Steeds hebben wij moeten horen hoe erg islamitische terreurgroepen wel niet zijn. Recentelijk kon de Taliban - een van de bekendste terroristische bewegingen - zomaar in korte tijd Afghanistan overheersen. Opeens wordt bericht dat de Taliban wel meevalt. Ook nu weer in het geval van Syrië moeten wij de jihadisten de tijd gunnen. Wat voor een aantal jaren geleden het meest verschrikkelijke was, daar wordt nu met gematigde toon op gereageerd.

Ik vergis mij toch niet dat ik mensen die destijds voor de burgeroorlog in Syrië naar Turkije gevlucht waren op de televisie hoorde zeggen dat zij het in Syrië goed hadden? Nu zien wij alleen maar juichende en dansende Syrische vluchtelingen. Het kan verkeren.

Wat is de reden dat nooit gezegd of gedrukt wordt dat de annexatie van de Krim door Rusland ertoe leidde dat Oekraïne mogelijk lid van de NAVO zou kunnen worden? NAVO-lidmaatschap van Oekraïne zou dan betekenen dat een Russische marinebasis op NAVO-gebied zou komen te liggen. Waarom mogen mensen niet op de hoogte zijn van oorzaak en gevolg? Over zulke dingen denk ik dan na.

Het is oorlog. Niet alleen in Oekraïne. Maar deze door de inval van de Russische Federatie geëscaleerde oorlog is wel het middelpunt geworden van waaruit de dreiging van uitbreiding van de oorlog en ook de betrokkenheid van ons land daarbij aan de orde is. Kapitalen aan wapentuig zijn al aan uitgegeven en vele mensenlevens al opgeofferd, terwijl men niet aan oplossingen werkt. Puntendeling niet gewenst, doorgaan tot aan de strafschoppen, met mogelijk een wereldbrand als resultaat. Kranten, tijdschriften, televisie, radio, het is allemaal voorbereiding op oorlog. Want als die uitbreekt dan moet de bevolking de oorlog als onvermijdbaar en noodzakelijk zien. Ogenschijnlijk onschuldige berichten van ‘onze verslaggever in het buitenland’ hebben de laatste tijd allemaal een duidelijke ondertoon: ‘dit is de vijand’. Vooral wanneer het om China gaat, terwijl ‘onze mannen en vrouwen’ heel liefdevol schrijven over landen waar driekwart van de bevolking in sloppenwijken leeft. Over zulke dingen denk ik na.

We leven in een gevaarlijke tijd. Gevaarlijker dan menigeen nu nog denkt. In zoverre ben ik het eens met de huidige oorlogsstokers, de militaire en politieke leiders. Het volk is zich nog onvoldoende bewust van hoe ernstig de situatie is. Zij vinden dat omdat zij de dienstknechten van het grootkapitaal zijn en voor hun heersende klasse wel de oorlog in willen gaan. Ja, het is alweer zo lang geleden dat er een Elfstedentocht is geweest. Ik vind ook dat het volk zich nog onvoldoende bewust is van de ernst van de situatie. Over het waarom daarvan, daarover hoef ik niet na te denken.